Hey M,

Ik begrijp je helemaal! Heel herkenbaar wat je hebt geschreven. Ouders besluiten te scheiden en de kinderen zijn vaak het slachtoffer hiervan.. om de zoveel tijd wisselen, elke keer je tas inpakken en uitpakken, van school wisselen, kamers delen en nog meer…

Hoezo heb je je vader niet gezien tijdens Corona? Kwam dat omdat hij bij je opa en oma woonde? Vervelend om te lezen.. ik hoop dat je band met je vader verder wel goed is!

Ik lees dat je vader nu een eigen huis heeft, dat is wel fijn, toch? Dat scheelt in ieder geval een beetje narigheid en geeft rust.

Ik hoop dat het even heeft opgelucht om hier even je gedachtes op te schrijven. Weet dat je niet alleen bent en veel kinderen met dezelfde vervelende dingen te maken hebben zoals jij.

Ik had bijvoorbeeld ook dat ik elke keer m’n koffer moest pakken om naar m’n vader te gaan. Als ik dan wat was vergeten, had ik pech. En ik kon ook niet met vriendinnen afspreken, want die woonde bij m’n moeder in de buurt. Ook had m’n vader in het begin na de scheiding ook geen eigen huis en moesten we op een luchtbed op de grond slapen wanneer we naar m’n vader gingen… soms was dat juist wel gezellig, maar ik was toen 10 jaar. Als je 15 bent wil je gewoon een eigen plekje hebben natuurlijk en deel je liever met niemand een kamer.

Uiteindelijk ging mijn vader ook in het huis van zijn nieuwe vriendin wonen. Dat was ook weer heel erg wennen.

Ik wens je veel liefde en veel succes! En je kunt hier altijd terecht om vragen te stellen of je verhaal te vertellen.

Liefs, Amber

Hey lieve M,

Wat dapper dat jij iets over jouw situatie wil delen hier op het Forum van Villa Pinedo. Dankjewel daarvoor!

Ik herken veel dingen die jij schrijft en heb mij vroeger ook vaak afgevraagd waarom er (in mijn geval) zoveel vervelende veranderingen kwamen kijken bij de scheiding waarvan ik de dupe leek te zijn. Vooral het heen en weer gaan vond ik echt vreselijk. Het is niet niks om telkens je spulletjes te moeten inpakken en te moeten wennen twee totaal verschillende huizen en een nieuwe partner. Het is daarom heel normaal dat je je zo voelt, dat had ik ook!

Ik moest ook, net zoals jij, in het begin een kamer met mij zus delen. Dat vond ik heel stom en was ik totaal niet gewend. Mezelf even helemaal terugtrekken kon daardoor niet en er ontstonden veel irritaties. Wat mij toen heeft geholpen is lekker buiten wandelen, erover praten als ik rust en ruimte nodig had, en als dat niet kon > mijn oordopjes indoen. Ook probeerde ik veel bij mijn vriendinnen af te spreken.

Ik begrijp ook uit jouw verhaal dat jullie inmiddels in een nieuw huis zijn gaan wonen. Hoe is dat voor je? Kun je daar een fijn plekje van maken voor jezelf?

Om de volwassenen om je heen jouw gevoel misschien beter te leren begrijpen, kan het helpen om ze de open brief te laten lezen. Die vind je hier: https://www.villapinedo.nl/open-brieven/aan-alle-kinderen-met-gescheiden-ouders/ Hopelijk weten ze dan beter hoe ze jou moeten helpen waardoor de situatie prettiger wordt voor je. Hoe zou je dat vinden?

Ik gun je veel liefde en rust, M! Een dikke knuffel door het scherm heen.

Liefs van Puck