Hoi Jan, wat fijn dat je op dit platform terecht gekomen bent en wat vervelend om te horen dat je veel herinneringen en gevoelens van die tijd herleeft. Ik kan me er in vinden dat de meeste informatie gaat gebaseerd is op kinderen. Zelf heb ik diverse boeken gelezen die mij hielpen wat meer te kunnen verklaren en waarbij het niet op het kind gericht is. Misschien heb jij er ook iets aan:

• de fontein- Els van Steijn
• te vroeg volwassen- Marinka Kamphuis

Hi Jan,

Dank je voor het schrijven van een bericht op het forum. Hoe oud je ook bent, dapper is het altijd om contact te zoeken!

Ik kan mij vinden in je opmerking over dat een scheiding niet een eenmalige gebeurtenis is van vroeger, maar dat dit een constant thema is in je leven. Ikzelf voel ook veel emoties van die tijd, en de scheiding heeft ook effect op mij als mens gehad los van deze emoties. Hoe ik handel en hoe ik denk hebben deels oorsprong in het feit dat mijn ouders niet meer samen zijn. En dit is zowel positief als negatief, leer ik nu.

Herkenbaar is je verhaal. Het is een mooie eigenschap dat je er mee aan de slag gaat.

Ik sluit me volledig aan bij de opmerking van Isabelle over het boek van De Fontein van Els van Steijn. Ze heeft ook een eigen site, waarop ze meerdere blogposts heeft geschreven. Wellicht ook fijn om eens te bezoeken.

Mocht je hulp op maat willen over jouw verhaal, kan je bijvoorbeeld MIND Korrelatie contacten via verschillende wegen.

Verder weet ik eerlijk gezegd zelf niet zo goed waar je hulp kan vinden, los van Villa Pinedo... Ik wens je veel kracht toe. Met lieve groet, Anne

Hey Jan!

Wow, ik vind het zo dapper dat je hier een berichtje op het forum plaatst. Wat je zelf ook zegt, is dat veel hulp voor (jonge) kinderen of ouders is. Terwijl op latere leeftijd die gevoelens zo heftig terug kunnen komen en je weer dingen kan herbeleven. Je bent niet de enige die dat heeft...

Ik wil graag op je berichtje reageren omdat ik je gevoel dus heel erg herken. Ik was twee jaar toen mijn ouders gingen scheiden, dus ik kan mij ook niet meer herinneren hoe dat ging. Daarnaast weet ik niet beter dan dat mijn ouders twee individuele personen zijn die mij hebben opgevoed. Ik heb het na de scheiding wel moeilijk gehad, omdat mijn vader best snel een vriendin kreeg en met haar ging samenwonen. Zij had ook 3 andere jonge kinderen. Ik voelde mij totaal niet welkom en thuis. Ik vergelijk het altijd een beetje met dat 'sprookje' Assepoester. Dat heeft mijn hele basisschool periode geduurd, daarna ging dat uit. De situatie is sindsdien wel beter geworden voor mij, maar wat in je jeugd is gebeurd vormt je natuurlijk enorm op latere leeftijd.

Vanaf mijn 11e praat ik met een psycholoog en ik kom er nog vaak terug. Ik ben in traumabehandeling geweest en heb op jonge leeftijd al leren praten over mijn gevoelens.

Het afgelopen jaar kwam alles weer omhoog. Ik was verdrietig en boos en raakte in paniek als ik aan vroeger dacht. Alle herinneringen kwamen weer omhoog. Ik nam mijn stiefmoeder en vader veel kwalijk en vond het zo oneerlijk dat dit mij had moeten overkomen. Waar had ik dat nou eigenlijk aan verdiend? Het waren gevoelens die ik eerder al had verwerkt (dacht ik), maar door meerdere gebeurtenissen vorig jaar toch weer triggerde om omhoog te komen. Dat vond ik dus ook mega verwarrend!

En dus weer in therapie, weer traumabehandeling maar ook heel veel goede en fijne gesprekken met mijn vader.

Ik kan zeggen dat het weer goed gaat en het weer een plekje heeft gekregen. Maar ik weet ook zeker dat die gevoelens weer ergens in mijn leven omhoog kunnen komen. Het is gebeurd en dat kan ik niet meer terugdraaien. Voelt dat nog steeds oneerlijk? Ja! Maar ik probeer er nu juist zo veel kracht uit te halen.

Die kracht haal ik onder andere uit het vrijwilliger zijn bij Villa Pinedo (en ik werk er trouwens ook :)). Om mijn negatieve ervaring om te draaien in iets positiefs voor een ander kind met gescheiden ouders. Een kind die hetzelfde meemaakt als wat ik heb meegemaakt. Dat is zo bijzonder en mooi! En ook weer een stukje verwerking.

Heb je al gelezen over ons Buddyprogramma (www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy)? Dan heb je vast gelezen dat we een Buddy kunnen koppelen aan kinderen en jongeren t/m 23 jaar. Eigenlijk zien we de laatste tijd dat veel jonge mensen vanaf 23 jaar (vooral jonge mannen) deze gevoelens over de scheiding op latere leeftijd ervaren. En dat die behoefte om daar met iemand over te praten die een soortgelijke situatie heeft meegemaakt heel groot is.

We zouden graag met je in contact willen komen om te kijken wat we voor jou kunnen betekenen. We kunnen je bijvoorbeeld koppelen aan een Buddy van (ongeveer) jouw leeftijd om ervaringen uit te wisselen en te praten over de gevoelens die je nu ervaart. Misschien kunnen we je ergens anders mee helpen, als je behoefte ergens anders ligt.

Als je hier voor open staat, kan je mailen naar buddy@villapinedo.nl! Ik hoop echt dat we je verder kunnen helpen. :)

Groetjes, Amber

Hey Jan,

Wat goed dat je je verhaal hier deelt en aandacht besteedt aan waar je tegenaan loopt!

Ik zelf merkte vanaf de scheiding al direct dat ik er last van had en heb in de puberteit niet lekker in mijn vel gezeten. Ik wist altijd al dat ik graag daarbij geholpen wilde worden, maar heb gewacht tot ik op mezelf woonde. Sinds afgelopen voorjaar praat ik met een psycholoog. Sinds dien merk ik dat ik heel lang gevoelens heb weggestopt en dat het er nu uitkomt omdat er ruimte voor is. Bij mij uit dat zich vooral in somberheid, spanningen of gevoel van leegte. Waar heb jij last van?

Ik ben blij dat Amber heeft laten weten dat Villa Pinedo graag met jou kijkt naar wat we voor jou kunnen betekenen. Ondanks dat ik buddy ben, praat ik zelf ook nog met een buddy. Het is fijn om met iemand te kunnen praten die dingen herkent. Want ookal zijn we nu wat ouder, zijn we nog steeds kind van gescheiden ouders.

Ik hoop dat je kunt vinden wat je nodig hebt. Je bent in ieder geval altijd welkom om vaker op ons forum te schrijven!

Lieve groetjes, Bente