Hallo, ik ben een meisje van vijftien jaar en zit midden in de scheiding van mijn ouders. Al lijk ik altijd te lachen heb ik het er heel moeilijk mee. Zodra ik mensen op televisie, in het echt of foto’s zie van ouders, die wel samen gelukkig zijn, snap ik niet waarom dat niet bij mij kan.

Drie maanden geleden ging mijn vader op vakantie, en besloot mijn moeder bij haar twee beste vrienden te gaan slapen. Ik snapte dat al niet zo goed, mijn moeder van eenenvijftig die bij haar vrienden ging logeren, dat deed mijn moeder nooit? Maarja, het zou betekenen dat ik, mijn vriend en mijn zus Lois het huis voor ons zelf zoude hebben. Toen mijn vader terug kwam van vakantie, en ik s’avonds thuis kwam, was mijn moeder er opeens niet. Mijn vader en zus waren daarintegen in een serieus gesprek. De volgende avond kreeg ik te horen dat mama weg was, en we niet wisten of ze terug zou komen. Één maand geleden hebben we definitief te horen gekregen dat mijn moeder niet meer terug zou komen. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Voornamelijk omdat ze nooit ruzie hadden, samen vaak uiteten gingen, of een weekje naar Parijs of New York deden. Ze leken in iedermans ogen het perfecte stel. De klap kwam daarom hard binnen. Al weet ik dat mijn moeder niet meer van papa houd, als haar man, maar meer als beste vriend, kan ik dat nog steeds niet beseffen. Ik snap niet hoe zij haar gezin in de steek kan laten? Maar wil ook niet dat ze zelf ongelukkig is. Nu ik zelf midden in het scheidingsproces zit moet ik ook gaan praten om te vertellen wat ik er nou allemaal van vind. Ik heb dan al het besluit genomen dat ik Co-ouderschap wil, houd het daarmee niet op. Ook vind ik het moeilijk, aangezien ik het de twee “beste vrienden” van mijn moeder verwijdt, ze zijn nooit in onze levens geweest en opeens waren ze daar. En na die weekenden besloot mijn moeder het ook ineens, heeft iemand misschien tips,

Bedankt voor het lezen.