Kim (20 jaar) in

nog even veel last als in het begin.

Ik ben 20 jaar en mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was, maar toch heb ik er nu nog net zoveel last van als in het begin. Ik was buiten aan het spelen en ik voelde mij heel vrolijk, tot dat mijn moeder mij en mijn broers met betraande ogen naar binnen riep. Ik voelde iets heel vreemds en ik wist wat mijn moeder wou gaan vertellen, en dat terwijl ik daarvoor nooit iets in de gaten had. En opeens zei mijn moeder uit het niets, papa gaat weg.

Wat ik toen voelde was nog vreemder. Het leek alsof iemand mij wegtrok uit die situatie. Ik kon iedereen wel zien en horen maar het leek alsof er een wand voor zat en ik alleen naar die situatie keek en het niet zelf meemaakte. Ik zag mijn broertje huilen, en ik hoorde mijn broer schreeuwen tegen mijn pa. Opeens gebaarde mijn moeder dat ik bij haar moest komen zitten en toen kwam de klap. Ik was weer ’terug’ in de werkelijkheid en besefte toen pas wat er gebeurde. Mijn vader ging zoals gezegt weg en daarna is er heel veel gebeurd.

Ik voelde me diep ongelukkig en niemand had het in de gaten. Mijn moeder verwaarloosde mij en schold me uit. Ik kreeg de taak op me om het hele huishouden te doen. Mijn ouders hadden constant ruzie ook al zagen ze elkaar nooit meer. Ze scholden elkaar uit via mij. Ik voelde me alsof ik uit elkaar gestrokken werd. Alsof ik moest kiezen tussen mijn vader en mijn moeder. En wat ik ook koos, het zou altijd het verkeerde zijn, want ik zou altijd 1 van de 2 pijn doen. En wat moet je kiezen als kind zijnde, als je moet beslissen of je, je vader of moeder pijn gaat doen? Ik wist het niet.

Zo ging het jaren door en er gebeurde steeds vervelendere dingen. En toen ik 14 was, ben ik weggelopen bij mijn moeder en heb ik het contact met haar verbroken. Ik ging bij mijn pa wonen. Maar ik bleef diep gekwest en ongelukkig. En werd steeds erger en ik was mezelf kwijt geraakt. Het energieke meisje wat ik was voor de scheiding was ik allang niet meer en ik had niet een muurtje om me heen met wat stenen maar ik had een muur om me heen van bewapend beton. Niemand kon meer bij me binnen komen en niets van wat ik deed was nog spontaan en oprecht want ik had alles al 20 keer overdacht in mijn hoofd. Ik pastte me tot aan het ziekelijke toe aan en ik had/ heb enorme verlatingsangst ontwikkelt. En als klapper op de vuurpijl begon ik mezelf pijn te doen.

3 januari van dit jaar ben ik opgenomen in een kliniek voor jongeren. Ik heb daar 11 maanden intensieve therapie gehad en vorige week ben ik ontslagen omdat ze me daar niet verder konden helpen. Nu nog steeds voel ik mij hetzelfde als hoe ik mij voelde toen ik 9 jaar was. In januari begint mijn volgende therapie. Kort om, de scheiding van mijn ouders heeft ook mijn leven helemaal op z’n kop gezet en ik draag er nu nog steeds de wonden van. Ik hoop ooit dat die wonden zullen veranderen in littekens en dat ze stoppen met pijn doen. Dat ik ermee om kan gaan, en kan accepteren dat ik nooit meer mijn gezinnetje van vroeger terug krijg. Ook al is dat het enige wat ik wil. Mijn warme gezinnetje van vroeger terug krijgen en me weer gelukkig voelen zoals ik dat ooit was (al kan ik me niet meer herinneren hoe dat voelt)

Op de hoogte blijven
Laat het mij weten wanneer er
guest

11 Reacties
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Daniel
Daniel
11 jaren geleden

Hoi Kim, Ik wil graag beginnen door te zeggen dat je heel erg mooi kunt schrijven, zoals je kunt zien heb je iedereen diep geraakt. Misschien is het interessant om naar hypnotherapie te kijken. Ik doe zelf hypnose en ik weet hoe effectief het is. (tot zover heb ik resultaten gezien die velen malen beter zijn dan therapie). Ik ken het gevoel van tweestrijd. Ik ook heb het zwaar gehad met de scheiding (bij mij kwam het alleen veel later aan). Hypnotherapie heeft enorm goed geholpen. Als je in regio noord-holland woont kun je miscchien even kijken naar: http://www.demee-denkers.nl/ Hoop… Lees verder »

Kim
Kim
11 jaren geleden

Hoi Daphne,

Bedankt voor je lieve reactie! Tot nu toe heeft de therapie nog niet geholpen, in die zin dat ik er nog niet bovenop ben. Het heeft me wel al het inzicht gegeven wat er nu precies met mij aan de hand is door alles wat er is gebeurt waardoor ik nu met een therapie ga beginnen die daar heel goed op aan sluit. Dus ik hoop echt dat die me zal helpen om beter te worden.

Liefs Kim

Daphne
Daphne
11 jaren geleden

Hoi Kim, Wat erg voor je wat er allemaal is gebeurd door de scheiding. Ik vind het zo rot voor je! En ik kan je eigenlijk ook weinig tips geven omdat ik niet goed weet wat ik tegen je moet zeggen. Ik vraag me wel af of de therapies helpen? Werkt het om er met iemand over te praten die er voor gestudeerd heeft? Is het niet fijner om met iemand te praten die hetzelfde heeft meegemaakt waardoor die jou kan begrijpen? Wie weet kun je zelf ooit een leuk warm gezinnetje beginnen, en ik weet zeker dat je het… Lees verder »

Rebecca
Rebecca
11 jaren geleden

Hi Chey,

Natuurlijk hoef je niet te kiezen tussen je ouders! Wat een nare opmerking van je vader. Veel sterkte en ik hoop dat je verdriet snel minder wordt…

Liefs

Kim
Kim
11 jaren geleden

Beste … (ik weet je naam niet), Je verhaal raakt me wel. Het is ook oneerlijk dat ouders hun eigen kind in de positie zetten om te moeten kiezen, en er is inderdaad geen beste keuze in die 2. Ik heb mijn halve jeugd ook doorgebracht met de keuze, tussen vader of moeder. En dat heeft mij helemaal niets goeds gebracht. Dus ik kan je als enige tip geven, maak geen keuze! Maar kies voor jezelf. En dat is heel eng, dat kan ik nu ook nog steeds niet, maar dat is het enige wat je kunt doen. Je denkt… Lees verder »

Meisje, 19 jaar
Meisje, 19 jaar
11 jaren geleden

Ik ben nu 19 maar je verhaal klopt bijna helemaal als wat er bij mij is gebeurd. Alleen moet ik een keuze maken met wie ik wil omgaan. Omdat me moeder aan me kan zien hoeveel pijn me vader me heeft aangedaan. En dat ze dat niet aan kan zien hoeveel pijn het me doet. Me vader die ik nu eigenlijk gewoon in de steek laat, doet me dan eigenlijk ook heel veel pijn. Zolang ik contact met hem heb, mag ik niet bij haar thuis komen, omdat ze dan de pijn die ik heb voelt binnen komen als ik… Lees verder »

Meisje, 14 jaar
Meisje, 14 jaar
11 jaren geleden

ik heb bijna hetzelfde nu. heel erg dit allemaal

Rebecca
Rebecca
11 jaren geleden

Ik snap dat dit heel veel invloed op je heeft gehad. Bij mij ook. Groetjes

Marsha
Marsha
11 jaren geleden

Hi Kim,

Ik merk het heel vaak dat ouders heel lang ruzie maken, jaren lang. Vermoeiend..Mijn ouders praten al jaren niet met elkaar. Ik snap niet dat ze voor mij gewoon met elkaar om kunnen gaan. Alles wordt ingewikkeld door hoe zij doen. pfff. Zelfs kerst nu weer, ik moet alles regelen wanneer, waar terwijl als zij elkaar zouden bellen en overleggen, scheelt dat mij een hoop gezeik.
Nou ja, fijne vakantie. xx

Kim
Kim
11 jaren geleden

Hoi Rebecca,

Bedankt voor je reactie! Ja ik denk dat het heel veel had uitgemaakt als mijn ouders normaal met elkaar waren om gegaan. Doordat ze dat niet deden stond ik tussen ze in, en dat is jarenlang een hele ongezonde situatie voor mij geweest

Groetjes!

Rebecca
Rebecca
11 jaren geleden

Hi Kim,

wat knap van jou dat je zo open vertelt over wat je hebt meegemaakt. Dat bewonder ik. Wat kloote zeg dat je je zo ongelukkig hebt gevoeld. Ik hoop echt voor je dat die therapie veel goeds voor je gedaan heeft. Wat ik me afvraag is of je denkt dat het allemaal veel makkelijker was geweest als je ouders wel aardig tegen elkaar waren blijven doen of had dat niet uitgemaakt, denk je??

Groetjes en tot gauw