Ik was 16 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen, het is een heel lang verhaal wat er daarna allemaal gebeurde maar ik heb uiteindelijk met behulp van therapie het een plek kunnen geven. Toch loop ik de laatste tijd tegen een ‘ nieuw’ probleem aan. De vriend van mijn moeder (5 jaar relatie met mijn moeder nu) was in het begin ontzettend lief voor mijn en mijn zusje (nu 18), hij deed enorm zijn best om een aanvullende rol te spelen in ons gezin en zich niet op te dringen. Dit heb ik altijd heel erg gewaardeerd en ben hem uiteindelijk ook als een echt volwaardig lid van het gezin gaan zien en ben ook van hem gaan houden. Hij heeft een hele ernstige auto-immuun ziekte en kan van de een op de andere dag heel ziek worden. Daarom zit hij werkloos thuis. Vroeger was dat geen probleem tot dat mijn moeder en haar vriend verhuisde naar een woning op het platteland en ik met mijn vriend ging samen wonen. Mijn moeder en ik hebben een hele hechte band (mijn vader en ik trouwens ook hoor). Het liefste ga ik minstens 1 keer in de week een nachtje logeren. Maar de laatste tijd zorgt deze behoefte voor veel problemen, zo was ik bijvoorbeeld een keer best wel ziek en kon ik vanwege de ziekte van de vriend van mijn moeder niet naar haar toe, ze is toen wel op bezoek gekomen maar dat is toch niet hetzelfde. Dat deed mij ontzettend veel verdriet maar na heel boos te zijn geworden kon ik het relativeren en ook begrijpen. Maar de vriend van mijn moeder gaat steeds verder, hij word ook steeds minder lief en bemoeit zich steeds meer met de dagen dat ik langs kom.

Nu hebben ze een nieuwe puppy en ik ben echt gek op dieren. Dus het liefste had ik vakantie genomen van mijn werk en was ik daar een weekje komen logeren. Helaas kon ik geen vakantie nemen maar ik was van plan om elke vrije dag naar mijn moeder te gaan. Nu mag ik weer niet komen omdat de vriend van mijn moeder een ‘ rust’ dag nodig heeft. Ik ben hier zo ontzettend verdrietig van en heb het gevoel dat ik niet meer deel ben van ‘ hun’ gezin, dat het wij gevoel weg is. Ik weet dat het misschien raar over komt maar ik krijg het gevoel dat de vriend van mijn moeder mijn drang om ‘ naar huis’ te gaan kinderachtig vind en dat ik maar op mezelf moet gaan leren leven. Ergens voel ik ook dat hij wellicht gelijk heeft maar het doet toch zo’ n enorme pijn (waarschijnlijk ook omdat hij diegene is die dit van mij verlangd).
Hoe ga ik hier in godsnaam mee om?