Beste Anoniem,

Dat je ouders na bijna 40 jaar huwelijk gaan scheiden blijft een klap, zeker omdat je zelf aangeeft dat je het gevoel had dat ze tot de dood bij elkaar zouden blijven. Dat boosheid, stress en verdriet nu de emoties zijn die de boventoon voeren is dan ook hartstikke begrijpelijk.

Het feit dat jij nu bezig bent met het opbouwen van je eigen gezin, voelt op dit misschien raar, maar is wel iets wat jou afleiding kan bieden van alles wat je nu voelt. Geniet van de mooie momenten die je nu meemaakt en met tijd kun je vanzelf alles een keer een plekje geven. Ik weet van mezelf dat het niet verstandig is om keuzes te maken, wanneer boosheid de emotie is die bovenaan staat. Met tijd kan je alles vanuit een ander perspectief bekijken en kun je rustiger nadenken over hoe je wil gaan handelen.

Ik wens je heel veel geluk in de toekomst, samen met je gezin!

Hallo anoniem,

Wat een shock moet dat geweest zijn. Dat je ouders naar 40 jaar huwelijk gaan scheiden. Vooral de reden is niet leuk. mijn moeder ging ook vreemd dus ik weet hoe Klote dat is.

Ik begrijp je woede en je teleurstelling. Je had de verwachting dat je ouders altijd samen zouden zijn. Dat ze samen opa en oma zouden worden van jouw mooie zoon of dochter. Helaas is dat niet meer zo en zal jouw beeld aangepast moeten worden. Het is je vaders keuze, hoe onbegrijpelijk dat ook is. Je kan er helaas niks aan veranderen. Zoals je zelf al zegt hij luistert zelfs niet naar zijn eigen familie.

Geef het de tijd om te verwerken. Richt je op jouw gezin en ben er voor je moeder. Wie weet ziet je vader later in dat hij toch spijt heeft maar misschien ook niet en is hij gelukkig zo. Soms moeten we de keuze van onze ouders maar accepteren ook al zijn we het er niet meer eens. Op wat voor manier je dat doet is voor iedereen anders.

Neem in ieder geval de tijd. En probeer toch te genieten van je eigen gezin.

Liefs Evi

Lieve Evi en Isabel,

Dank voor jullie reacties. Ik vind het best lastig om te genieten van mijn eigen gezin in aanbouw. Ik ben hoogzwanger (bijna uitgerekend) op het moment en ik denk nu best vaak: wat als mijn vriend me dit flikt? Het is daardoor eigenlijk juist lastiger om van me af te zetten..

We steunen mijn moeder waar we kunnen, maar ik vind het verschrikkelijk om haar zo verdrietig te zien. Ik heb zelf wel een paar keer liefdesverdriet gehad, maar dit... Haar hele bestaan onder haar voeten weggeveegd. 40 jaar herinneringen die in worden 'gebashed'. Mijn vader zegt nu nl ook allemaal nare dingen over haar en dat maakt me onnoemlijk kwaad. Ik vind het verschrikkelijk hoe ze nu aan de kant is gezet, of beter gezegd: gedumpt. Gewoon woest word ik ervan, bah!

Ik vind het super lastig allemaal. Ik proef bij mijn zusje dat zij heel graag wil dat mijn ouders bij elkaar blijven en hoewel ik dat aan de ene kant ook zou willen. Al was het maar om straks 'gewoon' samen kerst te kunnen vieren en op familievakanties te gaan. Ik zie dat mijn moeder al is gesloopt en nu nog verder wordt afgebroken. Daarom gun ik haar gewoon rust, zonder die zak hooi.

Als jullie nog tips hebben, dan hoor ik dat graag!

P.s. Mijn leeftijd is natuurlijk ouder dan 24 ;-)

Hoi,

Dit is mijn eerste bezoek aan deze site en ik zag je bericht staan. Ik wil er toch even op reageren. Ik snap je boosheid. Je vindt dat je vader een immorele vreemdganger is en je moeder een slachtoffer. Je kiest natuurlijk partij voor je moeder. Huwelijksscheidingen en het beeindigen van relaties laten diepe wonden achter, maar ze horen bij het leven. Je begint niet aan een huwelijk met de gedachte er op die nare manier (vreemd gaan) er een eind aan te maken. Je hebt een ander toekomstbeeld voor ogen wanneer je een gezin sticht. Je wilt er zijn voor kinderen en ze een veilig thuis bieden. Maar soms loopt het anders. Doordat partners uit elkaar groeien, andere interesses krijgen, onrustig worden. Soms zelfs zonder dat de ander het in de gaten heeft. Dat is geen vooropgezet plan. Dat is het leven en het kan jou ook gebeuren. Het is mij ook gebeurd en ik ben inmiddels een stuk milder in mijn oordeel naar anderen.

Het beeindigen van een relatie is een lastige keus die lang blijft naijlen. Want niet alleen je moeder is haar vertrouwde basis kwijt, ook je vader. Verschil is dat hij de keus maakt. Dat heeft ook op hem veel impact. Hij weet ook dat hij de 'grote schuldige' is en dat zijn omgeving en voornamelijk kinderen het niet in dank afnemen. Door je kinderen gezien worden als een overspelige egoïst is wel het laatste wat je wilt. En dan ook nog verliefd worden op een 'jonger exemplaar'. Bah bah... Maar ook jij kan later verliefd worden op iemand anders of het niet meer zien zitten in je relatie. Dat is overigens geen reden er niet aan te beginnen. Het gaat vaak wel goed.

Wees dus gerust boos op je pa, maar relativeer ook je oordeel over je vader. Je bent volwassen inmiddels. Het is maar een mens net als jij met tekortkomingen en het is de enige vader die je hebt. Zou je die 'zak hooi' echt uit je leven willen bannen? Uiteindelijk is hij er al die tijd wel voor je geweest en heeft je geholpen te komen waar je nu bent.

Succes!