De laatste jaren waren echt heftig.. mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was. We hadden altijd een heel normaal gezin. Een leuk warm gezin waar iedereen welkom was. Toen mijn ouders gingen scheiden heeft vooral mijn moeder er heel veel moeite mee gehad. Ze ging haar woede en verdriet afreageren op mijn broertje en mij. Daarom hebben we er uiteindelijk voor gekozen om bij mijn vader te gaan wonen. Bij mijn vader was het op dat moment rustiger. Pap heeft een nieuwe vriendin. Zij heeft zelf al 4 kinderen. Dus nu is het best wel druk bij ons thuis.
Pap is door de scheiding heel erg veranderd. Zijn kinderen waren altijd het belangrijkste in zijn leven. We gingen vroeger altijd leuke dingen doen, iedere dag wandelen met de hond, gewoon kleine familie momentjes. In het begin merkte ik het niet zo dat die familie momenten minder werden maar soms praat ik gewoon amper met hem op een dag. Het enige wat we tegen elkaar zeggen is hoi en welterusten. Het zal er ook mee te maken hebben dat hij een eigen bedrijf heeft waar hij veel tijd in steekt. Ik merkte dat pap’s vriendin die aandacht wel kreeg. Ze zijn altijd samen, echt altijd! Ik ben me heel erg af gaan zetten tegen haar omdat het voelde dat ze pap van me afpakte. Ik was heel erg jaloers. Toen ik merkte dat pap afstand van me nam (doordat ik niet tegen zijn vriendin deed) ging ik heel erg mijn best doen om weer over te komen als de ‘perfecte’ dochter. Ik probeerde me aan alle regels te houden en altijd uit mezelf bv de afwasmachine leeg te maken enz. Ik merkte aan mezelf dat mijn woede naar haar toe niet minder werd, eigenlijk werd die woede alleen maar erger. Daarom heb ik na weken denken pap een brief geschreven. Daarin heb ik geschreven dat ik die kleine dingen mis, en eigenlijk helemaal niet boos wil zijn op pap en pap’s vriendin. In de brief gaf ik aan dat het me het beste leek dat de omgangsregeling week om week zou worden. Toen we de volgende dag gingen praten, zei hij dat het hem het slimste leek dat ik gewoon helemaal bij mam zou gaan wonen. En dat paps vriendin heel boos was omdat ik ‘onredelijk’ naar haar toe was.’Ik heb pap toen uitgelegd dat ik dat zie dat ze heel erg haar best doet maar dat ik nu geen materialistische dingen nodig heb maar gewoon wat aandacht van hem. Hij vertelde me toen dat ik al de meeste aandacht kreeg van alle kinderen en me dus eigenlijk niet zo aan moest stellen..
Nu woon ik ondertussen weer bij mam en dat gaat best goed. Ik ben het eerste weekend nadat ik bij haar ben komen wonen naar pap gegaan en dat is helemaal fout gegaan. Hij vertelde me dat ik de situatie en paps nieuwe vriendin moet gaan accepteren en wanneer ik dat niet doe ik zelf de deur dicht gooi. Oftewel ik moet normaal doen tegen paps vriendin of het contact gaat verloren.. Ook zei hij dat ik de laatste tijd heel nep was (wat klopt, want ik ben niet mezelf daar) en dat het fijner is wanneer ik er niet ben want wanneer ik er wel ben weet niemand hoe hij/zij zich moet gedragen omdat ze niet weten wat ze van me moeten verwachten.. ik heb pap proberen uit te leggen dat ik dit gevoel (woede en verdriet) heb gekregen doordat de situatie heel snel is veranderd. Ik kan wel ‘mezelf’ proberen te zijn en de situatie accepteren, maar wanneer de boosheid niet weg gaat, ben ik even nep bezig als eerst. Oftewel, hij zal ook een beetje moeten veranderen. Het enige wat ik van hem vraag is of hij me een beetje aandacht wil geven. Dat wanneer ik uit school kom hij vraagt, en hoe was het? Laatst heeft iemand die ik ken zelfmoord gepleegd en hij vroeg niet eens of het met me ging. Hij zei: ja dat gebeurt nou eenmaal. Of na de crematie van men oma heeft hij niet eens gevraagd hoe het was. Hij deed gewoon alsof er niks aan de hand was terwijl ik het ontzettend moeilijk vond. Toen we dat gesprek hadden werd hij heel boos en begon hij mam uit te schelden voor heks. Ik ben toen weggelopen. Ik begrijp niet dat hij dit durft te zeggen. Hij was altijd de gene die zei dat je nooit een ruzie over de rug van de kinderen moet spelen maar hij doet dit nu zelf! Ik ben nu al 4 weken niet naar hem toe gegaan. Mijn broertje woont wel nog bij pap maar en dat gaat best goed volgensmij.
Pap heeft al jaren kleine ruzies gehad met zijn ouders en broers. Vanaf de scheiding heeft pap de keuze gemaakt dat hij zogezegd ‘niemand meer over zich heen laat lopen en niemand in zijn weg naar geluk laat staan’ en nu heeft hij geen contact meer met zijn ouders en zijn broers. Ik vind het heel erg voor hem en opa en oma maar nu zie ik ze ook niet meer. Mijn oom was altijd mijn beste vriend en ik had hem al ander half jaar niet gezien. Met Pasen belde oma me opeens en vroeg ze of ik mee wou gaan uiteten met de hele familie. Ik ben toen meegegaan en heb met opa en mijn oom gepraat over de situatie. Ik heb geen verwijten gemaakt naar pap maar wel gezegd dat ik hem niet begrijp. Die dag heb ik mijn oom en mijn opa van 76 zien huilen. Ik kan niet omschrijven wat ik voelde toen ik dat zag. Vooral heel veel onbegrip dat pap zijn eigen ouders dit aan kan doen. Maargoed ik ben blij dat ik ze weer eens gezien heb en dat het buiten alles toch goed met ze gaat. Alleen het probleem is nu dat ik niet weet of ik het pap moet vertellen. Want hij is er sowieso niet blij mee dat ik naar ze toe ben gegaan, maar waarschijnlijk vind hij het nog erger dat ik het voor hem achterhoud.
De laatste tijd is het gewoon zo ontzettend veel, oma is gestorven, mijn paard is gestorven, die jongen heeft zelfmoord gepleegd, geen contact meer met pap, mam’s vriend is gestoord… ik weet het gewoon even niet meer.. ik weet wel dat ik hier weer uitkom en dat je er uiteindelijk wel weer sterker van wordt maar ik ben er zo klaar mee om me druk te moeten maken om alles en iedereen. Ik kan niet omschrijven hoeveel ik ervoor over zou hebben om de situatie me totaal geen smsje van hem om te vragen hoe het met me gaat. In zijn ogen doe ik alles fout. Hij en zijn vriendin dat is het, wanneer je je het er niet mee eens bent mag je vertrekken, zelfs zijn eigen dochter mag vertrekken.
Hebben jullie tips hoe ik met deze situatie om kan gaan? Alvast bedankt!