Hey, Je bent zeker niet de enige met dit gevoel! Er zijn genoeg kids van gescheiden ouders van alle leeftijden (inclusief mezelf) die het hier nog wel eens moeilijk mee hebben. Het is altijd goed om het bespreekbaar te maken en te communiceren met welk gevoel het jou achterlaat. Zeker als jij na 15 jaar nog steeds het gevoel hebt dat je als kind tussen ze in staat en tussen ze moet kiezen. Onderschat niet van jezelf hoe dapper het is dat je dit gesprek wilt aan gaan! Verder snap ik de angst heel goed. Het is een heel enge gedachte om een nee te horen te krijgen, waardoor het heel zou voelen. Als je dit gesprek aan wilt gaan, probeer daarbij duidelijk te zeggen hoe het voor jou zou voelen als je ouders het niet eens zouden proberen om weer in contact te komen.

Zelf zijn mijn ouders gescheiden toen ik 16 was maar ze spreken ook niet met elkaar. Zelfs als ze in dezelfde kamer staan, heb je altijd wel één die de ander straal negeert. Binnenkort ga ik afstuderen en ik heb al besloten dat ik ze allebei bij mijn diploma-uitreiking wil hebben. Niet mijn stiefouders maar gewoon het "oude gezin". Ze hoeven niet alles bij te leggen maar ik wil wel dat ze weer woorden tegen elkaar uitspreken en dat het voor een dagje gewoon gezellig gaat zijn. Zelf twijfel ik nog of ik er ook een ultimatum aan moet stellen dat ze bijvoorbeeld niet welkom zijn als ze elkaar nog steeds negeren.

Zelf bereid ik het zo een beetje voor:

• Veel eigen gevoelens communiceren. Laat weten hoe het voor jou als kind voelt om nu als volwassene nog steeds met hetzelfde te moeten dealen.
• Realistische verwachtingen stellen en deze ook communiceren aan ze. Ze hoeven geen vriendjes te worden maar fatsoenlijk met elkaar praten is niet te veel gevraagd.
• Geduld hebben en stap-voor-stap naar een doel werken. Dit zal waarschijnlijk een lang proces zijn waar je ouders zelf ook nog aan moeten wennen. Begin met een whatsapp bericht en werk langzaam door naar een telefoontje. Misschien helpt het om een doel te stellen (bijvoorbeeld samen naar mijn diploma-uitreiking kunnen).

Hi lieve anoniem,

wat heb je jouw situatie, en je gevoelens daarin, mooi omschreven. Ik vind het heel knap dat je je ervan bewust bent dat je dit gevoel mist.

Ik herken veel van wat je schrijft. Mijn ouders zijn inmiddels 25 jaar uit elkaar en ik denk dat ze elkaar nu al ongeveer 10 jaar niet meer gesproken hebben met elkaar. Het heeft mij veel pijn gedaan dat de negatieve gevoelens richting elkaar, voor hen belangrijker zijn dan hoe dat voor mij is.

Je geeft aan dat je twijfelt met je ouders te bespreken dat jij last hebt van deze situatie. Ik denk sowieso dat het altijd goed is dat jij vertelt hoe de situatie voor jou is en wat dat met je doet. Wat ik je hierin graag mee wil geven is iets dat mij geholpen heeft toen ik ook hoopte dat mijn ouders ‘normaal’ konden communiceren met elkaar. Ik voelde me namelijk ook vaak afgewezen en onbelangrijk. Iemand zei ooit tegen mij dat het gedrag van mijn ouders misschien niet zo veel te maken heeft met onwil, maar met onmacht. Deze gedachte helpt mij heel erg doordat ik zo anders naar mijn ouders kan kijken. Ze houden van mij en hebben het beste met me voor, maar.. het lukt ze blijkbaar écht niet om op een andere manier met elkaar om te gaan. Ik kan de situatie van mijn ouders nu los zien van wat zij voor mij voelen. Hierdoor lukt het mij steeds beter om de situatie én mijn ouders te accepteren. Soms hoop ik nog steeds dat het mijn ouders ooit gaat lukken om te communiceren met elkaar, maar voor nu is dit wat het is.

Ik ben benieuwd hoe je naar mijn gedachte kijkt en hoop dat deze jou kunnen helpen. Weet dat je hier altijd welkom bent!

Liefs, Nine

ik snap het volledig ik zie men ouders wel nog samen ik mis het ook vaak als ik alleen op mijn kamer zit luister ik muziek waar ik mij in begrijp zoals metejoor eigen schuld

Hoi anoniem, wat knap dat je je verhaal hier deelt. Ik ben zelf 22 jaar en herken mezelf in jouw verhaal. Ik snap dus heel goed je gevoel; je hebt er vrede mee dat ze geen liefdespartners meer zijn, maar je mist het dat ze nog samen ouders zijn en wil je niet druk maken over zoiets als een bezoekuurtje van het ziekenhuis.

Ik hoop dat je weet dat je dus niet de enige bent met deze situatie. Dat helpt niks aan je situatie, maar misschien geeft het wat troost. Er zijn ontzettend veel kinderen (ook al ben je geen jong kind meer, maar wel een kind van je ouders) die hiermee struggelen.

Je schrijft dat je erover nadenkt om het met ze te bespreken. Dat vind ik heel dapper van je. Als je voelt dat dit eventueel iets zou kunnen veranderen zou ik aanraden dit sowieso te proberen. Het is altijd goed om je gevoel te bespreken, al is het alleen al dat het opluchting biedt!

De kans is er, zoals je schrijft, natuurlijk ook dat er niets veranderd. Dit is heel pijnlijk inderdaad. Geef jezelf dan ook echt de ruimte om dit te verwerken. Hoe oud je ook bent, dit blijft altijd een pijnlijk iets. Toch moedig ik je echt aan om het gesprek aan te gaan. Bereid goed voor wat je wilt zeggen, hoe ze eventueel kunnen reageren en wat jij dan weer zou kunnen voorstellen.

Tot slot wil ik nog meegeven dat het niet jouw taak is om verantwoordelijk te zijn voor je ouders en of zij elkaar tegenkomen. Dit is heel lastig om los te laten, maar misschien helpt het om jezelf hier af en toe gewoon aan te herinneren. Ze zijn twee volwassenen en kunnen en mogen dit soort dingen zelf oplossen.

Ik hoop dat ik je enigszins heb kunnen helpen. Ik denk aan je!

Liefs, Gwyneth