Hoi! Toen ik 8 was zijn mijn ouders gescheiden. Ze hadden al heel lang en vaak ruzie. Uiteindelijk kwam het tot een punt waar ze niet meer samen konden zijn en niet meer van elkaar hielden. Ik voelde het al aankomen. Een paar maanden voor mijn ouders gingen scheiden, had mijn moeder aan me beloofd dat ze nooit zouden gaan scheiden. Dit neem ik haar nog steeds kwalijk. Ik vertrouwde mijn moeder maar het was een leugen. Ik begrijp nu dat mijn moeder het goed bedoelde maar ze had niet iets moeten beloven wat ze niet kon waarmaken.
De eerste paar maanden was het moeilijk, mama had nog geen huis dus pap en mam wisselde elkaar af zodat ik wel nog thuis kon wonen. Na een tijdje vond mama een huis. Ik ging toen om de week op en neeer. Ik was acht dus kreeg niet superveel mee tussen de communicatie tussen mijn ouders. Toch voelt een kind het altijd aan als iets niet goed is. Veel tijd verstijkt en toen kwam het mindere deel.
Mijn moeder heeft altijd geprobeert om de communicatie tussen haar en papa goed te laten lopen. Tot rechtzaken aantoe. Mama heeft papa voor de rechter gespannen omdat papa geen contact wilde of het niet goed deed. Er zijn hele hoofdstukken uit die tijd die ik niet ken en weet. Daarom vind ik het lastig om erover te praten, ik weet niet het hele verhaal. Alle rechtzaken en ruzies leverde niks op. Het werd niet beter en ze hadden bijna geen contact meer.
Jaren gaan voorbij en ik wordt groter. het contact tussen mijn ouders verdwijnt al snel helemaal.