Mijn ouders zijn ongeveer een jaar en half gescheiden. Dit alles is gebeurd (het gehele proces van verhuizen enz…) toen ik in het buitenland op stage was. Wanneer ik terugkwam was alles anders en heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Mijn moeder praat soms slecht over mijn vader en kan het niet verkroppen als hij nog sms’jes verstuurt zoals ‘gelukkige verjaardag’, ‘gelukkig kerstmis’. Als oudste dochter krijg ik dan ook alles te horen van mijn moeder. Ik heb het haar als een verteld dat ik het niet apprecieer dat ze over mijn vader praat tegenover mij.

Momenteel zit ik constant in het dilemma van wanneer ik moet kiezen voor mijn eigen keuzes (ben al 22 jaar) of in welke mate ik nog rekening moet houden met ouders die niet communiceren en voor de scheiding onbeschaamd stonden te schreeuwen op elkaar waar ik bij stond. Ik wil op bezoek bij mijn moeder (want woon nu bij mijn vader) maar heb ook zelf een eigen leven die ik wil vullen naar wat ik leuk vind. Ik moet constant rekening houden precies met mijn moeder haar gevoelens en de laatste kan ik de combinatie niet aan. Ik huil heel veel door situaties waarin ik moet tussenspringen als dochter omdat bijvoorbeeld mijn moeder niet wil dat mijn vader het doet om een voorbeeld te geven: mijn moeder zit in het gips maar er moest een pakketje afgehaald worden. Omdat ik in de blok zit wil ik liever studeren dan een pakketje ophalen dus vroeg ik dat mijn vader dat zou doen. Maar dat weiger mijn moeder resoluut…