hi lieve Flora, wat vervelend dat je niet meer voor jezelf durft op te komen, en dat je stiefmoeder en vader je niet serieus nemen als je voor jezelf opkomt. Ik herken dat gevoel heel goed, toen mijn ouders gingen scheiden kreeg ik ook altijd het gevoel nooit goed genoeg te zijn. Wat voor mij heel erg hielp is eerst alleen te oefenen met voor mezelf opkomen: dus voor de spiegel gaan zitten, en hardop uitspreken dat ik voor mezelf mag opkomen, en dat ik het ook waard ben om een stem te hebben. Als ik dat dan geoefend had, durfde ik eerder voor mezelf op te komen. En als je dan een stomme reactie krijgt, weet dan dat dat niet jouw schuld is! als zij het niet goed kunnen opvangen dat jij een eigen wil en mening hebt dan is dat niet een probleem voor jou. Het kan dan lastig zijn om dat niet persoonlijk te nemen, maar dat is het echt niet. dan kan je juist trots zijn op jezelf dat je bent opgekomen voor jezelf! Ik hoop dat dat een beetje helpt!

Hey lieve Flora,

Wat jammer dat je het zo ervaart thuis.. ik kan me voorstellen dat je dat vervelend vindt. je zegt dat ze het altijd beter weten. Heb je al eens het geprobeerd om met je vader alleen het er over te hebben? Zo hoef je het niet tegen je stiefmoeder zelf te zeggen.

Zelf heb ik dit ook meegemaakt maar dan met mij stiefvader. Wat jij beschrijft, over dat je stiefmoeder je wilde veranderen, dat is wat ik ook heb gehad thuis. Net als jij, vond ik het heel erg lastig om voor mijzelf op te komen daarvoor. Ik had geprobeerd om tegen hem in te gaan, dan had helaas niet zoveel succes. Wat wel hielp was om te praten met mijn moeder. In jouw geval dan je vader. Ik heb toen alles verteld waar ik mee zat, zonder een schuld gevoel te geven. Ik vertelde vooral het gevoel dat het mij gaf. Zij was toen met hem gaan praten erover. Zodat ik dat niet direct zelf hoefde te doen.

Iets wat jou misschien ook kan helpen, is om het allemaal op te schrijven. Soms kan het bij mensen beter binnenkomen als het wordt gelezen. In de brief kan je alles opschrijven wat je voelt en wat je vindt. Zo zouden je vader en je stiefmoeder het kunnen lezen. Dit is geen moeten natuurlijk he, je zou hem ook voor jezelf kunnen houden. Dingen opschrijven kan namelijk ook erg opluchten.

Zelf ben ik ook naar een vertrouwenspersoon gegaan waarbij ik het kwijt kon. Zo kon ik vragen om advies, maar ook gewoon puur even mijn verhaal kwijt zonder er meteen advies bij te krijgen. Dat vond ik erg fijn. Zou dat ook iets zijn voor jou?

Ik hoop dat je hier iets aan hebt Flora.

Ik wens je veel geluk en liefde toe

Liefs, Saar

Lieve Flora

Wat goed dat je dit deelt zeg. Maar zo te horen is het niet zo'n leuke situatie en ook heftig zeg dat ze je probeerd te veranderen, want dat mag echt niet jij bent jij en niet iemand anders zij is gewoon iemand die zomaar in je leven is gesprongen en zij heeft geen recht om jou te veranderen (niemand heeft dat) Ik zou het tegen mijn echte moeder zeggen en dan kan zij misschien het tegen je vader zeggen of hulp inschakelen als het echt zo door gaat.

Maar ik zou wel gewoon proberen op te komen voor jezelf, want je moet niet alles over je heen laten komen!!!

Nou ik hoop echt dat het lukt en dat je wat aan dat advies heb

Liefs Selina♡

Hey Flora,

Wat naar voor je dat je dit thuis meemaakt. Ik leef met je mee. Het feit dat je jezelf niet kan zijn is niet eerlijk, zo hoort het niet te zijn! Je zegt het al heel goed: "ze geven mij het gevoel dat ik waardeloos ben". Het feit dat zij jou dat gevoel geven zegt niets over jou en jouw waarde. Ik kan mij heel goed voorstellen dat het je niet lukt om voor jezelf op te komen als zij beweren dat ze "alles beter weten", daar kan je moeilijk iets tegen zeggen zonder er een discussie ontstaat.

Het belangrijkste wat je kan/moet doen voor jezelf, is lief zijn voor jezelf. Jouw waarheid en jouw mening zijn belangrijk, en jij doet er toe! Als ik bij mijn vader was mocht ik ook niet mezelf zijn. Ik voelde mij hierdoor heel angstig en onveilig. Ik moest dingen van hem doen die ik eigenlijk niet wilde, zoals bepaalde kleding aandoen, dingen eten, of activiteiten doen die ik eng vond. Mijn mening mocht er ook niet zijn, hij had altijd gelijk volgens hem. Hierdoor is het voor mij heel moeilijk geweest om zelfvertrouwen op te bouwen. Maar door lief voor mezelf te zijn en te erkennen dat wat ik denk en voel er toe doet, heb ik beetje bij beetje mezelf weer gevonden. Je zou bijvoorbeeld kunnen beginnen met in een boekje schrijven wat je op zulke momenten tegen je vader en stiefmoeder zou willen zeggen. Jezelf de vraag stellen "Wat wil ik? Wat voel ik? Wat denk ik?" en alles op papier gaan schrijven. Zo blijf je bij jezelf en kan de drempel lager worden om uiteindelijk voor jezelf op te komen. Ik kan mij voorstellen dat het spannend kan zijn om tegen hun uitspraken in te gaan, maar weet dat je "nee" mag zeggen en je eigen mening hebben. Iedereen heeft grenzen die gerespecteerd moeten worden.

Je verdient het om voor jezelf op te komen en jezelf te zijn. Ik geloof in jou! Liefs, Zoé