Pijn doet het wanneer ik het verhaal van Saar lees. Het verhaal waarin zij haar ouders dankt voor het feit dat hun haar op de wereld hebben gezet, en ( in mijn ogen ) een positieve twist geeft aan de scheiding. Maar toen ik het artikel las voelde ik alleen maar pijn. Pijn voor het feit dat ik niet zo blij ben met de scheiding, met hoe het gaat en hoe het voelt. Kon ik ook maar opgelucht adem halen en alles positief zien. Maar dat gaat niet, nu nog niet.

Boos werd ik op mezelf. Waarom kan ik verdorie niet zo over mijn ouders denken. Waarom kan ik niet blij zijn om het feit dat ik dankzij mijn ouders besta, of inzien dat ik zonder deze ouders nooit gelukkig had kunnen zijn. Want zodra ik die zin positief wil gaan inzien geeft mijn hoofd er een negatieve draai aan. Want met deze ouders ben ik momenteel ook niet gelukkig.

Papa heeft een nieuwe vriendin, en gaat helemaal op in haar. Veranderd totaal, en laat ons, volgens de tekst bij Facebookfoto’s ‘zijn trots’, in de steek. Waarom neemt hij het alleen voor haar op en niet voor mij. Waarom heeft mama eigenlijk gelijk over papa? Waarom wil ik hem zo graag als die slechte man zien maar mis ik hem zo? De man die eigenlijk altijd mijn grote broer was, maar papa werd genoemd, en die altijd bij ons was, maar die ik nu maar 4 dagen per maand zie.

Misschien, misschien word ik ooit ook zo positief, en word ik ergens blij wanneer ik over mijn ouders nadenk. Maar tot die tijd overheerst de pijn. Ik zit nog midden in de ‘rouw’ over het verlies van ons ooit prachtige gezin. Maar ook om het verlies van mijn vader. Want ondanks dat hij nog met mij appt, nog met mij lacht en wij nog het hardste samen om droge grappen kunnen lachen, ben ik hem kwijt. Ooit de papa die veel tijd doorbracht met mij, maar nu met zijn vriendin naar de feestjes gaat waar wij ooit heengingen, met z’n 2’tjes.

– A.