Beste K,

Het is heel erg belangrijk dat je het er met je moeder of een derde partij (de Kindertelefoon, enzovoorts) verteld over het fysieke geweld dat je vader tegen je gebruikt in een situatie zoals je hierboven hebt beschreven. Er bestaan ook sites die advies kunnen bieden in zo'n situatie. Vraag anders om advies van je mentor, enzovoorts - of vraag naar een hulpinstantie binnen de school, want die hebben sowieso een plicht van geheimhouding en zullen niks bekend maken behalve als jij dat wilt en daarmee instemt.

Toen ik dit bericht las gingen bij mij gelijk alarmbelletjes rinkelen: ''We hebben altijd ruzie. En de ruzie loopt uit op slaan. Ik ben bang voor mijn eigen vader. maar als ik dit met mijn moeder overleg krijgen mijn ouders weer ruzie en daar heb ik al helemaal geen zin in. Dan komt die ruzie door mij.'' Ik wil graag één ding duidelijk maken: Jij bent hier niet de schuldige. Natuurlijk, soms kunnen wij tieners best iets onhandig verwoorden, maar dat is geen reden om te gaan slaan en de liefde van een ouder voor een kind moet onvoorwaardelijk zijn.

Persoonlijk zou ik eerst een hulpinstantie raadplegen, daarna zal ik met hem een gesprek aangaan over jouw gevoelens (over hoe je, je voelt dat hij niks had gezegd over zijn bruiloft, enzovoorts) alleen wel wanneer je moeder erbij is. Vraag haar om zich er niet restreeks mee te bemoeien of misschien zelfs om afstand te houden, maar zorg wel dat er iemand in de buurt is om in te grijpen wanneer dat nodig is!!

Zelf ben ik nog nooit in zo'n situatie geweest, dus ik weet niet of deze dingen zouden helpen, maar ik ken mensen die dat wel zijn geweest en die hebben het meestal opgelost met zoiets dergelijks.

Ik hoop dat alles goed komt, Groeten, Liz

Hey K.,

Dankjewel voor je bericht. Een scheiding is nooit leuk, maar ik lees dat je heel wat hebt meegemaakt tijdens die periode en nog steeds. Het bericht van Liz sluit geeft naar mijn idee al heel veel goede tips, maar ik heb zelf ook nog een idee. Het delen van de dingen die jij hebt meegemaakt, kan je namelijk ook doen op papier: door te schrijven. Uit eigen ervaring weet ik namelijk dat direct een gesprek aangaan met je moeder/vader/allebei een behoorlijke confrontatie is, maar dat het gesprek na het schrijven van een brief makkelijker is. Wanneer je je moeder schrijft over hetgeen dat je hebt meegemaakt, kun jij zelf eerst bedenken wat je allemaal wil zeggen (met schrijven heb je tenslotte meer tijd dan in een direct gesprek) en kan je moeder het op haar in laten werken. Je zou in die brief ook kunnen vragen of ze kan proberen om niet boos te worden op je vader, juist omdat een ruzie gaat van jou. Vervolgens kun je zoals Liz ook zegt het gesprek aangaan.

Naast het schrijven van een brief aan je moeder, zou je ook een brief aan je vader kunnen schrijven. In die brief mag je zeker eerlijk zijn over wat de afgelopen tijd met jou gedaan heeft. Je schrijft dat je bang voor je vader bent en ik denk dat je hem dat ook echt wel mag laten weten; ondanks dat het niet (meer) zo voelt, blijft het wel je vader. Door het schrijven van een brief vermijd je verder de kans dat er weer een fysieke confrontatie volgt, iets wat eigenlijk überhaupt niet mocht en mag gebeuren. In de brief kun je vragen of hij een brief terugstuurt, of om een gesprek.

Heel veel sterkte voor nu. Als je meer tips zou willen krijgen of je nog meer wil vertellen: je bent hier altijd welkom :-).

Take care, Beau