Hey hoi, Norah hier :) Wat dapper dat je een bericht plaatst hier op het forum. Heeft je vast moed gekost en ik hoop ook voor je dat het oplucht. Ik herken me in jou verhaal, vooral in het stuk dat je een goede band had met je vader hierna iets grootst gebeurde (bij jullie het vreemdgaan) en daarna dat de band anders werd.

Ik ben ook 21 en mijn ouders gingen scheiden toen ik 12 jaar oud was. Mijn vader heeft mij, mijn moeder en mijn broer veel mentale schade aangedaan toen we jong waren en voor mij en mijn broer nog steeds. Het heeft me heel lang gekost om de goede band die ik met hem had, na de scheiding weer op te bouwen alsof alles niet gebeurd was. Ik heb er toen voor gekozen dit toch te doen omdat mijn liefde voor mijn vader wel heel groot is. Door veel gesprekken met mijn vader met z’n tweeën te hebben en hem ook vragen te stellen ben ik hem veel beter leren kennen. Nu ik de boosheid en het onrecht naast me kan leggen kan ik nog door en door genieten van de jaren die ik nog met mijn vader heb (je weet natuurlijk nooit wanneer de laatste momenten komen)

Dat is dan mijn persoonlijke ervaring met wat pijn uit het verleden kan doen met de band met je vader en hoe ik het heb kunnen herstellen maar wat ik jou vooral wil mee geven is dat je nergens tot verplicht bent in contact met je vader maar dat het ook oké is om het wel te willen ondanks dat het jullie ontzettend veel pijn heeft gedaan.

Ik (en iedereen die jou bericht hier leest) denk aan je. De tijd zal inderdaad laten zien hoe de toekomst loopt maar weet dat het ook gaat om de relatie tussen jou ouders, en dat dat iets is wat volledig tussen hun plaats vindt. Voel je niet verantwoordelijk of naïf want het is volkomen logisch dat jij het verlangen hebt naar het “gewone” gezinsleven wat jullie altijd hadden. Ik denk dat ieder kind van twee ouders dit verlangt en is heel normaal. We leven allemaal mee met je pijn daarin.❤️ Je kunt altijd je verhaal doen hier op het forum. Er zullen altijd wel mensen zijn die je bericht lezen.

Dikke knuffel van mij! Norah

Hey! Wat goed dat je het forum gevonden hebt en je verhaal hier deelt. Wat rot dat je dit meemaakt en wat naar dat je je niet altijd even fijn voelt thuis en je je eenzaam voelt.

Allereerst wil ik je vertellen dat het niet jouw taak is om je moeder op te vangen en haar aan te horen over alles wat speelt binnen jullie gezin. Veel kinderen voelen zich ontzettend verantwoordelijk voor hun ouders en gaan voor hen zorgen. Dat had ik ook. Na de scheiding voelde ik me net de beste vriend van mijn vader, die als hoofdmissie had om hem gelukkig te maken en er altijd voor hem te zijn. Pas later realiseerde ik me dat dit helemaal niet aan mij was. Luister dus goed naar je eigen gevoel! Het heeft mij heel erg geholpen om met mijn vader te praten over hoe ik me voelde en wat het met me deed. Daardoor kwam hij minder vaak bij mij op de lijn om uit te huilen over de scheiding en kregen we weer een fijne band.

Dikke knuffel van Bo