Anoniem (12 jaar) in

Heel veel ruzie

Hoi allemaal,
Ik heb voor mijn gevoel een verschrikkelijk leven samen met mijn zussen. Mijn moeder heeft een ongeluk gehad toen ik twee was. Ze heeft een verlamd been. Het gaat ook nooit meer over. Afgelopen week is mijn moeder van de trap gevallen. Toen is haar pols op drie plekken gebroken en is ze ’s nachts met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ik mocht niet naar beneden komen. Maar ik zie het nog altijd voor me hoe mijn moeder op de brancard naar buiten werd gedragen en toen ze wegreden. Die nacht heb ik ook geen oog dicht gedaan. Mijn vader was niet thuis die nacht. Nu is ze inmiddels in het gips en beginnen de ruzies weer tussen mijn ouders. Dat is al zolang ik leef aan de gang. Mijn vader geeft al zijn geld uit aan rookgerei en steelt geld van mij, mijn zussen en mijn moeder. Mijn vader heeft elk jaar een andere baan omdat hij steeds ontslagen wordt. hij is vaak niet eens op werk, hij liegt over zijn baan, wij als familie krijgen niks van zijn baan te horen. Wij staan diep in het rood met de bankrekening. Hij heeft tientallen auto’s gehad omdat hij gevaarlijk rijdt op de weg. Mijn ouders zijn zowat elke dag aan het ruziën en ik zit er altijd middenin. Soms wordt ik bijna gedwongen om te kiezen tussen mijn vader en mijn moeder. Mijn twee zussen kunnen het niet goed met elkaar vinden dus die hebben ook ruzie. Daar heb ik ook het gevoel bij dat ik moet kiezen tussen mijn zussen. Als de drie kinderen moeten wij het huishouden doen. Mijn vader doet niks, en mijn moeder kan niks door haar handicap. Mijn moeder wordt heel snel boos. dus als je iets niet goed doet, dan wordt ze gelijk boos. Ze noemt me vaak trut, muts etc. Ik mag niet afspreken van haar. Met de reden omdat zij niet uit huis kan door haar handicap, dus mogen wij ook niet. Daarom val ik buiten de groep op school en wordt ik gepest. Ik ben nu al aan het sparen om later uit huis te gaan. Mijn moeder heeft ruzie met de familie van haar en mijn vader. Dus die zie ik ook nooit meer. Ik heb niemand waarbij ik terecht kan. Ik heb geen vriendinnen die ik 100% vertrouw, mijn familie is er niet voor me…. ik weet het gewoon niet meer. Met een psycholoog praten helpt niet goed. Ik heb wel een moment gehad dat ik denk: Wat doe ik hier op aarde! Waarom ben ik hier. En ik heb toen ik jonger was een periode gehad dat ik niks meer at, en zo weg ging van de aarde. Maar uiteindelijk ben ik daar helemaal bovenop gekomen. Maar ik heb soms zo’n gevoel dat ik gewoon bijna zelfmoord wil plegen. Maar ja, dat is geen optie. Maar ik ben hopeloos. Docenten van mij weten geen raad. maar ja… soms denk ik waar het beter is: op aarde, of dood. In mijn situatie zou ik het niet weten. xxx

Op de hoogte blijven
Laat het mij weten wanneer er
guest

1 Reactie
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Evi
Evi
9 jaren geleden

Lieve anoniem, Wat een verhaal! Ik kan begrijpen dat jij je zo ongelukkig voelt. Zo erg zelfs dat je denkt dat de dood misschien beter is dan het leven. Soms voelt dat inderdaad zo…. maar uiteindelijk komt het weer goed, en gaat de zon ook weer voor jou schijnen. Ook al lijkt het op dit moment niet zo. Ik denk dat niet alleen jij hulp nodig heeft. Maar ook jouw vader en moeder. Jouw moeder heeft een handicap en heeft denk ik moeite om dat te accepteren. Daar heeft ze het misschien heel moeilijk mee en reageert dat dan af… Lees verder »