Dag allemaal,

ik ben achttien jaar oud en ik ben onlangs gestopt met mijn studie. Naast dat het de verkeerde keuze is geweest, werd de druk mij het allemaal te veel. De lange uren op school en de drie uur reistijd waren voor mijn gevoel nauwelijks te harden. Toen ik besloten heb om te stoppen met mijn studie, werd het gelukkig door mijn ouders met begrip onthaalt. Nou
ja, door mijn moeder althans.

Om even de achtergrond op tafel te gooien: mijn ouders zijn al elf jaar gescheiden, vanaf halverwege mijn zesde levensjaar. Mijn vader woont en werkt daarnaast ook nog eens in het buitenland (Rusland), wat hij al vier jaar doet. Mijn ouders hebben na de scheiding niet tot nauwelijks contact met elkaar, waarbij
mijn vader zo nu en dan de nodige frustraties loslaat tegenover mij en mijn broers. Niet bepaald een happy ending na een scheiding. Daarnaast heb ik ook autisme. Ik zeg dit niet om mijn slachtofferrol versterken, maar omdat dat zo nu en dan wel voor de nodige onbegrip en het piekeren heeft gezorgd.

Toen het in december al downhill ging. heb ik het beide ouders verteld. Eerst mijn moeder, want zij en ik hebben een erg sterke band. Ze zei dat ik het toen het er eerst met mijn vader over moest hebben. Ai, dat was het lastige deel, want sinds de scheiding zijn mijn vader en ik behoorlijk vervreemd van elkaar geraakt en ik wist dus niet hoe hij daarop ging reageren. Toen ik het vertelde was hij niet blij. Dat kon ik goed begrijpen, want mijn twee oudere broers hadden ook moeite met hun studie in het begin. Wat ik niet begreep, was dat mijn vader op een gegeven moment over mijn moeder begon te praten. Het was voor mijn gevoel het meest irrelevante waar je in zo’n gesprek mee op kon komen. Hij zegt dan dingen dat ik te mager ben vanwege mijn moeder, dat ik het niet goed doe in het leven vanwege mijn moeder, etc.

Dit zorgde voor de nodige druk en angst, maar ik zag het in het begin als niets anders dan een gezonde schop onder de kont. Ik heb toen besloten om met mijn studie door te gaan. Het ging redelijk, moet ik zeggen. Maar, in de laatste twee weken, kreeg ik nare gedachtes over van alles. De druk van de studie plus mijn ‘depressie’ (heldere herinneringen aan de scheiding van vroeger)
werd mij te veel. Ik ben op een gegeven moment door het lint gegaan. Ik ben toen naar mijn psycholoog gegaan en we hebben toen samen met mijn moeder besloten om per direct te stoppen. Nu moest ik het nog aan mijn vader gaan vertellen.

Ik heb voor twee weken lang niets over mijn studie gezegd. Ik vond het erg lastig om met mijn vader erover te beginnen omdat ik bang was dat hij mij niet meer lief zou hebben en dat hij weer over mijn moeder zou gaan beginnen. Ik heb na die twee weken stilte heb ik samen met mijn moeder een mail geschreven met daarin mijn gevoelens over de hele situatie. Toen sprak hij nauwelijks tegen mij. Hij reageerde altijd kortaf als ik iets tegen hem zei. Dat duurde een tijdje. Ik heb daarna besloten om met hem erover te praten via Skype. Dit was misschien wel het meest ongemakkelijke gesprek ooit.

Het gesprek ging als volgt: het ging eerst over hoe het met hem was in Rusland. Daarna kwam het gesprek over de studie. Ik heb uitgelegd wat ik allemaal op het moment doe (gitarist van een enthousiaste band, plus nog een baantje daarbij). Hij reageerde weer telkens kortaf en zij dat hij het allemaal ‘wel prima’ vond. Daarnaast zij hij ook nog eens dat “als ik maar naar mijn moeder en mijn psycholoog luisterde dat het wel goed zou komen”, in zo’n verschrikkelijk sarcastische toon.

Nu heb ik dus het volgende probleem: ik ben bang dat ik het verkeerde heb gedaan door te stoppen met mijn studie en daarmee mijn vader diep teleurgesteld heb. Maar tegelijkertijd vind ik zelf dat als ik door was gegaan, dat ik mijzelf op een gegeven moment van wel kant had kunnen maken. Deze twee gedachtes van de ene kant schuld en aan de andere kant opluchting maken mij gek en
ik weet dus niet wat ervan moet vinden. Het knaagt als een malle aan mijn geweten. Help!