5 jaar geleden is mijn vader bij mijn opa gaan wonen. Sinds dit moment is het contact met pap minimaal en het contact wat er is, komt vooral vanuit mij en mijn broertje. Mijn vader doet er niet veel voor. Vorige week zijn de emoties erg hoog opgelopen toen ik pap ergens op aansprak waar ik van baalde. Als reactie hierop is pap heel erg boos geworden. Hij schreeuwde naar mij en mijn broertje en heeft hij mij beschuldigd dat hij voor mij alleen maar goed genoeg is om zijn portemonnee open te trekken. Deze opmerking heeft mij ontzettend gekwetst, omdat ik naar mijn inzien altijd heel erg mn best heb gedaan om juist meer te krijgen dan alleen geld. Daarna ging hij bijna op de vuist met mijn broertje, toen die het voor mij opnam. Ik heb mijn broertje meegenomen en we zijn toen weg gegaan. Diezelfde avond kregen mijn broertje, mam en ik een aantal berichtjes, waaruit bleek dat hij zich vooral slachtoffer voelt. Daarna heb ik niks meer gehoord en ik heb zelf ook niks meer van mezelf laten horen. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik ben ontzettend gekwetst door de opmerking van mijn vader en ben heel erg teleurgesteld hoe hij zich nu opstelt door niks meer van zichzelf te laten horen. Ik wil wel graag naar mijn opa, maar omdat papa daar woont en nu ook fulltime thuis werkt vanwege Corona, wil ik dit ook weer niet. Ik wil pap voorlopig niet onder ogen komen. Ik wil dat papa de eerste stap zet… Zijn er mensen die een beetje in hetzelfde schuitje zitten? Alle tips zijn welkom!