Eilandjes

Een dochter.
Dat ben ik.
Op hun voorwaarden, vooral als stortplek voor hun pijn en verdriet.
Een zus.
Dat ben ik.
Onzichtbaar.
Een tante.
Dat ben ik.
Maar ik mag geen tante zijn.
Vanwege haar pijn en verdriet.

ZIJ kozen ervoor,
Om jong te trouwen en kinderen te krijgen.
ZIJ kozen ervoor,
Om jong te scheiden omdat ze toch niet goed bij elkaar pasten.
ZIJ koos meteen weer voor een nieuwe man.
De stiefvader die al snel vader werd genoemd.
Want als je 2 en 1 jaar bent,
Wat weet je dan?
Het contact met HEM werd stopgezet.
Een vaag vermoeden….zeker weten dat deed niemand niet.
HIJ is voor altijd beschadigd.
HIJ heeft zijn dochters niet op zien groeien,
ZIJN dochters hebben hem gemist.
IK heb HEM gemist.

Een nieuw gezin was snel gevormd.
Met de geboorte van een broertje erbij.
De 2 dochters van de verkeerd gemaakte keuze eerder in HAAR leven,
Zijn opgegroeid met precies deze stempel. BAM.
“Ik was er nog niet klaar voor…”
Maar daar hebben WIJ als dochters nooit om gevraagd.
WIJ wilden liefde, warmte, erkenning,
Maar bovenal,
Een veilig en geborgen gevoel.
Dat WE wel welkom waren in de wereld,
Dat WIJ er ook mochten zijn.

Dit verhaal kent geen happy end.
Zus weggelopen van huis,
Leeft haar eigen leven met haar eigen gezin.
Haar moeder heeft ze “emotioneel begraven”
En alles en iedereen die enige binding daarmee heeft
Duwt zij weg uit haar leven.
Mijn pech?
Dat ik vooral qua uiterlijk op HAAR lijk…
En mijn binding met HAAR niet op wil geven.

2e huwelijk van HAAR heeft ook geen stand gehouden.
Wat wil je als je bent getrouwd met een homo?
Nu leeft ZIJ voor haar 3e man.
ZIJ is de rode draad in dit gehele verhaal,
Maar natuurlijk ligt het niet aan HAAR…
HIJ heeft zijn gelijke gevonden,
Inmiddels voor de 2e keer getrouwd.
Met iemand die net zo wereldvreemd is als HIJzelf…
De enige wereld waar zij samen in leven,
Is hun eigen contactgestoorde wereld.
Broerlief leeft ook zijn eigen leven.
Horen of zien, daar blijft geen tijd voor over.
Geef hem eens ongelijk?
Goede baan, druk sociaal leven,
En familie altijd op de laatste plaats.

Eilandjes.
Dat zijn WE geworden.
Een ieder met zijn en haar eigen pijn en verdriet.
Tot elkaar komen,
Dat lukt helaas niet.

De emotionele tools om duurzame relaties op te bouwen,
Vind ik nu pas,
Later in het leven.
Alleen.
Ondanks in plaats van dankzij,
Kom ik heel langzaam vooruit.
Trots ben ik zeker wel,
Maar oh, wat doet dit ongelooflijk veel pijn.

Eilandjes.

Ouders van nu, denk goed na!!!