Logo Villa pinedo small
Logo Villa pinedo small

Eilandjes

Anoniem, Ouder dan 23 jaar

Steun
Eilandjes Een dochter. Dat ben ik. Op hun voorwaarden, vooral als stortplek voor hun pijn en verdriet. Een zus. Dat ben ik. Onzichtbaar. Een tante. Dat ben ik. Maar ik mag geen tante zijn. Vanwege haar pijn en verdriet. ZIJ kozen ervoor, Om jong te trouwen en kinderen te krijgen. ZIJ kozen ervoor, Om jong te scheiden omdat ze toch niet goed bij elkaar pasten. ZIJ koos meteen weer voor een nieuwe man. De stiefvader die al snel vader werd genoemd. Want als je 2 en 1 jaar bent, Wat weet je dan? Het contact met HEM werd stopgezet. Een vaag vermoeden….zeker weten dat deed niemand niet. HIJ is voor altijd beschadigd. HIJ heeft zijn dochters niet op zien groeien, ZIJN dochters hebben hem gemist. IK heb HEM gemist. Een nieuw gezin was snel gevormd. Met de geboorte van een broertje erbij. De 2 dochters van de verkeerd gemaakte keuze eerder in HAAR leven, Zijn opgegroeid met precies deze stempel. BAM. “Ik was er nog niet klaar voor…” Maar daar hebben WIJ als dochters nooit om gevraagd. WIJ wilden liefde, warmte, erkenning, Maar bovenal, Een veilig en geborgen gevoel. Dat WE wel welkom waren in de wereld, Dat WIJ er ook mochten zijn. Dit verhaal kent geen happy end. Zus weggelopen van huis, Leeft haar eigen leven met haar eigen gezin. Haar moeder heeft ze “emotioneel begraven” En alles en iedereen die enige binding daarmee heeft Duwt zij weg uit haar leven. Mijn pech? Dat ik vooral qua uiterlijk op HAAR lijk… En mijn binding met HAAR niet op wil geven. 2e huwelijk van HAAR heeft ook geen stand gehouden. Wat wil je als je bent getrouwd met een homo? Nu leeft ZIJ voor haar 3e man. ZIJ is de rode draad in dit gehele verhaal, Maar natuurlijk ligt het niet aan HAAR… HIJ heeft zijn gelijke gevonden, Inmiddels voor de 2e keer getrouwd. Met iemand die net zo wereldvreemd is als HIJzelf… De enige wereld waar zij samen in leven, Is hun eigen contactgestoorde wereld. Broerlief leeft ook zijn eigen leven. Horen of zien, daar blijft geen tijd voor over. Geef hem eens ongelijk? Goede baan, druk sociaal leven, En familie altijd op de laatste plaats. Eilandjes. Dat zijn WE geworden. Een ieder met zijn en haar eigen pijn en verdriet. Tot elkaar komen, Dat lukt helaas niet. De emotionele tools om duurzame relaties op te bouwen, Vind ik nu pas, Later in het leven. Alleen. Ondanks in plaats van dankzij, Kom ik heel langzaam vooruit. Trots ben ik zeker wel, Maar oh, wat doet dit ongelooflijk veel pijn. Eilandjes. Ouders van nu, denk goed na!!!
OF

Reacties (3)

Tessa

meer dan 11 jaar geleden

Hoi Anoniem,

Wow. Daar ben ik echt heel even stil van. Ik hoop dat heel veel ouders dit zullen lezen zodat er in de toekomst heel veel eilandjes voorkomen kunnen worden!!! Heel veel geluk toegewenst en dank je wel voor het delen van je verhaal!

0

Lotte

meer dan 11 jaar geleden

Inderdaad, wauw. En ook ik ben er even stil van. Dit gebeurd in zo veel gezinnen en zo veel kinderen voelen zich als een eilandje. Ik heb me ook lang een eiland gevoeld, en nog voel ik me soms zo. Niet alleen binnen mijn "gezin" maar ook binnen vriendschappen/relaties die ik heb opgebouwd. Zij begrijpen niet altijd hoe ik me voel. Ik ben bang om mensen op mijn eiland toe te laten. Ook al voelt het soms heel alleen op dat eilandje voelt het daar wel veilig.

0

Regien

ongeveer 11 jaar geleden

Zeker, wat goed dat je dat zo schrijft. Het lijkt echt iets van deze tijd om vooral individualisme en totale onafhankelijkheid hoog op de agenda te plaatsen. Maar eigenlijk zijn mensen ervoor gemaakt om zich juist te binden en te hechten. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 17 jaar oud was, ik ben 50 jaar oud en 27 jaar getrouwd. Heb het nog vaak moeilijk met de scheiding van mijn ouders. Zo heb ik ook ooit eens een tekst voor mezelf gemaakt, schoot mij door jou mooie gedicht of tekst te binnen. Nu wil ik het op deze plaats wel delen:

"Roze wolken in de rouw"

Eer je vader..............Eer je moeder

Zij hadden elkaar gevonden, maar toch, ook weer niet. Zij hadden elkaar gezocht, maar toch, ook weer niet. Het mysterie van trouw aan elkaar was na jaren hun huis voorbij gegaan. En aan elkaar dat is niet meer. En niet meer, dat werd een woord van zeer. Zij zijn nu een ander trouw en dat alles brengt bij ons de rouw. Zij gaven zichzelf ons en zij hebben ons gekregen. Dus, zijn zij toch ons met elkaar? Maar niet ons die wij wilden en toch kregen Maar toch, eren kan ik ze wel. Door hen kwam ik op de wereld. Door hen had ik een dak boven mijn hoofd en zij zorgden voor kleding en een school. Door hen kreeg ik familie en een buurt. Door hen had ik voedsel om van te leven. Door hen ben ik gedoopt en heb het vormsel gedaan. Ik kwam in de Kerk door hen, waar Hij aanwezig is om ons en mijn bestaan te mogen delen. Om te worden wie ik kan zijn, met al mijn voors en al mijn tegens, zoek ik naar genade, barmhartigheid en vrede, om met ons te kunnen leven, met alle voors en alle tegens. En zoek ik naar onze waardigheid, zoals die zou mogen zijn, is de vrijheid en de rijkdom van ons leven, en ben ik aan het worden wie ik zal zijn, door mijn vader en mijn moeder, en de wonden van ons bestaan, zoek ik naar de weg, zoals ik die zou mogen gaan, op de weg om van te leven.

0

📝 Geef zelf antwoord op deze vraag

Deel hier jouw ervaring, tips en adviezen!

respond to letter