Hey Jinella, wat goed dat je het forum hebt gevonden en deze vragen stelt. Ik herken mezelf heel erg in je vragen dus ik zal vanuit mijn eigen ervaring beantwoorden wat ik zou doen, kijk vooral of dit bij je past of niet!

1. Ik heb zelf verlatingsangst gekregen omdat mijn ouders gingen scheiden toen ik 6 was. Ik miste mijn vader heel erg en ik had altijd het gevoel day iedereen toch maar weg zou gaan. Ik had daarom een hele negatieve kijk op iedereen maar vooral vriendjes. Ik vertrouwde niemand en ik had constant bevestiging nodig. Hierdoor ben ik op mijn 21e gesprekken gaan voeren met een psycholoog. Dit heeft mij ontzettend geholpen, ik heb over dingen uit het verleden kunnen praten en het een plekje kunnen geven. Ik merk ook dat ik steeds meer van mezelf ging houden waardoor het mij niet meer zoveel uitmaakte of iemand mij wel of niet zou verlaten. Heb jij ooit nagedacht over een psycholoog?
2. Heb je zelf vrienden? Vind je het een moeilijk om vrienden te maken of om vriendschappen te onderhouden? Naar mijn mening ben je een goede vriend als je luistert naar de ander, elkaar respecteert en met elkaar kunt lachen. Voor iedereen is dit anders. Als je twijfelt of je een goede vriend bent kun je ook aan de persoon vragen wat zij verwachten van een vriendschap (of relatie) maar wees vooral ook jezelf!
3. Ik ben zelf ook Christelijk en vond dit altijd lastig op de middelbare school. Ik wilde er graag bij horen dus ging ik mee op stap en probeerde ik dingen uit. Achteraf vond ik dit niet fijn. Ik vind het belangrijk om me te omringen met mensen die me accepteren zoals ik bent of die hetzelfde over het leven denken zoals wij! Ik hoop dat je een beetje wat aan mijn antwoorden hebt! Als je nog meer vragen hebt hoor ik het graag!

Hey Jinella, Goed dat je een vraag stelt. Je kunt hier altijd met vragen terecht. Op je eerste vraag over verlatingsangst, ik heb zelf ook al jaren verlatingsangst. Ik ben nu 21. Dit is en blijft een lastig iets. Wel wordt het dragelijker naarmate de tijd vordert. Wat mij heel erg heeft geholpen is dat ik met een psycholoog ben gaan praten. Nu klinkt dit misschien zwaar, maar dat is het totaal niet! Totaal ook niet iets om je voor te schamen. Het is heel fijn om met iemand te praten die veel verstand heeft van dit soort zaken. Deze persoon kan je duidelijke tips geven waar je in het dagelijks leven ook echt iets mee kan. Want hoe iedere persoon met verlatingsangst omgaat en welke gedachtes je hebt, is verschillend. Wat wel echt helpt is praten, praten over wat er in je omgaat en wat je voelt, wat je angsten zijn. Je angsten uitspreken kan spannend zijn maar ook een opluchting soms.

Je tweede vraag over vriendschap, ik denk dat je een goede vriendin bent als je respect voor elkaar hebt en naar elkaar luistert. Elkaar in je waarden laten is ook belangrijk. Ieder is goed zoals die is en hoeft niet te veranderen voor een ander.

Je derde vraag is een lastige, alle mensen op de wereld hebben een mening. Iedereen heeft overal een mening over. Maar je niet laten beïnvloeden door andermans mening, maakt je heel sterk en krachtig. En als je christelijk bent, wat helemaal prima is, ieders keuze is prima. Ik zou je niks aantrekken van andere. Wat andere zeggen of vinden. Jij bent je unieke jij en jij mag zelf bepalen in wat of in wie je gelooft. En als jij christelijk bent, sta daar achter en laat mensen maar praten! Je bent sterk :)