Lieve Robin!

Als eerst moet ik even zeggen dat ik het mega knap vind hoe jij alles verwoord, heel knap hoe jij nu al zo je eigen gevoel kan voelen en benoemen!

Mijn ouders zijn gescheiden 7 dagen voor mijn eerste verjaardag. Ik heb hier dus ook geen actieve herinnering meer aan (ik denk jij ook niet). Maar net als jou herken ik een soort angst bij schreeuwende mensen, ik denk dat niemand dat echt fijn vind, alleen de een kan er gewoon wat beter mee om gaan dan de ander. En als je op een woongroep staat kom je dat denk geregeld tegen, zo werk ik als persoonlijk begeleider in de gehandicaptenzorg en kom zulke situaties ook geregeld tegen. Ik had in mijn stage periode een hele fijne collega die ik nog vaak aanspreek, ik werk er nu 6 jaar maar zit zelf nog vaak met vragen. Ik hoop dat jij ook zo’n collega hebt!? Wat ik vaak heb gedaan en situaties evalueren, hierbij vraag ik gericht wat mijn collega zou doen in zo’n situatie, soms is een andere aanpak het proberen waard.

En wat vervelend dat je nu in een verdrietige fase zit in je relatie. Je bent zeker niet de enige, ik kan me nog wel situaties bedenken dat ik uit het niks in huilen uitbarste omdat het weekend voorbij was en m’n vriend naar huis ging. En dan hadden we een super gezellig weekend gehad en was er niks om verdrietig om te zijn, maar dat ene moment gebeurde er gewoon zoveel dat ik mijn tranen niet kon beheersen. Ik heb het nu gelukkig niet meer zo vaak, maar soms gebeurd het nog wel eens dat m’n gedachtes dingen doen die eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind het dan soms heel fijn om foto’s van ons samen erbij te pakken en hier naar te kijken!

Lieve Robin weet dat je er niet alleen voor staat en dat het altijd weer een stapje beter gaat❤️

Hey Robin! Wat rot dat je je zo naar voelt over de scheiding en wat vervelend dat je je soms onzeker voelt over je relatie. Ondanks dat ik iets ouder was toen mijn ouders uit elkaar gingen, herken ik je gevoelens heel erg. Omdat we weten dat het niet altijd koek en ei is en we soms een minder stabiele thuissituatie kunnen ervaren als kind met gescheiden ouders, kan het soms gek zijn als iets wel heel goed gaat. Ik had er ook last van dat ik mijn vriend van me af wilde duwen, want 'ik kon maar beter zelf de touwtjes in handen hebben en hem dan niet ineens kwijtraken als hij besloot het uit te maken'.

Het is super knap én fijn dat je dit bij jezelf doorhebt, want dan kan je er iets mee! Mij heeft het heel erg geholpen om eerlijk te zijn naar mijn vriend toe. Doodeng, maar uiteindelijk luchtte het zo op. Door hem uit te leggen wat er in m'n hoofd omgaat, waar het vandaan komt en het hier samen over te hebben, kon hij me hiermee helpen. Je zal zien dat je je dan een stukje beter voelt!

Hetzelfde geldt voor je werk en schreeuwende mensen. Mensen kunnen niet in jouw hoofd kijken en weten niet welke situaties misschien lastig voor jou zijn. Door hier open over te zijn en over te praten, kunnen je collega's er voor jou zijn en iets voor je betekenen als er bijvoorbeeld mensen schreeuwen. En vergeet niet, iedereen heeft dingen die die moeilijk vindt, dus jouw collega's ook. Ze hebben er vast begrip voor en willen je graag helpen!

You got this!

Hi Robin, super goed van je dat je je vragen bespreekt op het forum! Ten eerste wil ik je zeggen, je bent niet alleen. Ik herken veel van jouw verhaal.

Vervelend om te horen dat je er dagelijks nog last van ervaart. Maar dat is helemaal niet gek, ook ik merk tot op de dag van vandaag nog steeds effecten van de scheiding tussen mijn ouders, terwijl het al 15 jaar geleden is. Ik denk dat het heel goed is dat je je bewust bent van deze dingen. Het is heel cliche maar je bent nog jong, en bewustzijn is de eerste stap mocht je er iets aan willen doen/veranderen. Als je het bespreekbaar wilt maken op je werk, zou je misschien naar iemand toe kunnen stappen die je vertrouwd en daar je verhaal bij doen? Gun jezelf de tijd hier in en onthoud dat het oke is om je soms even verdwaald te voelen.

Wat betreft de onzekerheid met betrekking tot je relatie, begrijp ik je helemaal. Ook ik heb inmiddels al 3.5 jaar een vriend en geen aanleiding tot een breuk. Toch ben ik enorm onzeker, bang dat hij weg zal gaan en heb ik veel bevestiging nodig. Wat mij hierin heeft geholpen is het hem eerlijk vertellen en met hem erover praten. Ik heb hem uitgelegd waar ik denk dat het vandaan komt (de scheiding tussen mijn ouders) waardoor hij hiervoor meer begrip ontwikkelt en mij hierin kan helpen. Je zou dit, als je je daar fijn bij voelt, eventueel ook bij jouw vriend kunnen proberen?

Ik hoop dat je hier wat aan hebt en dat je de komende tijd een beetje oke doorkomt, en onthoud je bent niet alleen ❤️. Mocht je nog meer vragen hebben/willen praten dan kan dat!

Liefs, Romy

Hey Robin,

Wat goed dat jij je vraag hier durft te stellen, met name over de onzekerheid die je in je relatie kunt ervaren. Dat vind ik mega herkenbaar, en tegelijkertijd vond ik dat heel moeilijk om over te praten. Dus respect voor jou dat jij dit gewoon op dit forum bespreekbaar durft te maken! Heel waardevol voor iedereen die hier ook mee worstelt, want ik weet zeker dat je niet de enige bent!

Voordat ik een relatie met mijn vriend kreeg, waren we ongeveer een jaar 'gewoon' vrienden. Eigenlijk durfde ik de stap om een relatie aan te gaan niet te zetten, bang voor afwijzing, bang dat het zou mislukken en dan (weer) die pijn te moeten voelen. Toen het uiteindelijk wel wat werd, kreeg ik stress. Want de angst dat dit zou mislukken zat er nog steeds. Houd hij wel genoeg van mij? En vind ik hem wel leuk genoeg? Is hij zo leuk om echt voor te gaan? En wat nou als ik er later achter kom dat dit hem toch niet is? Wat dan? Dan doe ik hem pijn, en zelf heb ik ook in iets geïnvesteerd waar uiteindelijk iedereen ongelukkig van wordt.. Het werd een soort combinatie van binding-en verlatingsangst. Ik vond het heel moeilijk om daar met mijn omgeving over te praten. Ik had heel erg het gevoel dat 'de omgeving' dan iets zou zeggen/ bevestigen wat ik helemaal niet wilde horen! Bijvoorbeeld; als je twijfelt, dan is het niet goed, dus dan kun je er beter een punt achter zetten. En eigenlijk wilde ik dat helemaal niet! Daarnaast heb ik ook de angst om ooit zelf te scheiden, en dat mijn kinderen (die ik dan misschien heb) door hetzelfde heen moeten als waar ik doorheen ben gegaan. En dus wil ik het vooraf allemaal wel heel zeker weten, dat dit hem echt is, en dat ik nooit van hem ga scheiden...

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 2/ 3 oud was. Dus ook al een hele tijd (inmiddels ben ik bijna 27). Waar ik achter kwam, is dat mijn onzekerheden erg verband houden met de scheiding en de relatie die ik met mijn ouders heb. Sowieso de onzekerheid, want een relatie kan voorbij gaan, en liefde is niet onvoorwaardelijk (niet helemaal waar, maar zo heeft mijn gevoelsleven het wel opgeslagen). Daarnaast speelt mee dat mijn vader moeilijk in staat is om op mij af te stemmen. Dat wil zeggen dat hij toen ik kind was, en nu soms nog, mij afwees als hij niet goed wist hoe hij met mij om moest gaan. Dat heeft mij geleerd; als ik mijzelf ben, dan kunnen mensen weggaan, mij pijn doen, ik niet goed genoeg ben.. (niet helemaal waar, maar wel hoe mijn gevoelsleven het heeft opgeslagen).

In mijn huidige relatie is eigenlijk alles veilig, maar juist daardoor vond ik het enorm moeilijk, want die veiligheid, die zo vanzelfsprekend zou moeten zijn, heb ik als kind niet ervaren. Mijn huidige relatie heeft mij bijvoorbeeld geleerd; dat wanneer je boos bent, dit niet iets zegt over je liefde voor iemand. Dat dat los van elkaar kan staan. Dat was helemaal nieuw voor mij, voor mij was boos niet goed, en dus uit elkaar.Zo heb ik nog wel voorbeelden waar ik tegenaan liep (en loop) in de relatie met mijn vriend.

Wat ik in jouw verhaal teruglees, is dat je eigenlijk vooraf maar alvast afstand neemt, want dan kan hij je geen pijn doen (eigenlijk uit angst voor de afwijzing, zorg je maar alvast dat je jezelf in bescherming neemt). Ook dat merkte ik heel duidelijk in mijn relatie. Bij mij kon zich dat ook uitten in een soort 'saboteren', dus zo enorm vervelend doen, of boos, in de verwachting dat hij mij dan af zou wijzen. En daar had ik hem dan alle reden toe gegeven. Of inderdaad afstand nemen, want 'je gaat toch wel een keer zeggen dat je niet meer met mij verder wil.'

Om uit al deze spanningen te komen heb ik meerdere dingen gedaan; ik ben hulp gaan zoeken omdat ik zo verdrietig en gespannen werd van mijn gedachten, dat ik daar zelf niet meer uit kwam. (Ik ben eerst naar de huisarts gegaan, heb gesprekken gehad met de POH-GGZ en ben toen doorverwezen naar een praktijk waar ik therapie-gesprekken heb). Ook ben ik eerlijk geweest tegen mijn vriend over al mijn stress-gedachten. Dat vond ik erg spannend, want ik wilde hem ook geen pijn doen met al mijn gekke twijfel gedachten en angsten. Daarnaast heb ik ook veel geleerd tijdens mijn studie Pedagogiek. Ook dat heeft mij geholpen om mijzelf te begrijpen, en dat gaf mij al meer rust. Misschien zijn onderwerpen als 'hechtingsproblematiek' en 'gezinssystemen' voor jou ook interessant om eens in te verdiepen. De kunst is om dan niet te zakken in 'oh jee dat heb ik allemaal' maar meer dat je op die manier kunt zien dat het heel logisch is dat jij je zo voelt, dat dat past bij wat je hebt meegemaakt, of past bij hoe je bent opgevoed. Ik vond daar veel herkenning in, en dat gaf mij de bevestiging dat ik niet raar ben, maar dat het logisch is dat ik hiermee worstel.

De combinatie van therapie en veel gesprekken met mijn vriend, maakt dat ik het nu allemaal veel rustiger ervaar, en dat ik mij zelfs meer durf te verbinden aan mijn vriend; we gaan dit jaar trouwen, en een paar jaar geleden had ik niet durven hopen dat dat er ooit van zou komen! (En dat ik dat aan zou durven, en hij met mij)

Het is een enorm lang verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. Zoals je merkt maakt het ook in mij veel los, en ik gun je echt dat je je hierin kunt ontwikkelen, zodat je er meer rust in gaat ervaren. Haal er vooral uit wat voor jou passend is, niets moet! Ik hoop in elk geval dat ik je heb kunnen meegeven dat het niet gek is, wel vervelend en lastig, maar ook dat je erin kunt ontwikkelen en dat het echt beter wordt! En je bent niet alleen <3