Elke (37) in Vragen van ouders
Wennen aan nieuwe situatie
Hallo, ik en mijn ex zijn al bijna 7 jaar gescheiden en hebben samen co ouderschap voor onze dochter van 9. Dit gaat hartstikke goed, we gaan goed met elkaar om en hebben allebei weer en nieuwe relatie. Bij mijn ex zijn er nog 2 kleintjes ( 2 en 4) bij gekomen met zijn nieuwe vrouw. Mijn partner heeft een dochter (10) uit een eerdere relatie. Sinds een aantal maanden gaat de wisseldag met heel veel moeite en is onze dochter heel verdrietig en geeft aan bij mij te willen blijven. En moet ik haar soms in tranen achter laten bij papa ( zoekt wel troost bij hem) soms stuurt ze me de dag daarna berichten dat ik haar op moet halen en dat het daar niet leuk is, want papa is er nooit (werkt hard en is laat thuis) en haar zusje en bonusmoeder zijn irritant. En haar broertje jankt alleen maar. Een hoop negatieve dingen over hun. En ik weet dat haar bonusmoeder echt haar best doet om het leuk te houden. Maar ook voor haar is het lastig. Mijn dochter zondert zich vaak af op haar slaapkamer. Dit vind ik heel vervelend.
Ik wil het co ouderschap wel aanpassen maar moeten we het niet langer de kans geven dat ze went aan het nieuwe leven? Wat raden jullie me aan? Bedanlt voor jullie tijd. Lieve groet Elke
Hallo Elke,
Fijn dat je je vraag hier stelt. Ik snap dat deze situaties moeilijk zijn, zowel voor de kinderen als de (bonus)ouders. Ik vind het heel rot dat je je dochter soms in tranen achter moet laten, dat lijkt me moeilijk.
Toen ik ongeveer de leeftijd van jouw dochter had, wilde ik eigenlijk ook niet meer naar mijn vader en elk weekend dat ik naar mijn vader moest, huilde ik op de weg ernaartoe. Ik wilde niet dat mijn vader wist dat ik moest huilen, dus elke keer verzonnen mijn moeder en ik een smoes over waarom mijn ogen rood waren. Dus ik ben blij om te lezen dat jouw dochter haar verdriet wel een beetje kwijt kan bij haar vader of dat ze in ieder geval niet het gevoel heeft dat ze het moet verbergen.
Mijn moeder had inderdaad ook het idee dat ik misschien wat langer moest wennen en dat ze me een kans wilde geven om te weten hoe mijn vader is en zijn omgeving. Maar ik had gewild dat mijn moeder eerder met mijn vader en mij had gepraat, want ik ging eigenlijk al een aantal jaar huilend naar mijn vader. Dat zorgde er bij mij voor dat ik de situatie maar een soort van accepteerde en daar werd ik best ongelukkig van.
Toen ik ongeveer 12 was heeft mijn moeder tegen mijn vader gezegd dat ik niet meer wilde komen. Mijn vader antwoordde daarop dat hij dat dan graag van mij wilde horen. De volgende dag kwam hij naar mijn moeder om het met mij te bespreken. Mijn moeder liet ons toen alleen, maar in die tijd vond ik het heel moeilijk om dat alleen met mijn vader te bespreken. Het is op die leeftijd ook best eng om dat met je ouders te bespreken, maar uit jouw verhaal maak ik op dat je dochter haar gevoelens misschien wel bij jullie allebei durft te uiten.
Wat ik graag had gezien toen ik in die situatie zat, was een gesprek met mijn moeder en mijn vader. Als je dochter het ten minste fijn vindt om dit met jullie te bespreken, want het kan dus best eng zijn. Jullie zouden haar dan kunnen vragen wat ze wil en vooral ook waarom ze dat wil of bijvoorbeeld wat ze anders zou willen zien als ze bij haar vader is. In die tijd vond ik het moeilijk dat mijn vader het graag van mij wilde horen, maar ik snap nu dat het beter aankomt als het van jou als kind komt, dan wanneer het van de andere ouder komt. Daar bedoel ik niet mee, dat dat per se zo moet zijn, maar als jouw dochter het met jullie zou durven bespreken op een open manier, zou dat denk ik veel helpen. Wat ik dan fijn had gevonden is dat ik tijdens het gesprek echt mocht zeggen wat ik voelde en dat allebei de ouders daar voor open zouden staan. Wat je haar dan ook nog mee zou kunnen geven, is dat als ze nu even wat minder vaak naar papa wil, dat ze er later ook weer voor kan kiezen om wel weer vaker te gaan of bijvoorbeeld op andere dagen. De afspraken hoeven niet zo rigide te zijn, zeker niet als ze straks wat ouder is.
Wat ik ook heel fijn had gevonden is als mijn ouders gewoon met elkaar spraken waar ik bij was, daardoor had ik namelijk het gevoel gehad dat voor mij niet alles gescheiden hoefde te zijn. Maar wat ik uit je bericht op kan maken, is dat gelukkig het geval. Daarom denk ik dat jullie hier samen goed uit gaan komen. Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt!
Sterkte en liefs,
Quinty
Dag Elke,
Wat fijn dat je het forum hebt gevonden en dat je deze vraag hier stelt. Een erg lastige situatie voor zowel jou, jullie dochter, je ex-partner en jullie partners. Ik lees dat je schrijft dat de wisseldag sinds een aantal maanden met veel moeite gaat. Ik neem dan aan dat het daarvoor wel goed ging? Vervelend dat er zo een ommekeer is gekomen in hoe jullie dochter omgaat met het wisselen tussen jou en jouw ex-partner.
Ikzelf heb ook een lange tijd moeite gehad met naar mijn vader toegaan, omdat ik het daar echt niet leuk vond. Ik had daar weinig te doen en had ook het idee dat er niets leuks met mij gedaan werd. Ik herken daarom wel dat jullie dochter het gevoel heeft dat haar vader er nooit is. Ook het afzonderen herken ik heel erg, want dan hoefde ik tenminste niet de hele tijd ‘leuk’ te doen, terwijl ik het niet leuk vond.
Achteraf (dus jaren later, nu ik volwassen ben) weet ik dat mijn stiefmoeder ook altijd haar best deed om het leuk voor mij te maken en wél activiteiten met mij te ondernemen, maar dat ik dat toen gewoon niet zag (of niet wilde zien). Mijn moeder heeft destijds wel altijd benoemd naar mij toe dat mijn stiefmoeder zo haar best deed en wat ze dan allemaal had bedacht om te ondernemen met mij. Nu vind ik het heel fijn dat ze dat heeft gedaan, zodat ik ook altijd de ruimte kreeg om het een keer wel leuk te vinden en wel ‘leuk te noemen’.
Wat misschien zou kunnen helpen is om het gesprek aan te gaan met jouw ex-partner. Jullie gaan goed met elkaar, dus dat is wellicht wel een optie. Ik weet natuurlijk niet of jullie al een keer in gesprek zijn geweest met elkaar hierover, maar daardoor kan je ook horen hoe hij hierin staat. Merkt hij ook dat jullie dochter het niet naar haar zin heeft daar? Als vader af en toe iets ondernemen met haar (bioscoop, wandelen, een spelletje spelen) kan het voor haar al een stuk leuker maken. Misschien mist ze de quality-time met haar vader wel? Ik denk dat je het gesprek met jullie dochter zelf al bent aangegaan, maar zou ze kunnen beschrijven wat ze daar niet leuk vindt? Op die manier kunnen jullie ook gerichter kijken naar wat het leuker kan maken voor haar. Misschien staat iedereen er wel voor open om dit met elkaar aan te pakken, dus ook jullie nieuwe partners. Praten met elkaar en zoeken naar verbeterpunten kan denk ik nooit kwaad!
Ik denk dat jullie dochter in elk geval veel lieve mensen om zich heen heeft die van haar houden en om haar geven, dus ik hoop dat jullie er met elkaar uit kunnen komen. Ik ben benieuwd hoe het gaat.
Liefs en een virtuele knuffel,
Nikki
Hallo Elke, Goed dat je hier je vraag stelt. Toen mijn ouders gescheiden waren weet ik nog wel dat ik lang moest wennen aan nieuwe situaties met stiefouders en broers/zussen. Vooral bij mijn vader had ik het er moeilijk mee net zo als jouw dochter. Nu ik terug kijk denk ik dat dat vooral het gevoel was dat mijn vader (mijn alles) van mij werd afgepakt en ik de aandacht moest delen. Ik wil jou ex-man dan ook adviseren om meer alleen tijd met jullie dochter door te brengen. Dit zou mij erg geholpen hebben, dus mogelijk werkt het voor haar ook. Ik weet niet hoe lang de situatie al zo is, maar wennen aan de situatie is natuurlijk goed, maar hiermee is niet altijd alles zomaar opgelost. Maar ga ook voor het gesprek met haar aan wat ze niet fijn vind aan de situatie bij haar vader en probeer daarin wat verder te vragen als ik vind het gewoon stom. Probeer ook oplossingsgericht met haar te kijken. Je kan dan aan haar vragen hoe ze het liever zou zien en wat haar zou helpen in deze situatie.
Ik hoop dat ik je hier een beetje mee heb geholpen.
Groetjes Chantal