anna (51) in Vragen van ouders
Wat vertel ik?
Ik wil graag advies: De vader van mijn kinderen en ik zijn al 18 jaar niet meer samen. In die relatie is het voorgekomen dat er geslagen is. Ik heb ook wel eens terug geslagen en het is zelfs voorgekomen dat ik hem aanvloog. Het is ook voorgekomen dat ik niks deed om niet te forceren en erger te voorkomen, dan liet ik het maar gebeuren. Het kwam niet regelmatig of vaak voor maar is wel meerdere malen gebeurd. In het gedrag van mijn zoon (19) herken ik gedrag van zijn vader en ik maak me al langer serieus zorgen over hem. Ik zou het vreselijk vinden als hij in eenzelfde situatie terechtkomt. In een boze situatie heb ik er na al die jaren uitgeflapt wat er voorgevallen is in de relatie met zijn vader en dat ik me zorgen maak over hem (mijn zoon dus). Ik heb een een beetje spijt dat ik het gezegd heb. Sommige dingen hoef je niet van je ouders te weten het heeft immers niks met de kinderen te maken. Daarom heb ik het al die tijd verzwegen.Mijn zoon wil nu niet over praten over wat er gezegd is en geeft mij geen kans om toe te lichten hoe het in elkaar zit. In boosheid maakte hij wel de opmerking dat als zijn vader “nog een keer beweert dat ik uit het niets weggegaan ben” hij m een klap wil geven. Moet ik mijn zoon toch uitleggen hoe het in elkaar zit: In een gesprek, een brief, moet ik het laten rusten? Heb ik het helemaal verkeerd gedaan? Hoe pak ik dit het beste aan.
Lieve Anna,
Wat knap dat je je verhaal met ons deelt. Dit lijkt mij geen makkelijke situatie. Nog knapper vind ik dat je in die 18 jaar hier niets over hebt gezegd! Ik vind het zelf ook prettiger om veel dingen gewoon niet te weten als kind.
Maar wanneer je je zorgen maakt moeten er bepaalde gesprekken toch komen. Je wilt waarschijnlijk niet dat je zoon in dezelfde situatie terecht gaat komen als waar jij in zit. Aan de ene kant ben ik er altijd erg voor dat ik ook gewoon fouten moet kunnen maken en dat ik daar vaak veel van kan leren. Maar geweld is nooit de oplossing, of dat nou fysiek of verbaal is.
Ik denk niet dat je het verkeerd hebt gedaan met dingen eruit floepen. Je blijft een mens met gevoelens naast dat je moeder bent en dan zeg je dingen soms. Het is misschien eerder een beetje onhandig gegaan met teveel emotie.
Zelf vind ik het altijd heel fijn om over dingen na te praten wanneer er iets is voorgevallen tussen mij en mijn ouders. Op die manier kan ik soms beter begrijpen waarom ze doen wat ze doen en wat voor effect dat heeft op mij. Echter kan het daardoor ook snel teveel informatie worden waar ik dan later ook weer spijt van heb. Ik denk dat je een goed idee hebt met het schrijven van een brief. Dan kan je heel goed de informatie kaderen en jezelf meerdere malen controleren of dit echt is wat je zeggen wilt en wat teveel is. Ik zou de brief bijvoorbeeld een aantal dagen laten liggen en dan nog eens kijken, misschien zelfs een vertrouwenspersoon laten kijken naar wat wel en niet kan. En dan wanneer je echt tevreden bent naar je zoon toe gaan. Aangeven dat je spijt hebt van wat je hebt gezegd maar dat je tegelijkertijd geen dingen voor hem wilt achterhouden en niet wilt dat hij in dezelfde positie komt als jullie 18 jaar geleden. Mijn vader heeft altijd de neiging in gesprekken heel erg naar zichzelf te kijken en hoe alles voor hem was maar dat zou ik proberen te voorkomen. Ik zou het fijn vinden wanneer mijn vader dan meer met mij mee kijkt. Wat voor invloed het op mij heeft gehad als kind, wat ik er misschien onbewust van heb meegekregen en hoe ik anders kan omgaan met zulke situaties want je zal altijd wel een keer in een situatie terecht komen waarin je boos bent. Maar hoe ga je dan goed met die emotie om.
Als je zoon het gesprek niet wil aan gaan hierover is dat ook oke. Dat is dan zijn grens en het is ook goed om die grens te respecteren. Dan kan je hem alsnog de brief geven en vragen of hij daar wanneer hij er klaar voor is naar zou willen kijken. En geef hem dan ook de mogelijkheid om hier altijd alsnog over te gaan praten wanneer hij daar behoefte aan heeft. Mijn vader kapt moeilijke dingen altijd af en dat zijn nou juist de zaken waar altijd een opening voor zou moeten zijn.
Ik ben blij dat jij je zoon een opening wilt geven. Daar mag je trots op zijn.
Liefs,
Sabine