Cootje (38) in Vragen van ouders
Wat kan ik doen om te helpen
Hi,
ik ben sinds (bijna) 3 jaar uit elkaar met de vader van mijn kinderen, mijn kinderen waren toen respectievelijk net 1 en 2,5 jaar. Mijn oudste zoontje van nu 5,5 heeft nog steeds van tijd tot tijd last van de scheiding en huilt dan omdat hij zijn vader mist. De kinderen zijn om het weekend bij papa (vader wil niet meer en heeft ze enkel van vrijdagmiddag tot dinsdagochtend), maar zelfs dan zet papa vaak een oppas in en gaat met zijn vriendin dingen doen, tot groot verdriet van beide kinderen. Ik weet niet goed hoe ik ze daarbij kan helpen. Ik heb natuurlijk geen invloed op wat vader doet in zijn eigen tijd en ben op zoek naar manieren om Max te helpen in zijn omgang en begrip van en voor de situatie. Is er een goede kinderspecialist/therapeut waar we contact mee kunnen opnemen? De juf op school is heeft ook opgemerkt dat mijn Max last heeft van de situatie en daar ga ik vanmiddag mee in gesprek over mogelijkheden om Max te helpen. Ook is er een mail naar de huisarts met de vraag om een (nieuwe) verwijsbrief (ik ben al eerder naar een kinderpsycholoog geweest, maar de vader werkte niet mee en dus liep alles spaak, want zonder zijn medewerking en toestemming kan de kinderpsycholoog niets). Wat kan ik doen om Max te helpen, buiten het zoeken naar een psycholoog en het verkrijgen van medewerking van zijn vader?
Alvast ontzettend veel dank voor alle advies en hulp die jullie kunnen bieden.
Groetjes,
Cootje
Hoi Cootje,
Allereerst vervelend dat je ziet dat je zoontje er moeite mee heeft dat jullie gescheiden zijn. Ik had zelf vroeger ook wel veel moeite met de scheiding van mijn ouders. Soms miste ik het gewoon samenzijn van het gezin enorm. Als op zo’n moment mijn moeder mij daarmee kon troosten hielp dat al. Bij mijn vader heb ik dat verdriet ook wel eens ingeslikt en dat was heel vervelend. Ik had daardoor het gevoel dat ik niet mezelf kon zijn bij mijn vader en zijn vriendin. Ik denk dus dat ruimte voor verdriet maken heel belangrijk is. Dan hebben je kinderen het gevoel dat ze er helemaal mogen zijn en kun jij ze troosten.
Het lijkt me ook heel rot om te zien dat je kinderen bij hun vader niet de aandacht krijgen die zij eigenlijk verdienen.Je kinderen houden automatisch van hun vader dus vervelende dingen zeggen over hem is voor je kinderen ook niet fijn. Wat wel zou kunnen helpen misschien is het benadrukken dat je kinderen aandacht verdienen van hun ouders. ALs je kinderen opmerken dat ze weinig aandacht krijgen van hun vader zou je denk ik wel kunnen zeggen dat ze dat wel verdienen.
Het zou mooi zijn als max met een professioneel iemand kan praten over hoe om te gaan met zijn emoties.
Sterkte!
Liefs Cristel
Beste Cootje,
Fijn dat je het forum hebt gevonden, en bedankt voor je bericht! Ik herken mezelf enigzins in deze situatie. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 4 jaar oud was, en mijn zusje 1 jaar oud was. Wij gingen ook altijd om het weekend naar onze vader. Toen we jonger waren deden we vaak wel allerlei leuke activiteiten waren, maar vanaf onze tienerjaren waren we vaak op onszelf aangewezen als we daar waren en deden we weinig dingen samen. Dit ging ten koste aan de band die we met onze vader ontwikkelden en hier hebben we nog steeds last van. Helaas was er naar mijn mening niets wat mijn moeder hieraan had kunnen doen: het is als ouder namelijk belangrijk om niks negatiefs over je ex te zeggen. Als zij hierover negatieve dingen had gezegd tegen ons, dan denk ik dat het de situatie nog moeilijker had gemaakt. Als je daar namelijk mee begint, dan plaats je ontzettend veel druk op een kind, omdat kinderen graag de goedkeuring van hun ouders willen hebben. Hierdoor snap ik ook goed dat je kinderen verdrietig worden van de situatie, omdat het misschien kan voelen alsof ze die goedkeuring van hun vader niet krijgen. Wat je wel zou kunnen doen is de feiten van de situatie (hoe vaak ze naar hun vader gaan, etc.) op hun niveau te bespreken, als je voorzichtig bent dat er geen oordeel naar voren komt.
Toch vind ik het een goed teken dat je op andere manieren probeert te helpen: via school, en de huisarts. Ik denk namelijk dat het echt het beste is als een professional ze hierin kan begeleiden, zodat je kinderen niet het idee hebben dat ze een kant moeten kiezen. Op dit moment heb je het gesprek met de juf al gehad, is daar iets uitgekomen?
Veel succes!