Gerda (42) in Vragen van ouders
Wat kan ik doen?
Mijn ex en ik zijn al ruim 13 jaar uit elkaar. Samen hebben we een zoon van 15. Het contact tussen hen is minimaal. De laatste jaren is dat afgebouwd van eens per 2 weken een weekend, waarin ex vaak afwezig was vanwege zijn werk en mijn zoon dus het volledige weekend alleen was met zijn stiefmoeder, naar sporadisch. In 2018 heeft mijn zoon zijn vader 3 keer gezien, op zijn initiatief. Op kerstavond kreeg hij een app dat hij niet kon komen 2e kerstdag, iets wat al jaren een duidelijke afspraak was, 1e kerstdag bij mij en 2e bij zijn vader.
In heel 2019 geen contact, op de verplichte apps met een verjaardag na. Zoon is in december jarig en pa vroeg wat hij op zijn verlanglijstje had staan. Dus bij zoon de verwachting geschept dat hij dit mss met kerst wel zou krijgen.
Inmiddels zijn we 2e kerstdag en er is nog niks vernomen van pa. Geen app, geen kaart, geen telefoontje, niks. Hij gaat zoon dus ook dit jaar niet ophalen.
Als moeder ben ik woest, wil hem bellen en zeggen hoe ik er over denk en wat een waardeloze vader ik het vind. Van zoon echter mag ik me er niet mee bemoeien. Hij wil graag naar zijn vader maar dan op pa’s initiatief, niet omdat wij hem dat voorstellen.
Wat kan ik doen om het contact te herstellen als ik de belofte heb gedaan om pa niet te bellen. Pa moet toch weten dat zoon oa door deze afwijzingen elke keer inmiddels een depressie heeft, dat het zijn weerslag heeft op school etc.
Pa heeft duidelijk andere prioriteiten, helaas
Lieve Gerda,
Wat ontzettend goed dat je hier jullie verhaal wilt doen. Ik kan me goed voorstellen dat je in een lastig pakket zit nu. Zelf heb ik een beetje dezelfde situatie mee gemaakt als jullie zoon. na de scheiding van mijn ouders heeft mijn moeder mij erg vaak gekwetst door afspraken af te zeggen. Ze gaf dan vaak als reden dat ze moest oppassen op haar stiefdochter. Ik ben toen de gene geweest die het contact heeft afgebouwd en verbroken. Mijn ouders hadden nog wel contact over mijn broertje en daarbij vertelde mijn vader dan oppervlakkig hoe het met mij ging, maar verder heb ik al het contact afgehouden. Uiteindelijk heb ik met een ongeluk mijn knie gebroken waardoor ik lange tijd in het ziekenhuis heb gelegen. Mijn vader heeft hierover wel mijn moeder gebeld waar na we langzaam weer wat contact kregen. Dit heeft uiteindelijk geleid tot het contact en de band die we nu hebben. Het zal nooit meer zo worden als vroeger, maar ik ben tevreden met de koffieafspraakjes die we nu hebben. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vind om te beslissen wat je moet doen, maar ik denk dat het voor het vertrouwen tussen jou en je zoon het beste is als je je aan je belofte houd. Als ik naar mezelf kijk, had ik het verschrikkelijk gevonden en had ik mij verraden gevoeld als mijn vader zich niet aan onze afspraak had gehouden en meer aan mijn moeder had verteld. Nu is het natuurlijk niet jullie keuze dat het contact zo slecht is, dus misschien kan je je zoon betrekken bij wat je graag zou willen doen. Als mijn vader een berichtje kreeg van mijn moeder, belde hij mij altijd om te overleggen wat hij moest reageren. Misschien kunnen jullie samen iets op papier zetten, dat jullie dan naar je ex kunnen sturen. Of met zijn 3’en om tafel om het er over te hebben misschien?
Al met al hoop ik dat jullie toch een prettige kerst hebben gehad, en dat het nieuwe jaar goed begint en veel moois op jullie pad brengt!
Lieve groetjes,
Charlotte
Hoi Gerda,
Fijn dat je het forum hebt gevonden. Deze situatie komt mij vrij bekend voor. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 4 was en toen mijn zusje 1 was, ongeveer 20 jaar geleden. We gingen altijd 1x in de twee weken een weekend naar hem toe, maar ik heb nooit echt een goede relatie met hem opgebouwd. Toen ik eenmaal iets ouder was werden we in die weekenden soms ook alleen gelaten, iets wat ik ook herken uit jouw verhaal. Ik snap dus goed dat dit voor je zoon lastig is geweest.
Wat naar voor je zoon dat hij graag wil dat zijn vader initiatief neemt in het contact, maar dat er niets komt. Ik ken juist de andere kant van de situatie, dat mijn vader contact opneemt maar dat ik niet zo veel interesse heb omdat er voor mijn gevoel niet veel meer te redden is. Op basis van mijn ervaring zou ik jou vooral oproepen je zoon te steunen in wat hij zelf wil: hij wil dat je je er niet mee gemoeid, maar dat het echt vanuit vader komt. Ik snap dat je boos bent, maar het beste wat je zoon kan gebruiken is een ouder die echt laat zien dat die er voor hem is en zijn wensen respecteert: dat moet jij zijn. Ik waardeer mijn moeder bijvoorbeeld heel erg omdat ze nooit slechte dingen over mijn vader zei, maar mij zelf een mening liet ontwikkelen.
Als je je zoon steunt op de manier die hij wil, zal hij dat merken en voelt hij zicht gesteund. Probeer daarnaast ook steun van buitenaf te stimuleren, zoals een vriendengroep of therapie voor zijn depressie.
Succes!
Beste Gerda,
Dank je wel voor jouw bericht op het forum! Wat fijn om te lezen dat je er voor jouw zoon wilt zijn, maar wat vervelend dat het lijkt alsof zijn vader dit niet echt wilt.
Mijn ervaring is niet precies hetzelfde, ik heb zelf namelijk altijd wel contact gehad met beide ouders. Maar toen ik jonger was, was dit soms best lastig. Mijn vader kan, even simpelweg gezegd, niet goed met (kleine) kinderen omgaan. Als ik ziek was, werd ik weer teruggebracht naar mama want daar ‘kon hij niets mee’. Toen ik eenmaal iets ouder was en zelf heen en weer ging, wilde ik op dagen dat ik ziek was liever bij mama zijn. Heel lang durfde ik papa niet te bellen hierover en moest mama dat doen. Soms accepteerde hij dit, soms moest mama dan later nog lang met hem bellen omdat hij mij ervan beschuldigde dat ik niet wilde komen/niet van hem hield etc. Als ik dan een paar dagen later weer kwam kreeg ik meestal een opmerking naar mijn hoofd geslingerd dat als ik niet wilde komen, dat ik dan maar weg moest blijven.
Toen ik nog jong was, heeft mijn moeder dus wel eens geholpen of ingegrepen. Maar later wilde ik dit ook niet meer. Het werd er vaak niet echt beter door, soms zelfs slechter. Dan werd papa later weer boos omdat ik alles aan mama door vertelde bijvoorbeeld. Ik wilde eerlijk zijn naar mijn moeder toe en ik wilde mijn verhaal kwijt kunnen, maar ik wilde niet iedere keer dat papa dan daarom boos werd.
Ik herken jouw boosheid, in de zin dat ik mijn moeder zo ook wel eens heb gezien. Ik herken jouw zoons wens ook. Ik wou naar mijn vader toe en een gezellige tijd hadden, omdat hij dit ook wilde en niet omdat mijn moeder hem gezegd had om zich op een bepaalde manier (niet) te gedragen.
Wat mij altijd hielp, is dat ik er met mama over kon praten en bij haar een prettige plek had. Dat is ook mijn advies aan jou, laat hem zijn verhaal doen en zijn gevoel uiten. Laat blijken dat jij blij bent met hem als zoon en dat het gedrag van zijn vader niet aan hem ligt, maar dat zijn vader nou eenmaal zo is. Geef hem ruimte om hier boos of verdrietig over te zijn, maar wees niet verbaasd als hij toch contact wil houden met zijn vader. Uiteindelijk, willen toch veel kinderen beide ouders in hun leven, hoe moeizaam of pijnlijk dit soms ook is. Daarom zou ik je ook willen adviseren om geen negatieve dingen over zijn vader te vertellen aan jouw zoon, of als hij erbij zit, ook al is het de waarheid. In mijn ervaring wordt het dan alleen maar moeilijker om erachter te komen hoe ik me ergens over voel. Esmée heft er een mooi verhaal over geschreven: https://www.villapinedo.nl/blog/blogs-door-jongeren/vertel-geen-negatieve-verhalen-over-mijn-andere-ouder/
Misschien kan het jouw zoon helpen om hier eens een vraag te stellen? Naast het forum zijn er ook veel verschillende blogs en vlogs die hij kan bekijken. Als hij met iemand anders zou willen praten, is een Buddy misschien wel iets voor hem? https://www.villapinedo.nl/informatie-over-buddy/ Je zou hem kunnen door verwijzen naar onze website, wie weet heeft hij er iets aan!
Als kind kun je je ouders niet kiezen. Als moeder kun jij de vader van je zoon niet veranderen. Het enige wat je echt kunt doen is er voor hem zijn, tijdens de leuke en de minder leuke momenten en hem de ruimte geven om erachter te komen hoe hij zich voelt en wat hij wil.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Veel succes en alvast een fijne jaarwisseling!
Vivian