Simpie (43) in Vragen van ouders
Waar doen we goed aan?
Waar doen we goed aan?
Ik ben bonusmoeder van twee kinderen in de puberleeftijd (heb zelf ook twee kinderen met mijn ex). Mijn man heeft een vechtscheiding achter de rug, zijn ex en hij praten niet meer met elkaar. Om de week wonen we met elkaar en dat vergt van iedereen wat aanpassing. Zo’n periode verloopt de ene keer makkelijker dan de andere keer.
Er is een regeling afgesproken waarvan wij het idee krijgen dat ze het steeds lastiger gaan vinden. Heen en weer met spullen, weer wat vergeten en moeten ophalen, wennen, afscheid nemen en er speelt nogal wat loyaliteit richting hun moeder (de hoofdverzorger).
• Is het beter de kinderen ondertussen vrij te laten in het wel of niet naar ons komen. Dat ze zelf mogen bepalen of en wanneer ze komen?
• Moeder heeft elke dag contact met de kinderen als ze bij ons zijn via app, bellen of laat ze bij haar langskomen. Wat doet dit met kinderen?
• Willen kinderen in een puberleeftijd één vaste plek hebben bv bij één van de ouders? Kan/moet je aangeven dat dat voor jou als ouder prima is wanneer het voor de kinderen beter voelt?
• Willen kinderen in een puberleeftijd liever alleen opgevoed worden door de ouder waar ze het vaakst zijn als ouders geen afspraken kunnen maken over een gelijke opvoeding?
De gespannen momenten willen we voor niemand. Iedereen zou zichzelf moeten kunnen zijn en niet te hoeven liegen/stiekem zijn vanuit loyaliteit. Hoe kunnen wij als vader en bonusmoeder hen ondersteunen/tegemoet komen?
Hoi Simpie,
Fijn dat je ons een beter beeld geeft van de situatie!
Ik herken het niet willen praten heel erg, niet bij mij maar bij mijn stiefzussen. Zij vonden het erg moeilijk om over de huidige situatie van de scheiding te praten en we kregen niet veel lucht van hoe zij het vonden en wat ze voelde. Uiteindelijk, toen ze beide ouder werden, konden we hier beter over praten. Mijn moeder en stiefvader hebben volgehouden, tot op irritatie van mijn stiefzussen toe, en het heeft op langere duur zijn vruchten afgeworpen 😉
Wat wellicht een optie is om te overwegen is om de kinderen met een tussenpersoon te laten praten, dit kan een mediator zijn, een contactpersoon op school of misschien iemand uit de familie. Soms is het fijner om tegen een willekeurig persoon de gevoelens te uiten omdat je in dat geval niemand kan kwetsen.
Het is heel lastig dat de moeder zo negatief tegenover jullie staat, zeker als jullie wel toenadering zoeken. Ook hier kan je hulp bij krijgen.
Dit vind ik zelf een goede site voor informatie erover!
https://www.gecertificeerdemediators.nl/scheiden/kinderen/
Hopelijk kunnen jullie eruit komen!
Heel veel liefs en sterkte,
Olga
Dank voor jullie tips, uitleg en reacties! Super dat jullie de tijd hebben genomen ons verhaal te lezen en te reageren. Het lastige in deze situatie is dat zijn kinderen niet willen praten over dit soort dingen. Alsof ze er niks van vinden of niks van mogen vinden. Of dat het (nog) te gevoelig is. Of dat ze hun vader niet teleur willen stellen. We hebben zo nu en dan wel gesprekken. Deze verlopen moeizaam, schouders worden opgehaald of het is allemaal wel goed of er wordt er een boos en loopt weg. Met mijn kinderen kan ik wel over dit soort zaken praten, hen uitleggen dat het om hun gaat, dat wij ons best doen om het voor hun makkelijk te maken en te houden. Dat niks raar is en dat ze altijd kunnen aangeven wat voor hen prettig is.
Bij zijn kinderen gaat dat niet. We hebben ze 4 dagen in de twee weken. Vader en moeder praten niet met elkaar, ook niet als ze elkaar tegenkomen. Er zijn nare dingen over vader en ons gezegd. Wij vermoeden dat de kinderen het hier niet fijn mogen hebben. Wij bestaan voor de moeder niet, ondanks dat de kinderen wel bij ons zijn. Het contact met moeder als de kinderen hier zijn komt vanuit hun moeder. Zij zegt dat ze ze mist, verteld over de situatie bij haar thuis of vraagt ze iets voor haar te doen. Het gaat nooit over veel plezier wensen met ons of hoe iets geweest is met ons. Ook als we met elkaar op vakantie zijn niet. Mijn man stuurt wel eens foto’s naar haar van de kinderen en ook daar reageert ze niet op.
Voor moeder bestaat de vader eigenlijk niet, alleen als het haar uitkomt en dan mag hij doen wat zij wil. Het kan niet anders dan dat de kinderen hier last van hebben (ze merken dat bij moeder uiteraard ook) en dat het echt heel pijnlijk is om de gevolgen voor hun, die zij uit dit ‘contact’ ervaren, te bespreken met ons. Het blijven ouders en dat wil je als kind ook. Maar krijgen zij wel de kans om twee ouders te hebben? Met moeder is niets bespreekbaar, mijn man heeft al zoveel pogingen gedaan. Hij wordt gewoon uitgelachen door haar en krijgt alleen maar verwijten en beschuldigingen.
Ik ben het er volledig mee eens dat communiceren veel opheldert. Tegen mij zeggen ze iets meer, waarschijnlijk omdat ik anders vraag. Ik stimuleer mijn man ook om te blijven communiceren met de moeder van zijn kinderen maar ik kan me ook goed inleven in het feit dat trekken aan een dood paard ook niets oplevert. Ondanks dat het om je kinderen gaat. Het enige dat wij dan kunnen doen is een warme en veilige omgeving bieden met de nodige aandacht voor deze kinderen. En blijven praten hoe lastig dat ook is.
Hoi Simpie, bedankt voor je vragen! Wat fijn om te zien dat jij als bonusmoeder zo betrokken bent in het welzijn van iedereen!
Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat jullie in een verwarrende situatie zitten, zeker als de kinderen aan het puberen zijn!
Het voordeel hiervan is dat zij inmiddels wel goed zelf kunnen verwoorden wat zij willen, zijn jullie al met hun in gesprek gegaan? Uit dit gesprek hoeven nog geen concrete beslissingen genomen te worden maar je kan er wel dingen uit halen. Bijvoorbeeld hoe het komt dat zij behoefte hebben aan veel contact met hun moeder, hoe vinden zij het om spullen heen en weer te sjouwen? hoe kunnen jullie het makkelijker maken? Zouden zij uberhaupt iets willen veranderen in de regeling?
Toen ik echt in de puberfase zat vond ik het wel lastig om elke week mijn schooltas, sporttas en de weekendtas heen en weer te sjouwen, zeker omdat ik nog wel eens wat belangrijke dingen vergat waardoor ik nog al wat tijd kwijt was aan het ophalen hiervan. Toen heb ik met mijn ouders afgesproken dat als ik dat wil, ik bijvoorbeeld tijdens toetsweken 2 weken bij één ouder kon wonen, hierdoor had ik even geen zorgen over het afscheid nemen en het organiseren van al mijn spullen. Voor mij werkte dit ontzettend goed!
Ik zou je als grootste tip meegeven om met de kinderen in gesprek te gaan. Ik voelde me, wanneer mijn ouders dit deden, heel erg gehoord en serieus genomen. ook ging ik daardoor nadenken wat ik wel of niet handig vond en wilde.
Hopelijk kunnen jullie er met zijn alle goed uitkomen!
Heel veel liefs,
Olga
Hallo Simpie,
Wat fijn dat je ons heb gevonden om je vragen te stellen. En wat een ingewikkelde situatie zitten jullie in. Zelf ben ik ook bonusmoeder voor 2 lieve jongens maar die zijn nog een stuk jonger en mijn vriend staat op goede voet met zijn ex. Ik zie dat je je vragen heel puntsgewijs heb opgeschreven dus ik ga ook proberen om ze zo te beantwoorden.
– Of het beter is voor de kinderen om ze zelf te laten beslissen weet ik niet. Ik denk dat dat een vraag is die alleen de kinderen kunnen beantwoorden omdat iedere jongeren een eigen wil heeft. Ik denk d at het belangrijk is dat je man, of jullie samen in gesprek gaan met de kinderen om te vragen wat zij zouden willen.
– ook je tweede vraag is moeilijk te beantwoorden. Zelf woon ik volledig bij mijn vader en heb maar sporadisch contact met mijn moeder, maar ik merk dat mijn broertje wel fijn vind als mijn moeder appt als hij bij ons is en andersom ook wel.
– Ook hierbij is het belangrijkste om te praten. Ik kan niet vertellen wat je stiefkinderen het liefst willen of hebben. ik denk dat ook dit per kind verschilt. Mijn broertje vind het bijvoorbeeld totaal niet erg dat hij zijn kamer moest delen met zijn stiefzusje en dus alleen een eigen plekje bij mijn vader had terwijl ik als ik in zijn schoenen had gestaan ervoor had gekozen om dan minder bij mijn moeder te zijn en er niet te slapen. Ik zou het als kind zijnde het prettigste vinden als mijn ouders dit in mij zouden vragen en hierover met mij in gesprek zouden gaan.
– Ik denk dat kinderen (of ze nou in de pubertijd zitten of niet) het liefste gewoon opgevoed worden door beide ouders. Daar gaan de meeste vragen over, waarom ouders niet gewoon normaal kunnen doen tegen elkaar, hoe kinderen het voor elkaar kunnen krijgen dat de ouders weer normaal kunnen praten met elkaar. Ik denk als ik vanuit eigen ervaring kijk dat het niet gaat om de ouder waar ze het meeste tijd doorbrengen maar meer naar de ouder waar ze het meest op hun gemak zijn en waar ze het meeste zichzelf kunnen zijn.
Misschien helpt het om de open brieven eens door te lezen. Dit is een brief van kinderen in het algemeen naar de stiefouders toe. Wie weet kun je hier nog iets uit halen. https://www.villapinedo.nl/open-brieven/ hier kun je deze vinden.
Al met al denk ik dat communiceren met de kinderen het belangrijkste is. Zorg dat er naar ze geluisterd word, en dat voor zover mogelijk dat er wat gedaan word met wat ze vertellen. De kinderen zijn denk ik oud genoeg….
Ik hoop dat je wat hebt aan de antwoorden die ik je heb geprobeerd te geven. ik wens jou en je gezin heel veel liefs en geluk toe en hoop dat de gespannen sfeer snel afneemt en iedereen zich goed voelt.
Lieve groet,
Charlotte
Hoi Simpie,
Wat fijn dat je hier jouw bericht plaats en ook dat je al zo veel informatie geeft. Jammer dat de regeling niet altijd lekker loopt, maar wel mooi om te lezen dat jij/jullie er al zo over nagedacht hebben!
Ik ga al sinds mijn vierde heen en weer tussen mama en papa. Ik heb hier tijdens de puberteit zo goed als geen last van gehad, het is voor mij normaal. Ik kan me wel voorstellen dat, als ze nog niet erg lang heen en weer moeten (en het dus nog niet echt gewend zijn) dat ze hier juist tijdens de puberteit last van gaan krijgen. Dit kan zijn vanwege loyaliteit naar (een) ouder(s), maar kan ook met praktische dingen te maken hebben, zoals hobby’s en school zaken.
Persoonlijk vond ik het prettig om juist beide ouders te zien en bij te wonen, ook al zag ik één minder dan de ander. Of de kinderen klaar zijn om ervoor te kiezen bij wie ze wanneer willen zijn, is moeilijk om te zeggen. Ik kreeg hier al vrij jong een keuze in, maar vond dit best lastig. Sommige kinderen willen hier meer vrijheid in dan anderen, dit weten jij en je partner het beste aangezien jullie de kinderen het beste kennen. En natuurlijk zou je dit aan hen kunnen vragen! Wat je zou kunnen doen om hen te helpen is duidelijke grenzen stellen en eerlijk zijn. Bijvoorbeeld aangeven dat zij welkom zijn (op bepaalde dagen), maar eerst even een berichtje sturen of even bellen om te laten weten dat ze komen. Ik volg nog steeds het schema van mijn kindertijd, maar wissel het soms wel om als ik bijvoorbeeld andere afspraken of plannen heb en dan overleg ik even met ouder(s). Tevens zou je iets kunnen bedenken om nog wel contact te houden met de kinderen, mochten ze minder of niet willen komen. Een stuk gaan wandelen of ergens lunchen bijvoorbeeld. Ik had vroeger wel eens het idee dat als ik minder zou gaan (of zelfs helemaal niet meer) dat ik die ouder dan niet meer zou zien. Dat weerhield mij ervan om hier echt over na te denken, want ik wilde niet het contact verbreken.
Je geeft aan dat moeder elke dag contact heeft met de kinderen als ze bij jullie zijn en vraagt wat dit met de kinderen doet. Dit kan beide kanten op en ligt eraan of het leuk contact is of niet. Als zij niet mogen zeggen dat ze het leuk hebben, dan lijkt me dat wel moeilijk. Dan kunnen ze zich schuldig gaan voelen en dat is echt een rot gevoel. Het enige wat jij eraan kan doen is er met ze over praten en ze niet het idee geven alsof het niet mag. Ik had ook contact met de ene ouder als ik bij de ander was en ik zou het heel rot hebben gevonden als ik het gevoel had dat dit niet mag of dat ik het geheim moet houden.
Als je wat meer zou willen weten over hoe een loyaliteitsconflict voelt, heb ik hier een mooi blog gevonden https://www.villapinedo.nl/blog/loyaliteit/.
Misschien kun je de kinderen eens doorverwijzen naar onze website? Er staan veel tips, verhalen en ze kunnen hun eigen vragen stellen! https://www.villapinedo.nl/blog/kiezen-tussen-papa-of-mama-stem-blanco/ https://www.villapinedo.nl/forum/
Ik hoop dat je wat hebt aan deze tips! Veel succes en liefs,
Vivian
Lieve Simpie,
Wat boffen jouw bonuskinderen met zo’n lieve meedenkende bonusmoeder. Heel mooi om dat te lezen.
Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden toen mijn broer en ik in de puberleeftijd zaten. Onze ouders hadden ook geen contact wat het inderdaad heel lastig maakte omdat er hierdoor geen duidelijke afspraken waren die op beide adressen golden.
Vooral mijn broer had heel erg last van het heen en weer gaan met spullen, wij hadden het idee dat we uit een koffer leefden.
Ik vind het een heel mooi gebaar om de kinderen het zelf te laten bepalen. Wel zou ik aanraden hier dan alsnog een duidelijke afspraak over te maken. Anders maken pubers hier misbruik van en zullen ze naar de andere ouder gaan als ze eventjes ruzie hebben met de ene ouder, dat lijkt mij persoonlijk niet handig.
De vragen die je verder stelt over wat kinderen het liefste willen, kan ik niet voor hen beantwoorden omdat dit simpelweg voor ieder kind verschillend is. Zo heb ik ook een tijdje een andere regeling gehad dan mijn broer omdat wij andere wensen hadden daarin.
Ik zou daarom aanraden een gesprek aan te gaan met de kinderen over wat zij het liefste willen. Als jullie het gevoel hebben dat de kinderen allebei een andere wens hebben of de een iets minder mondig is dan de ander, kan het ook fijn zijn dit gesprekje met ieder kind apart te voeren.
Wat ik uit jouw berichtje opmaak, is het niet mogelijk dat de moeder ook bij dit gesprek kan zijn? Als de spanningen daarvoor te hoog zijn lijkt het me ook beter als ze er niet bij is. Wat ik dan zou aanraden is om dit gesprek aan te gaan met de kinderen, dit vooraf nog niet te overleggen met de moeder omdat je een aantal keer aangeeft dat ze veel loyaliteit tonen naar haar toe. En dan na afloop van het gesprek tegen de kinderen zegt dat jullie je best gaan doen om dit zo goed mogelijk na wens af te stemmen met hun moeder. (Via bijv. mailcontact?)
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, als je nog meer vragen hebt of ik niet alle vragen uitgebreid genoeg heb beantwoord, dan hoor ik het graag!
Veel succes met de situatie!
Liefs,
Anouk
Hi Simpie,
Wat goed dat jij ons hier hebt gevonden op het forum van Villa Pinedo! Het feit dat jij deze vragen stelt, vertelt dat jij een betrokken stiefmoeder bent die het voor de kinderen op de juiste manier wilt doen. Ik heb daar een hele andere nare ervaring mee met mijn vroegere stiefmoeder, die zelf de boel behoorlijk manipuleerde tussen mij, mijn vader en moeder. Dat is heel vervelend en tien jaar later (ook al is de stiefmoeder niet meer in mijn leven) heb ik daar nog steeds vaak last van. Dus compliment voor jou als (stief)ouder, heel fijn hoe jij dit oppakt en iets met de situatie wilt doen!
Wat je op het laatst van je bericht schrijft, dat iedereen zichzelf zou moeten en kunnen zijn in het gezin zonder zich loyaal te voelen aan de andere ouder, is in gezinnen met gescheiden ouders vaak heel lastig. Ik ben nu 22 jaar en zelfs na 20 jaar dat ik gescheiden ouders heb, voel ik me nog steeds loyaal aan mijn ouders. Ik ben van mening dat je die loyaliteit bij de kinderen nooit weg kan nemen, om dat het er door de scheiding nou eenmaal zo is. Maar, je kan het wel bij de kinderen wat verlichten door met hen in gesprek te gaan. Waarschijnlijk is dit voor de kinderen een hele moeilijke situatie, vooral nu zij in een puberleeftijd zitten.
Ik kan nu antwoord geven op je vragen, maar ik zou aanraden om met de kinderen in gesprek te gaan hoe zij zich voelen bij deze situatie. Vertel dat jij de kinderen het allerbeste gunt en wilt dat zij zichzelf kunnen zijn in jullie thuisomgeving. Dat zij altijd welkom zijn om te vertellen waar ze tegenaan lopen en dat jij als stiefouder niet oordeelt over de andere ouder, maar juicht vanaf de zijlijn en de kinderen een luisterend oor bied.
Ik hoop dat dit advies je hierbij helpt en dat de situatie verbetert voor de kinderen!
Lieve groetjes, Amber
Lieve Simpie,
Allereerst van mij een mega compliment dat jij je hier mee bezig houd en dat jij het voor de kinderen van jouw man goed wilt doen. De vriendin van mijn vader zou hier behoorlijk veel van kunnen leren.
Wat goed dat jullie de kinderen zo in de gaten houden en kijken wat voor hen van belang is. Ik kan nu gaan vertellen wat ik fijn had gevonden maar jongeren in de puberleeftijd hebben allemaal andere behoeftes. Ik denk dat het voor mij (ook nog op latere leeftijd) van belang blijft om erover in gesprek te blijven. Open vragen te stellen naar de behoeftes en niets voor ze in te vullen maar te luisteren. Je mag best aangegeven bij ze dat je ziet dat het lastig voor ze is en dat je ze daar graag bij wilt helpen door samen hun behoeftes te onderzoeken. Dat is super lastig want het kan zijn dat jullie dan nieuws krijgen wat jullie liever niet horen maar als het goed is voor de kinderen staat dat even voorop.
Mijn vader en zijn vriendin willen mijn behoeftes niet horen en willen er daardoor ook niet over in gesprek. Alles wat met de scheiding te maken heeft blijft voor hun pijnlijk om over te praten en daardoor sluiten zij zich voor echt contact met mij af en daar heb ik juist veel behoefte aan. Ik zou graag een betere band met ze hebben maar daarvoor moeten we in gesprek en ik kan dat helaas niet alleen doen omdat zij daar ook een aandeel in hebben. Probeer te praten met de kinderen. Niet alleen die van je man maar ook die van jezelf. Misschien helpt het om er met iedereen open over te praten en kinderen hebben vaak hele goede tips voor elkaar (net zoals op deze hele website!).
Ik hoop dat jullie zo alert blijven naar de behoefte van de kinderen en dat je hier iets aan gehad hebt. Succes in ieder geval!
Liefs,
Sabine