Frank (47 jaar) in Vragen van ouders
In stilte
Hallo, ik heb eerder met jullie contact gehad en ik vind het fijn om soms mijn eigen beeld en aanpak te toetsen bij kinderen. Wat is het geval?
Ik zie al ruim 2,5 jaar mijn zoontje Finn niet (op een paar kleine ontmoetingen na). Zijn moeder weigert ongeveer alle vormen van hulpverlening en als gevolg praat Finn (hij is nu 9 jaar) steeds negatiever zo lijkt het over mij. Hij zou mij niet willen zien, is bang dat ik heb wat aan wil doen of mee wil nemen als ik bij school zou staan etc.
In mijn optiek is zijn moeder bezig met mij volledig buiten spel te zetten en beinvloedt hierin doelbewust mijn zoontje. De kenmerken van Ouderstoting of -vervreemding zijn mijns insziens steeds duidelijker hier van toepassing. Eerder is ook een valse aangifte tegen mijn vriendin gedaan die gelukkig na een jaar is geseponeerd. Na mijn vriendin richten haar pijlen zich nu om mij uit het leven van mijn zoontje te krijgen.
Er is nooit iets gebeurd waardoor hij zelf zou kunnen verzinnen dat hij mij niet wil zien. Hij zit denk ik in een gigantisch loyaliteitsconflict en ziet of hoort door toedoen van zijn moeder al veel te lang niets van mij. Helaas blijkt ook geen enkele hulpverlener tot dusver daadkracht te tonen om los van het conflict tussen de ouders in ieder geval het contactherstel met mijn zoontje weer op te zetten. Het is lastig natuurlijk maar daarmee ook wel heel erg duidelijk dat er maar één partij (de moeder) nergens aan mee wil werken. Na 2,5 jaar pogingen via allerlei hulpverleners vind ik dat dit al lang bij de Kinderbescherming had moeten liggen maar de hulpverlening zit dit blijkbaar anders. Een gang naar de rechter lijkt mij echt de allerlaatste mogelijkheid waar ik dan ook nu sterk over denk.
Het laatste voorbeeld in dit steeds negatiever wordende verhaal is dat zijn moeder hem sinds begin school deze week thuis houdt. Hij zou zelf niet willen. Hij zit sinds februari op deze school en dat gaat volgens de school (met wie ik goed contact hebt) goed. Nu weet ik dat ze gaat kijken om hem weer op een andere school te krijgen, hierondersteund door een integratief therapeute waar Finn zit ivm zijn angsten. Ze gelooft Finn op zijn woord en meent dat eea niet bij zijn moeder vandaan komt. Hier ben ik het volledig mee oneens maar zij staat duidelijk aan de zijde van de moeder.
Wat dit doet voor mijn zoontje is zo slecht. Al die wisselingen, straks misschien weer een nieuwe school, zijn niet goed voor hem. Het loyaliteitsconflict waar hij in zit. In stilte moet hij vreselijk lijden. Hij hoort of ziet zijn vader, zijn opa en oma, zijn grote zussen (uit een eerdere relatie van mij) waar hij gek op was, al 2,5 jaar (hij was 7 toen het begon!) niet meer. Ouderverstoting is een vorm van psychische mishandeling en vormt hem nu voor de rest van zijn leven al.
Ik heb de afgelopen al zo ontzettend veel geprobeerd via allerlei wegen om dit bespreekbaar te maken en aan te pakken, naast de handelswijze van zijn moeder (het begint bij de ouders!) ook los daarvan contact weer op gang te brengen. Helaas zonder succes.
Ik maak melding bij AMK/Veilig Thuis, leerplichtambtenaar, komt altijd weer bij het Sociaal Team uit die geen daadkracht tonen, verzoek aan de rechter ligt klaar… Meld het bij jullie. Wat kan ik doen? Doe ik het goed? Hoe kan Finn worden geholpen? Help!
Groet van een lieve welwillende en machteloos voelende vader!
Frank
06-33311071
Hoi Frank,
Wat een verhaal! Ik vind het heel erg knap dat je hier zo actief mee bezig bent.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf nooit in deze situatie heb gezeten met mijn ouders, maar wel van dichtbij meegemaakt. Mijn stiefvader heeft heel hard moeten heel hard vechten (en moet dat nog steeds) om zijn kinderen te kunnen zien. Hoewel het verhaal niet op elkaar lijkt, denk ik dat jullie machteloze gevoel als vader wel overeenkomt. Ik zal het opschrijven zodat je daar misschien nieuwe ideeën en inzichten uit kan halen, want een kant-en-klaar advies of oplossing heb ik niet.
Tijdens de scheiding van mijn stiefvader en zijn ex-vrouw is er in het ouderconvenant zwart op wit gezet dat beide ouders in hetzelfde dorp zouden blijven wonen tot de jongste naar de middelbare school zou gaan en ze week op week af in de kinderen zouden hebben. Mijn moeder, broertje en ik sloten zich als bonusfamilie bij het gezin aan en voor een tijdje leek alles goed te gaan. Toch merkten we dat de kinderen zich langzamerhand anders begonnen te gedragen. Ze waren onaardig tegen mijn moeder, hadden het over middelbare scholen in een andere stad, ze waren niet meer zo open als voorheen en praten bijna niet meer met hun vader. Al snel bleek dat moeder het niet meer eens was met het convenant en had besloten naar haar nieuwe man in de randstad te verhuizen. De kinderen (beide dus nog op de basisschool) moesten uiteraard met haar mee en als hij daar problemen mee had dan kon hij het haar advocaat laten weten. Daar had hij vanzelfsprekend natuurlijk problemen mee en na een hoop geruzie, geduw en getrek is het uiteindelijk wel van een rechtszaak gekomen.
Hier kom ik eigenlijk bij het punt dat ik wil maken.
In deze rechtszaak heeft mijn stiefbroertje van toen twaalf jaar moeten kiezen tussen zijn ouders. Hij koos voor zijn moeder. Ontzettend pijnlijk en verdrietig voor mijn stiefvader, wetende dat het enige wat hij wilde was dat hij niet zijn kinderen zou kwijt raken. Maar door zo hard gevochten te hebben, hen helemaal te zijn kwijtgeraakt. Hoe oneerlijk het voelt, wanneer je weet dat moeder thuis jouw kind(eren) bijna indoctrineert dat ze niet voor jouw mogen kiezen en je er niks tegen kan doen. Ik zie het verdriet nog elke week in mijn stiefvaders ogen als ik zondagavond thuis kom eten en zijn kinderen er niet zijn.
Na de rechtszaak heeft mijn stiefvader de band met zijn zoon in stand proberen te houden, hij kreeg de kinderen toch nog twee weekenden per maand. Wat voor sommige ouders misschien voldoende is, maar als je een volwaardige ouder wilt zijn bijlange na niet genoeg is. Bovendien heeftt de rechtszaak nog een andere gevoel aangewakkerd. Het feit dat zijn zoon niet voor hem heeft gekozen, maakt mijn stiefvader stiekem woedend en hij kan het zijn zoon eigenlijk niet vergeven.
Zoon is nu 15 en heeft onlangs laten weten dat hij ook de weekenden niet meer wil langskomen. Verjaardagen en vakanties nog wel. De gezinstherapeut heeft mijn stiefvader aanbevolen niet tegen deze beslissing in te gaan, daaruit ontstaat namelijk geen betere situatie alleen maar meer pijn en verdriet.
Iedereen in deze situatie is op dit moment te gekwetst en te verdrietig om nog normaal op elkaar te kunnen reageren, om te kunnen relativeren, om het leuk te hebben samen. Verjaardagen zijn niet gezellig, vakanties zijn niet rustgevend.
Deze situatie zou ik koste wat kost proberen te voorkomen. Nu is het eigenlijk erger dan dat het eerst was. Vader en zoon zijn volledig van elkaar gedistantieerd en er is geen band meer over. Hoe moeilijk het ook is, soms is denk ik loslaten de betere keuze. In mijn ogen zal de tijd zijn werk wel doen. Wanneer mijn stiefbroertje en jouw zoon er klaar voor zijn om hun moeder (en vooral haar invloeden) los te laten en behoefte hebben aan meer contact dan komt dat vanzelf.
Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is, als je doorzet en blijft vechten kun je (hoe oneerlijk ook) meer kapot maken dan je lief is. In je zoon, in jezelf en in jullie relatie.
Achteraf gezien heeft mijn stiefvader spijt dat hij tegen zijn ex is ingegaan. Hij had liever zijn verlies gepakt en niet de band met zijn kinderen kapot gemaakt met de hoop dat ze uit zichzelf wel bij hem zouden terugkomen en de leuke momenten die ze nog konden hebben te koesteren. Dat maakt je in mijn ogen geen mindere vader, maar juist een betere. Die zoveel liefde voor zijn kinderen heeft dat hij ze de keuze tussen hun ouders nooit laat maken, die weigert mee te werken aan het loyaliteitsconflict. Omdat dat hij weet dat je dat niet van een kind kan vragen. Dat is niet opgeven, dat is juist voor je kind kiezen.
Mijn stiefvader had niet kunnen voorzien dat het zo verkeerd zou kunnen aflopen, dit was nooit zijn bedoeling geweest.
Dit is misschien niet wat je als ouder wil horen, maar het belicht misschien een andere kant van het verhaal waar je eerder niet aan had gedacht. Dus ik hoop dat je er wat aan hebt.
Ik wens je heel veel sterkte en succes toe voor de aankomende tijd!
Liefs, Sophie
Hallo Frank,
Bedankt voor het delen van je verhaal op het forum. Het lijkt me heel lastig als je vanalles probeert maar niets van de grond afkomt.
Ik zie dat je al veel geprobeerd hebt. Ik ben niet zo’n voorstander van een rechtszaak maar ik denk soms dat het wel een van de weinig opties is als je al zo veel geprobeerd hebt.
Wel zou je misschien nogmaals kunnen melden bij Veilig thuis. Ook met het verhaal van het wisselen van school en het thuis houden van je zoontje. Hierbij zou je dan ook door kunnen geven dat het doorgezet is naar het sociaal team maar dat dit niets heeft opgeleverd. Ook niet in de omgang terwijl je dit wel graag wil.
Verder denk ik dat het belangrijk is om te laten merken dat je er voor hem bent wanneer hij dit wil. Dat hij niet het gevoel heeft dat je hem laat vallen.
Misschien nog een optie om je gevoel een keer op papier te zetten naar moeder? Dat je samen voor dit kind gekozen hebt en dat je hem ook graag wil zien opgroeien. Misschien gaat zijn moeder dan inzien dat het niet goed is wat er nu gebeurt.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt!
Liefs Maj