Pieter (44 jaar) in Vragen van ouders
Het liefst 60-60
Dag lieve kinderen,
Inmiddels ben ik, vader van 2 kinderen van 8 en 6 jaar oud, alweer een half jaar gescheiden van hun moeder, mijn lieve ex-vrouw. Onze relatie is best goed. We hebben ieder de helft van de tijd de kinderen en eten dan 1x per week met zijn vieren op de vaste wisseldag. Er is ook verder geen sprake van conflicten over geld oid. En ik denk dat we uiteindelijk wel erkennen dat we beiden een gelijke bijdrage hebben geleverd aan de situatie dat het ons niet meer lukte om nog langer samen in 1 huis(houden) te leven.
Toch is het allemaal geen makkelijke zaak. Er komt voor zowel de grote als de kleine grote mensen in het gezin veel verdriet (angst, boosheid) bij kijken. Maar is er niet altijd voor iedereen zowel een reden om verdrietig te zijn als in bijna alle gevallen ook altijd wel een reden om vrolijk te worden? Zelf vraag ik mij iedere dag aan het einde van de dag af waar ik die dag het vrolijkst van werd en waar ik mij de volgende dag het meest op verheug. Dat heeft mij veel gebracht ik kan het eenieder aanraden.
Met mijn zoon kan ik goed praten over het verdriet. Ze zeggen wel eens dat je verdriet bij kinderen vandaan moet houden. Maar ons helpt het. En een sfeer van spanning, taboe en geheimzinnigheid vinden wij volgens mij allebei niet leuk. Het is een verstandige jongen. Hij heeft soms hele diepe huilbuien en kan soms ook heel dwars doen op dat soort momenten voel ik gewoon dat hij zijn moeder mist en/of het oneerlijk vindt dat hij in een echtscheidingssituatie terecht is gekomen. Als we daar na wat uithuilen/uitrazen dan over praten helpt hem dat geloof (hoop?) ik echt. Hoe is jullie ervaring, helpt praten met je ouder jullie of is dat juist moeilijk en heb je liever niet dat je vader en/of moeder ‘gevoelige’ onderwerpen aansnijden?
Soms dan voel ik mij schizofreen, dan denk ik: “Ja als ik de kinderen heb dan ben ik er ook echt voor hen en als ik ze niet heb heb ik alle tijd van de wereld voor mezelf” maar dat vind ik zo oneerlijk, het voelt dan net alsof ik tijd die ik als ouder aan mijn kinderen zou willen geven van hen afpak om in mijn eigen behoeften te voorzien. Ik probeer maar zo hard mogelijk te werken en zo veel mogelijk geld te verdienen om dan zo leuk mogelijke uitjes en vakanties en uit-eten met mijn kinderen te kunnen verzorgen. En het leven als eenouder is natuurlijk zowiezo al wel duur genoeg. Ik weet dat liefde niet in materiele zaken zit maar het weekendje naar een grote europese hoofdstad was toch erg leuk en ik verheug mij ook op de skivakantie.
Eigenlijk zou ik het liefste hebben dat we niet 50-50 co-ouderschap hebben maar bijvoorbeeld 60-60. Dat we ook nog, net als vroeger, zeggen: “Pas jij even op haar dan ga ik met hem golfen” of “Ben jij thuis voor hem, dan kan ik met haar naar de HEMA”. Nu is dat soms moeilijk want je kan een kind van zes (of acht) niet te lang alleen thuis laten dus de tijd met 1 kind schiet er echt wel wat bij in.
Hebben jullie ouders wel eens zulke afspraken, dat de ene ouder wat met een kind of een deel van het gezin doet en de andere ouder bereid en beschikbaar is om “tijdens Mama’s/Papa’s weekend/dagen” op te passen?
Met mijn dochtertje kan ik minder goed praten over het verdriet. Zij is vooral dwars en lief door elkaar. Ik zou willen dat ik haar meer kon helpen, er meer voor haar kon zijn.
Wat is het liefste dat jullie vader, of moeder, voor jullie gedaan heeft? Hoe, met welke woorden of daden, hebben ze jullie het meest geholpen om ondanks de scheiding toch een zo gelukkig mogelijke jeugd te laten genieten? Om de schade die het herstel van het verdriet van de scheiding zou kunnen aanrichten op jullie andere leren, ontwikkelen en spelen tot een minimum te beperken?
Wat kan ik het beste voor mijn dochtertje doen om haar groei zo goed mogelijk te faciliteren?
Nou. Bij voorbaat dank als jullie me willen adviseren. Enne… remember: what doesn’t kill you…
Groeten,
Een afwisselend verdrietige en vrolijke vader op zoek naar hernieuwde invulling van het oudeschap
Beste Pieter,
Elke keer als mijn moeder langskomt om samen met mijn vader verder te werken aan het scheidingsconvenant, hangt er een bedrukte sfeer in huis. Een gespannen sfeer ook. Ik ben altijd heel onrustig tot het moment dat mijn moeder weer de deur uit is en ik weer kan ontspannen omdat ik weet dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over mijn ouders en zus. Ik heb altijd het idee dat ze elkaar elk moment in de haren kunnen vliegen over het één of ander, omdat mijn ouders sinds 2009 tot 2014 elke avond ruzie hebben gehad over hun relatie en huwelijk. Mijn moeder voelt mijn verdriet en voorzichtigheid perfect aan en een tijdje geleden, toen ze er weer was en op het punt stond om weg te gaan, zag ze mijn verdriet en vertelde me wat ze waarnam. Ik brak. We omhelsden elkaar net zo lang totdat ik uitgehuild was en voelden ons allebei stukken beter, wetende dat we elkaar hadden.
Ik heb het idee dat u met uw zoon precies het zelfde heeft. Ik raad u daarom ook aan om te blijven praten over de situatie met uw zoon, omdat ik denk dat hij niet zo heel veel verschilt van mij. Dat hij het ook fijn vindt om te weten dat hij niet alleen is. Dat hij iemand heeft waarop hij kan leunen.
In de tweede situatie kan ik mij ook vinden. Mijn vader en moeder gaan soms ook met één van de twee kinderen op stap, bijvoorbeeld om een film te kijken, te gaan winkelen of gewoon gezellig een kopje koffie drinken op een terrasje. Ik en mijn zus plannen eigenlijk alles langs elkaar heen, we gaan niet vaak samen naar mijn moeder toe, wat betekent dat mijn moeder eens in de zoveel tijd met mij iets leuks doet en eens in de zoveel tijd met mijn zus. Ook ga ik wel eens met mijn vader de deur uit om te biljarten in een kroegje, en gaat mijn zus wel eens met hem winkelen. Mijn situatie verschilt wel iets van de uwe, aangezien wij al 16 en 18 jaar oud zijn, en dit daarom dus geen probleem is. Ook slaap ik altijd in het huis van mijn vader en ben ik eens in de zoveel tijd van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bij mijn moeder. Dit komt omdat ik in Drenthe woon en mijn moeder in de omgeving Amsterdam. De grote afstand verhindert het feit dat ik continue heen en weer reis, ik ben daar eigenlijk maar eens in de 3-4 weken.
Toch raad ik u aan om vooral met deze mama’s/papa’s weekend/dagen door te gaan, omdat dit de onderlinge band tussen u en uw kind versterkt. U heeft tijd om met hun te praten over bepaalde dingen, samen plezier te hebben en het kind voor een dag te ontnemen van de druk die op zijn of haar schouders ligt door de scheiding. Ik had, en heb, altijd veel gehad aan deze dagen.
Het liefste wat mijn vader en moeder voor mij gedaan hebben is er voor me zijn op het moment dat ze het hardste nodig had. Ik en mijn zus waren eigenlijk altijd aangewezen op onszelf en elkaar, vanuit mijn beleving, omdat mijn vader het altijd erg druk had met zijn werk en mijn moeder veel deed in het huishouden en tegelijkertijd nog wat geld te verdienen zodat we eens in de zoveel tijd iets leuks konden doen. Ik kon prima rondkomen zonder al te veel steun, omdat ik eigenlijk altijd al op mezelf aangewezen was en hiermee heb leren leven. Ik had op de basisschool niet veel vrienden en ben hierdoor een afgezonderd persoon geworden. Niet dat dat iets slechts is.
Anyway, op momenten dat ik het erg zwaar had, was dat duidelijk te zien en waren ze er altijd voor me, zodat ik mijn frustraties en verdriet kon verwerken en hierdoor een tijdje geen last had van de relatie tussen mijn vader en moeder. Dit was door middel van woorden, gewoon met elkaar praten over de situatie. Dit heeft me altijd erg geholpen, omdat ik, zonder de steun van mijn ouders op bepaalde momenten, me niet had kunnen concentreren op het ontplooien van mijn talenten en deze verder ontwikkelen.
Wat ik vooral heel erg belangrijk vindt voor uw dochtertje is dat ze een manier heeft om haar hart te legen en plaats te maken voor het verdriet en de pijn van de scheiding. Ik denk dat praten met haar en haar zoveel mogelijk ondersteunen in wat ze doet sowieso het beste is, alleen gezien het feit dat u met uw dochter minder goed kan praten over het verdriet, is dit niet altijd even makkelijk.
Het beste is natuurlijk om een manier te vinden waarop u haar kan bereiken en ervoor zorgt dat ze zich op een natuurlijke manier openstelt voor u en duidelijk maakt waar ze hulp bij nodig heeft, wat betreft het verwerken van het verdriet. Ik weet verder niet hoe de relatie tussen u en uw dochter is en hoe ze zich openstelt voor haar problemen, maar ik denk wel dat een vader-dochter weekend hierbij kan helpen, omdat dit de onderlinge band tussen jullie twee versterkt, waardoor ze zich uiteindelijk gemakkelijker openstelt naar u toe.
Ik hoop dat u iets heeft aan mijn verhaal en dat uw dochtertje een manier vindt om haar verdriet een plekje te geven.
Groetjes,
Ruben.