Anoniem (46 jaar) in Vragen van ouders
Radeloos
Dit is nu een vraag van een ouder aan jongeren. Gezien de leefwereld van jongeren anders is dan die van mijn leeftijdsgenoten hoop ik dat de jongeren hier mij kunnen adviseren.
Het is bijna 4 jaar geleden dat de mama van onze nu net meerderjarige dochter mij verliet. Toen ik niet akkoord was met een door de mama voorgestelde regeling voor een onevenredige co-ouderschap en zelf een evenredige co-ouderschap voorstelde werd ik onmiddelijk voor de rechtbank gedaagd. Zodra ik niet akkoord was met het voorstel van mama nam onze dochter promt haar valies en vertrok. Ik heb onze dochter sindsdien niet meer kunnen spreken. Voor de rechtbank werd ik door het slijk getrokken waarbij mijn dochter zelfs een brief schreef naar de rechter toe om mij tot op het bot af te breken. Je moet weten dat onze dochter en ik 2 dikke vrienden waren en alles samen deden voor de scheiding. Ik probeer nu al bijna 4 jaar om terug contact te krijgen. Elke poging wordt door de mama en mijn dochter afgestraft. Op FB ben ik geblokt, ander e-mail, ander telefoon nummer. Als ik onze zoon afzet dan staan de geburen mij als bodygards op te wachten; als mijn zoon naar mij komt dan is die buurvrouw er telkens bij en is er geen mogelijkheid om een gesprek aan te knopen met de mama of de buurvrouw komt in actie. De buren zijn mama haar nieuwe buren en kennen mij niet eens. Ze kenden ons gezin niet eens voor de scheiding. De verzonden verjaardagskaartjes krijg ik terug met de tekst “ongewenst”. Op mijn laatste schrijven om onze dochter te feliciteren omdat ze verder zou studeren krijg ik een brief terug dat ze mij niet meer aanziet als vader, nooit geen contact meer wil en ik die wens moet respecteren. Ze zal mij nooit vergeven en ze kan ook nooit vergeten wat ik mama en haar heb aangedaan. Het liefje moest net na de scheiding ook al naar de politie toen hij mij vertelde dat mijn dochter een brief schreef naar de rechtbank in opdracht van de mama. De relatie werd verbroken en mama en onze dochter dienden een klacht in tegen het liefje om andere redenen. De volledige familie aan mijn zijde, neefjes, nichtjes, tante’s, nonkels, grootmoeder, vroegere vrienden,… werden allen verstoten. Volgens mijn dochter en de buren van de mama moet ik respect verdienen. Hoe kan ik dit respect verdienen als er geen mogelijkheid is tot communicatie? Moet ik als ouder wel nog respect verdienen, ik heb mij ingezet voor het gezin en kinderen tot de scheiding, verdiend dat dan geen respect meer?
Mijn vraag is, wat kan ik nog doen om mijn dochter te bereiken, ik kreeg nooit meer de kans om haar te spreken. Na een telefoontje van de mama vertrok ze en dat was dat het laatste dat ik nog van haar zag.
Ik leef al bijna 4 jaar in een hel van rechtzaken tegen mij waarbij het enkel om geld draait en waarbij ik mijn dochter enorm mis. Ze mogen mij alles verwijten ook al is het gelogen, dat kan ik verwerken. Maar de leegte die mijn dochter achterliet maakte van mij een gebroken vader. Ik heb in die 4 jaar geen enkele normale nachtrust meer gehad. Ik loop elke dag aan mijn dochter te denken. Zit elke dag uren tot een stuk in de nacht voor mijn pc om alles over ouderverstoting en P.A.S. op te zoeken. Dit is onmenselijk om te dragen.
Als een dierbaar persoon sterft dan kan je rouwen en het plaatsen. Ik verloor mijn dochter door de scheiding waar ikzelf niet voor gekozen heb. Maar het rouwproces zal nooit eindigen, er zal altijd de hoop en de strijd zijn om haar terug te zien.
Ik zou niets liever hebben dan dat wij als ouders overeen komen naar de kinderen toe, maar ik krijg de kans niet.
Alle goede raad is meer dan welkom. Deze toestand is niet gezond, ook niet voor onze kinderen. Mijn volledige wereld is verwoest door het gemis van mijn dochter.
Deze oproep doe ik anoniem daar alles tegen mij wordt gebruikt en het is niet mijn bedoeling om de mama zwart te maken. Dit is enkel een noodkreet van een liefhebbende vader.
Als mijn oproep hier ongepast wordt bevonden door de crew van Villa Pinedo, gelieve deze dan niet te plaatsen of te verwijderen.
Beste vader,
Wat een naar verhaal. Ik heb ook te maken met ouderverstoting, maar dan niet door een echtscheiding. Ik lees dat je in een lotgenoten groep zit, welke is dat? Ik ben ook op zoek naar zo’n groep.
Groet, M.
Beste Laura,
Bedankt voor je reactie. Mijn dochter is inderdaad +16. Sinds 3 jaar zit ik in een groep ouders die door hun kinderen verstoten zijn door een echtscheiding. Samen met deze lotgenoten delen wij onze leed en proberen wij een oplossing te zoeken. Je moet weten dat we met duizenden ouders zijn die hun kinderen niet meer zien en elk jaar komen er duizend bij. Het helpt inderdaad om er over te praten. Dat praten kun je enkel met lotgenoten omdat zij hetzelfde meemaken en je begrijpen. Wie dit niet meemaakt denkt al vlug waar rook is moet er ook vuur zijn. Dit is niet altijd zo. Het is moeilijk om mijn volledige verhaal te doen daar ik anders zou laster schrijven over de mama van onze kinderen en dat wil ik ten alle tijde vermijden. Mijn grootste schrik is dat mijn dochter mentaal zou beschadigd worden door deze toestand. Mijn dochter kent enkel het verhaal van mama omdat mama haar onmiddelijk betrok bij de scheiding. Ik kreeg de tijd nog de kans om dit te voorkomen en daar voel ik mij ook schuldig om. Ik heb onze dochter niet kunnen afschermen van de indoctrinatie. Het was al bezig voor ik wist dat de mama wilde scheiden. Je moet weten dat ik volledig mentaal uit haar leven wordt gewist. Mijn ex liet alle herinneringen aan de vroegere mooie tijd achter. Foto’s van de kinderen hun verjaardagsfeestjes, geboorte, communie, uitstapjes, leuke momenten … Mijn kinderen kregen niets wat ook maar hun mooie herinneringen aan mij terug zou brengen. Zelfs haar eigen spulletjes kon ik niet terug geven, mama had namelijk vervreemdingsverbod opgelegd en stuurde daarna mijn dochter met een vriendinnetje naar mij om haar spulletjes wetende dat ik deze door het vervreemdingsverbod niet kon meegeven. Mijn dochter is dan boos vertrokken terwijl mama 50 meter verder in de auto stond te triomferen. Weet je hoe pijn het doet dat je je eigen dochter moet teleurstellen. Hoe boos moet ze dan niet zijn geweest? Wat vertelde het vriendinnetje haar, wat is dat voor een papa? Dit is nog maar een klein voorbeeldje van de indoctrinatie.
Beste Maresse,
bedankt voor je goede raad. Sinds de scheiding hou ik een dagboek bij en schreef ik al vele onverzonden brieven aan mijn dochter. Het helpt inderdaad een beetje. Ik volgde zelfs 2 jaar volwassen onderwijs Nederlands om mijn spellingsfouten weg te werken zodat ik die brieven aan mijn dochter zo foutloos mogelijk kon schrijven. Ik had mij voorgenomen om alles te geven aan haar maar doe dit toch niet. Het zou enkel erger worden. Mijn dagboek verwijst naar alle officiele stukken die tegenbewijzen waar ik van beschuldigd wordt. Ik kan mijn verhaal kort omschrijven. De beschuldigingen zijn enkel een deken om de ware reden van de gewilde scheiding van mijn ex te maskeren. Mijn dochter dient enkel in deze strijd om de beschuldigingen kracht bij te zetten en geloofwaardig te doen overkomen. Zo werkt dit meestal bij ouderverstoting.
Beste Kiki,
mijn dochter leerde vroeger in school over kindsoldaten. Deze kinderen krijgen een wapen in de handen geduwd en worden als menselijk schild ingezet om ten strijde te trekken. Wie misdeed deze kinderen iets waardoor ze door deze kinderen beschoten worden? In oorlogen vechten 2 landen tegen elkaar omdat een tiran dit zo wenst. Wat deden deze gewone mensen elkaar aan opdat ze deze tiran zouden volgen om elkaar uit te moorden? Wat wil ik hiermee zeggen. Bij een scheiding is er een probleem tussen ouders. De ouders raken er niet uit en dan wordt er met slijk gegooit. Wie is er in fout? Maken wij allen geen fouten in ons leven? Dit geeft echter niet het recht aan 1 ouder om zijn of haar kind als wapen in te zetten tegen de andere liefhebbende ouder. Laat het kind zijn beide ouders verder graag zien zonder ze persoonlijk te betrekken. Ja, ik maakte fouten, dat doen wij allen op onze levensweg. maar dat is geen reden om kindsoldaten te maken. Die kinderen worden mentaal mishandeld en zullen dit hun verdere leven met zich meedragen. Als ik het tegendeel van de beschuldigingen moet bewijzen tegenover mijn dochter dan ben ik niet beter dan de mama, dan zou ik haar ook gebruiken. Dit is de reden waarom mijn dochter niet met mij wil praten. Ook wordt mij alle kans ontnomen tot contact en moet alles via de mama verlopen waar ook al geen communicatie mee mogelijk is. Ik nodigde mijn dochter en haar mama zelfs uit op een feestje maar ze lieten mij en haar broer zitten zonder iets te laten weten. Mijn dochter wordt afgeschermt zodat ik geen excuses kan maken of de leugens recht kan zetten. Zolang er geen contact is heeft de mama van onze dochter alle tijd om onze dochter te indoctrineren tot ze de leugen voor waar aanneemt.
Om alles over ouderverstoting te begrijpen kan ik enkel deze raad geven. Surf eens rond en doe wat opzoekwerk, dan zul je begrijpen hoe een kind een liefhebbende ouder kan verstoten en hoe moeilijk het is om dit terug ongedaan te maken. Zelf deed ik al veel opzoekwerk omdat ik ditzelf eerst niet begreep en de fout bij mij ging zoeken. Na veel opzoekingen begreep ik wat de reden van ouderverstoting was. Ik zou jullie allen graag bedanken voor jullie goede raad. Ik hoop ook dat ik met mijn verhaal mensen een beter inzicht kan geven over ouderverstoting. De beste raad die ik kan geven aan kinderen die hun ouder verstoten, oordeel en veroordeel nooit op basis van 1 verhaal. Bij een scheiding zijn er 2 verhalen en dus ook 2 partijen. Wees waakzaam als de ene ouder je tegen de andere opzet met hun verhaal. Relativeer en luister ook eens naar de andere ouder. Keer in je geheugen terug en zie de vroegere mooi tijd weer voor ogen. Toen was geen enkele ouder in fout.
Beste vader,
Wat naar om allemaal te horen. Het klinkt heel vreemd dat je vrouw en dochter geen contact meer willen met je zonder dat je iets heel ergs fouts heb gedaan. Misschien moet je opzoek gaan naar de kern van dit verhaal. Waarom wilt je dochter geen contact meer met je? Heb jij een fout gemaakt? Misschien is het dan tijd voor een excuses. Of misschien heeft je vrouw wel allemaal leugens verteld aan je dochter en moet dat worden recht gezet. Ik denk persoonlijk dat er iets achter zit want je dochter hield Heel veel van je, je zegt zelf jullie waren 2 handen op een buik. Dan zal ze echt niet zonder reden jou zo erg straffen Door het contact te verbreken. Mijn tip is, vind de reden Waarom je dochter niet meer met jou praat misschien lukt het niet via haar maar wel door met je ex vrouw te praten of een familie lid, die kan je misschien wijzer maken. Heel veel succes! En ik hoop dat alles uiteindelijk goed komt!
Groetjes Kiki
Hallo Radeloze vader,
wat veel en heftig.Je dochter wil geen contact, wat de reden dan ook is. Ik zou als dochter willen horen dat je mij gehoord hebt. Dat jij weet dat ik nu geen contact wil. Blijkbaar zit ze overal tussenin en is het makkelijker voor haar om helemaal geen contact te hebben. Zou je haar kunnen schrijven zonder op te sturen?. Haar laten weten hoeveel je aan haar denkt enzo. Dat jij in ieder geval je gevoel kwijt kan. Niet opsturen! Anders hoor je haar niet. Maar geven als het moment er wel is. Want natuurlijk wil je als kind van je vader eigenlijk echt wel weten dat je belangrijk voor hem bent. Ook al is dat gevoel ver weggestopt. Ik raad je aan haar de ruimte te geven, hoe moeilijk dat ook is. Ook ik heb mijn moeder een tijd niet gezien, ik vond het fijn dat ze mijn keuze respecteerde. Ook al kreeg ik later te horen dat dat het ergste in haar leven is geweest. Voor mij was het overleven, ik kon niet anders. Sterkte!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Marese
Beste liefhebbende vader,
wat een indrukwekkend verhaal heb je geschreven. Goed dat je advies vraagt aan de jongeren hier op het platform. Ik ben zelf dan wel geen echte jongere meer, maar ik wil wel graag reageren op je bericht. Het lijkt me een heel groot gemis als je je eigen dochter niet meer kan zien. Een vermoeiende strijd als er geen mogelijkheden meer zijn tot communicatie. Het lijkt er in ieder geval op dat je er alles aan probeert te doen om weer contact te krijgen met je dochter. Dat kan ik alleen maar prijzen. Ik kan niet helemaal uit je verhaal opmaken hoe oud je dochter is, maar aangezien je schrijft dat ze verder gaat studeren neem ik aan dat ze 16+ is. Hoewel het vreselijk is om te horen, geeft ze aan dat ze geen contact meer wil. Misschien helpt het om haar deze ruimte even te geven en om over een tijdje weer contact met haar proberen te zoeken. Dan krijgt zij misschien ook de ruimte om alles te laten bezinken en komt ze misschien wel tot andere inzichten. Zijn er mensen met wie je over je verdriet kan praten. Het kan misschien helpen om hier met iemand over te praten, iemand die andere inzichten kan geven. Dit kan een bevriend iemand zijn of een neutraal iemand, bijvoorbeeld een psycholoog. Het lijkt me namelijk heel moeilijk om dit verdriet alleen te moeten dragen. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen in deze moeilijke strijd en ik hoop op het beste voor jullie beiden.