Anoniem (41 jaar) in Vragen van ouders
Waarom wil je niet naar je vader of moeder?
Ik ben gescheiden van de moeder van mijn 2 kinderen. Zelf heb ik een nieuwe vriendin. De oudste van mijn 2 kinderen komt om het weekend naar mij toe, de jongste niet. Ik probeer volgens mij van alles om het hem naar de zin te maken. Leuke uitjes, zijn lievelingseten. Zijn er kinderen die dit herkennen en hoe ervaren jullie dit. Mijn nieuwe vriendin laat de hem bewust links liggen, want hij moet nog aan haar wennen, denken wij. We hebben het idee, dat hij straks vanzelf bijtrekt.
Graag jullie reactie en als jullie nog meer info nodig heben dan wil ik dat graag doen. Ik wil het allerliefste dat ze graag bij mij komen, want de tijd die ik ze niet ziet, mis ik ze ontzettend.
Volgens mij ben jij echt een hele geweldige papa. Je wilt het beste voor je kind. En nu lukt dat even niet. Maar het komt goed. Kinderen gaan pas verwerken en heel voorzichtig wennen aan de nieuwe situatie als het veilig is. Dit zegt het meisje hierboven ook al. Waarschijnlijk ben je niet de papa van vroeger (lief, betrouwbaar maar en streng maar rechtvaardig) maar heeft je zoon een nieuwe papa gekregen die hij vroeger alleen maar zag op verjaardagen en partijen (verwennen en sinterklaas “spelen”). Hij wil geen voorkeursbehandeling en een feestje want zo leuk vindt hij het immers niet. Ws is hij nog erg verdrietig omdat zijn ouders gescheiden zijn en ook hij gescheiden is van zijn vader en dat doet heel erg pijn. Hij mist zijn papa en hij mist de rol die papa altijd had en hij mist zijn eigen rol (als kind en je het belangrijkste voor de ouder maar nu is alles anders). Hij mist je, hij mist je armen om hem heen, hij mist je aandacht, hij mist je goedkeuring maar vooral hij mist je aanwezigheid. Blijf vooral papa en blijf in je rol en gun je zoon de tijd…. tijd heelt veel wonden….echt waar. Dwing hem niet maar laat hem het tempo te bepalen. Houd wel contact. Steek de hand naar hem uit en heb hem lief!!!
Hoe oud is je zoon? Ik merk dat mijn zoon van 6 de nieuwe partner van mijn ex niet accepteerd en nu 2 jaar later pas in de verwerking zit van de scheiding. Hij wil niet naar zijn vader, omdat hij te veel bezig is met zijn eigen leven en te ver afstaat van het gevoelsleven. Een tip die ik je kan geven. Probeer opnieuw een band op te bouwen met je zoon. Haal hem op en ga lekker 2 uur wandelen en stoeien in het bos, Vertel over je eigen verdriet over de scheiding en je gemis om hem. Je zoon wil de onvoorwaardelijke liefde van zijn vader voelen, een nieuwe partner kan te veel zijn voor hem. Tenslotte is het de grootste wens van alle kinderen dat papa en mama samen gelukkig zijn, Succes
Hallo,
Ik herken uw verhaal zeer goed, ik was namelijk datzelfde kind. Mijn ouders gingen uit elkaar en ik zou twee keer in de week naar mijn vader en zijn nieuwe vriendin gaan. Ik moest erg wennen aan deze nieuwe situatie en ik voelde me niet ‘ veilig’. Moest mijn eigen draai weer zien te vinden in deze situatie. Het makkelijkst was dan om thuis te blijven en je tegen de nieuwe situatie te keren. Ook mijn vader reageerde hierop door op dure kado’s en leuke uitjes te trakteren. Nu ben ik een aantal jaren verder en de reden waarom de band tussen mij en mijn vader weer hersteld is, is omdat we zijn gaan praten. Praten over wat er is gebeurd, en hoe we ons voelen. En dan heb niet alleen ik me geuit, maar ook mijn vader. Dat was voor mij nodig om die band met mijn vader weer terug te krijgen, niet de kado’s of dagjes uit. Heb vertrouwen in uw zoon en blijf hem benaderen, maar probeer hem niet het gevoel te geven te ‘ moeten’, maar hem ook echt daadwerkelijk te vertellen waarom u hem zo graag wilt zien.
Heee,
Wat een vervelende situatie! Mijn vader heeft ook weer een nieuwe vrouw (ik kan overigens heel goed met haar!) maar zij gaan er vind ik persoonlijk heel goed mee om! Mijn stiefmoeder bemoeit zich niet met bedtijden, schoolzaken of wat dan ook. Zij laat ons altijd naar haar toekomen, het is niet zo dat we haar niet spreken als we niet naar haar toegaan. Ze zegt gewoon altijd gewoon gedag vraagt hoe het gaat vertelt dingen die zij zelf heeft meegemaakt etc. Ik hoop dat u het een beetje begrijpt. Mijn vader is onze vader en bemoeit zich wel met bedtijden, schoolzaken enzovoort. (verder kan ik het met me vader ook goed vinden) Zo gaat het eigenlijk vanaf het begin. En ik denk dat dit onbewust voor mij en me broertjes en zusjes een soort stabiliteit gaf, wat denk ik toch heel belangrijk is voor kinderen die al in zo’n ingewikkelde situatie zitten. Papa is onze vader en zijn vrouw is onze stiefmoeder waar je naar toe gaat als je zin hebt. Dit gaat al drie jaar zo dus dat gaat allemaal heel makkelijk nu.
Wat ik u aanraad is om ook een soort stabiliteit te vinden voor uw zoon, dat zal hem duidelijkheid geven. Het is heel goed dat uw vriendin zich er niet teveel mee bemoeit, maar pas wel op dat uw zoon zich dan niet genegeerd gaat voelen ofzo.. Verder zal ik als ik u was af en toe een grapje maken of is gek doen ofzo. Geef hem lekker de tijd en ga hem (zoals u nu ookal niet echt doet) niet teveel pushen want ik denk dat dat de situatie voor hem ook niet veel prettiger maakt. Dit alles is voor mij ook een beetje moeilijk zeggen aangezien ik niet weet hoe oud uw zoon is en hoe hij precies in elkaar steekt. Ik snap dat dit allemaal misschien een beetje raar klinkt uit de mond van een 14 jarig meisje maar, ik hoop dat u er wat aan hebt.
Ook mijn situatie is iets anders. Maar des de opdringeriger mijn vader was, om contact hebben, des de meer ik hem met tegenzin zie. Het is moeilijk om tegen je ouders te zeggen wat het probleem is. Maar misschien is het een idee de moeder te vragen of hij er thuis over praat. En apart iets te gaan doen met hem als hij er wel is. En gun hem inderdaad wat tijd, maar wel laten weten dat je er bent voor hem.
Ik wil ook niet naar m’n vader, maar dat komt door zijn gedrag. Toch moet ik heen van mijn moeder omdat zij het anders zielig vind voor mijn vader. Zoals ik lees doet U heel erg U beste misschien als U dat minder doet vind U kind dat fijner.
Ik wil niet naar mijn vader omdat-ie me erg slecht behandeld heeft (en nu nog steeds). Maar dat is natuurlijk een andere situatie dan de situatie die jij omschrijft. Mijn advies: als je gewoon erg aardig tegen de jongste bent/blijft, trekt hij waarschijnlijk zelf wel bij. Soms heb je als kind een tijd voor jezelf nodig, als er allerlei dingen om je heen veranderen (scheiding, nieuwe partner,…) dus zeker niets forceren. Laat hem zien dat je om hem geeft, en vroeg of laat krijgt hij dan waarschijnlijk weer behoefte om contact met je te hebben. Ook al is dit moeilijk voor jezelf, hem nu niet zien, plaats de gevoelens van je jongste voorop, en dan is hij je daar later vast dankbaar voor.