Mir (47 jaar) in Vragen van ouders
Vechtscheiding en asperger
Het lijkt zo mooi, scheiden met een Kindercoach, scheidingsbemiddeling, convenant en ouderschapsplan. De vraag is of beide exen daar ook werkelijk toe in staat zijn.
Mijn ervaring na vijf jaar vechtscheiding met een ex die een persoonlijkheidsstoornis heeft (asperger), is dat het bijna onvermijdelijk blijkt om de kinderen in een onmogelijke positie te vinden. Ik ben zo langzamerhand ten einde raad. Het brengt een machteloosheid en daarmee woede naar boven, waar niemand beter van wordt.
Heeft iemand een goed idee?
Beste Mir,
als scheidingsbegeleider kom ik dit dagelijks tegen in mijn praktijk en dan onderzoek ik eerst of het voor beide partijen duidelijk is waarom zij uit elkaar gaan. Vaak is 1 partij het hier niet mee eens en laat ik de ander kort omschrijven waarom deze toch wil scheiden.
Dan krijgt de andere partij even tijd om dit te verwerken en maken we een nieuwe afspraak (duurt vaak 2 tot 3 weken). Het verdriet is er dan echt nog wel en daarnaast een opening om de zakelijke kant van de scheiding af te wikkelen.
Afhankelijk van de leeftijd van de kinderen worden deze wel of niet bij het proces betrokken en door gebruik van mijn ervaring als gezinscoach, train ik ouders ook in het veranderen van hun relatie van partner-ouder naar collega-ouderschap.
En soms moet het inderdaad uit hun tenen komen om bij het gevoel te komen, waarom zij ooit hebben besloten om samen kinderen te willen.
De ouders zijn verantwoordelijk voor de keuzes die zij hebben gemaakt en kunnen dit absoluut niet bij het kind neerleggen. Ook werk ik met een werk-ouderschapsplan, zodat zij over deze vragen ook moeten nadenken en in moeten vullen. Het ouderschapsplan zelf, wordt door mij opgesteld.
Dit geeft hen vaak inzicht in hun gedrag en hoe zij het anders kunnen doen. Ik ben voor hen ook het enige aanspreekpunt en dat is ook prettig.
Ik kan mij voorstellen dat het voor u lastig is om meerdere partijen bij dit traject te hebben.
Probeer toch de liefde te vinden die jullie ooit voor elkaar hebben gevoeld en ik ken genoeg mensen met asperger die op hun manier vader of moeder kunnen zijn.
Heel veel sterkte en wijsheid en liefde voor de toekomst.
Anneke
Hai Mir,
Mensen met de ziekte van asperger staan bekend als loyaal, eerlijk en betrouwbaar. In het bericht lijkt de suggestie te worden gewekt dat alles de schuld is van de vader met asperger. Wellicht is het ook aan te bevelen naar je eigen aandeel te kijken en je niet te laten verleiden alles op asperger te gooien.
Mogelijk is mijn reactie niet de reactie waarop je zit te wachten maar wees eerlijk tegenover je zelf. Met deze man, die een persoonlijkheidsstoornis zou hebben, heb je toch besloten kinderen te krijgen. Waarschijnlijk hield je veel van hem. Mijn advies is om de goede, sterke en lieve kanten van je ex naar boven te halen (hoe moeilijk dat ook kan zijn) en deze uit te stralen naar de kinderen. Hij was tenslotte niet alleen een ‘asperger’ maar ook vader en echtgenoot. De kinderen zullen een blijer beeld van hun vader krijgen. Geef de kinderen de kans een goede band met hun vader te hebben. Dit is ook in jouw belang. Succes en sterkte.
Liefs, Diane.
Hi Mir,
ik weet dat dit forum bedoeld is voor jongeren maar wil je dit advies toch geven. Ik kreeg ooit een gouden tip: Eens hield je van de vader van je kind. Haal dat positieve gevoel naar boven. Ook als je het helemaal uit je grote teen moet halen. Ik heb dat gedaan. Het was niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk (en ik had een verre van rooskleurige relatie). De zachtheid die daardoor ontstond deed wonderen. Voor mijzelf, mijn ex maar vooral voor mijn kind.
Succes!
Hoi Mir,
Ik denk dat voornamelijk jongeren hier op het forum komen en om je vraag goed te kunnen beantwoorden kun je misschien uitleggen waar je tegenaan loopt? Waarom worden de kinderen er alsnog bij betrokken? Doordat er onenigheid is tussen jou en je ex? Ik denk dat je als kind heel goed begrijpt dat onenigheid iets is dat sowieso gebeurt. Maar als je er al bij stil kan staan dat die onenigheid het voor de kinderen nog lastiger maakt, ben je al heel ver.
Persoonlijk denk ik dan ook dat als je naar je kinderen toe altijd je best blijft doen om het zo neutraal mogelijk te houden, zij daar het minste last hebben van die onenigheid. Wel snap ik, dat wanneer het bij jezelf erg hoog zit je kinderen dit ook aanvoelen. ‘nep-gedrag’ werkt dan ook niet, want dan denk je als kind dat je ouders het niet met je willen delen en dat je wordt buitengesloten. Ik denk dat praten met je kinderen over de scheiding het allerbelangrijkste is. Ook als je de onenigheid niet kan vermijden op bepaalde momenten. Vraag dan vooral aan je kind hoe zij erover denken. Hiermee bedoel ik; vraag hoe zij zich eronder voelen, hoe zij het opvatten maar NIET:wat jij er als ouder aan zou moeten doen. En soms wil een kind erover praten en soms niet. Ik hoop dat je hiermee iets verder komt en misschien dat een concreet voorbeeld nog wel meer oplossingen kan bieden!
Groetjes, Anne-Marleen