Lia (49) in Vragen van ouders
Verlang naar contact
Na een huwelijk van ruim 20 jaar, heeft mijn ex bijna 7 jaar geleden de knoop doorgehakt. T is een vechtscheiding geworden, na al jarenlang veel hulpverlening en ondersteuning in t gezin. Het komt er nu op neer dat ik meerdere kinderen niet ziet en zeer weinig contact hebt. De jongste 2 woonden eerst nog wel bij mij, maar door t deloyaal maken van mijn ex, is er veel gebeurd. Overleg en afspraken maken is nooit makkelijk geweest en sinds de scheiding nog veel slechter geworden. Zeker nadat ex een nw relatie kreeg. Ik kan me voorstellen dat de kinderen er “tussen” zitten.
Ik heb er bewust voor gekozen om mijn ex nooit zwart te maken in t bijzijn van mijn kinderen.
Ouderverstoting?
Wat maakt t dat kinderen totaal niet reageren op appjes of uitnodigingen om langs te komen en zelfs je niet feliciteren met je verjaardag? ook niet met feestdagen….
Het doet zo allemachtig pijn en ik verlang er zo naar om contact te hebben en te weten wat hen bezighoud en hun verhalen aan te horen. Wat zij mss niet weten of voor kunnen stellen, dat ik alles en echt alles voor mijn kinderen gedaan heb, om zo goed mogelijk hun te geven wat ze nodig hadden toen ze opgroeiden. en alles met veel liefde.
Ik voel me machteloos. is er iemand die dit herkend? of kan uitleggen wat er in je hoofd om gaat?
Beste Lia,
Dankjewel voor je bericht op ons forum. Heftige situatie. Ik weet niet hoe je je voelt, maar kan me heel goed voorstellen hoe verdrietig het je maakt dat je nauwelijks contact hebt met je kinderen. Dat ze jou geen berichtje sturen op je verjaardag.
Ik heb helaas niet het perfecte antwoord. Iedere situatie is anders, elk kind is anders, iedereen reageert weer anders. Wat ik wel kan vertellen, is puur mijn eigen ervaring tussen mijn vader en mij. Ik heb hem na de scheiding maanden niet willen zien. In mijn ogen was hij de boosdoener, omdat hij was vreemdgegaan. Ik voelde heel veel loyaliteit richting mijn moeder en koos haar kant. Ik vond het super fijn om haar te steunen en veel thuis te zijn. Zij heeft gelukkig nooit bewust mijn vader zwart gemaakt, maar ze wilde wel haar kant van het verhaal vertellen. Dat ze niet begreep waarom mijn vader bijvoorbeeld geen hogere alimentatie wilde betalen en dat hij tegelijkertijd wel op vakantie ging, dat soort dingen.
Ik heb zelf veel tijd nodig gehad om de situatie te verwerken, nieuwe dingen te accepteren en bij de psycholoog geleerd om alles anders te bekijken. Ik heb daar geleerd om het los te laten, omdat het niet mijn zaken zijn. Niet mijn schuld. Ik beoordeelde mijn vader niet meer als (ex-)man van mijn moeder, maar als vader. En toen ging ik langzaam inzien dat hij als vader altijd geweldig is geweest. Dat inzicht bracht me over die drempel om weer contact te zoeken.
Wat ik heel fijn vond en waar ik hem nog altijd dankbaar voor ben, is dat mijn vader mij de tijd en de ruimte gaf om dat stapje te zetten. Hoewel hij enorm verdrietig was dat ik zo boos op hem was en hem niet wilde zien, voelde ik nooit de druk van zijn kant. Hij vroeg regelmatig hoe het ging en of ik een keer wilde langskomen. Dat heb ik in die eerste maanden dus telkens afgeslagen, totdat ik voelde dat ik er klaar voor was. Ieder kind wil diep van binnen goed contact met zijn beide ouders, ieder kind vindt het fijn om berichtjes te krijgen over hoe het gaat op school, sport, etc. Maar tegelijkertijd moet een kind zóveel verwerken, alles wat er is veranderd, alle verhalen die hij heeft aangehoord van beide kanten, dat daar veel tijd voor nodig is. Dan pas kan een kind van een afstand naar de situatie kijken, in plaats van er middenin staan.
Ik geloof er heilig in dat ook jouw kinderen gaan inzien hoe waardevol jij bent als ouder. Zolang jij niet meegaat in de strijd en hun de ruimte geeft om te wennen, om te verwerken. Dan doen zij vanzelf een stapje naar jou. En zo gaat het steeds iets beter, totdat jullie weer echt kunnen bouwen aan jullie band.
Ik wens je veel sterkte.
Yannick