Marja (32) in Vragen van ouders
Veel verdriet
Hallo,
Ik ben 5 jaar geleden gescheiden. Mijn zoon (nu 10) ervaart sinds een jaar plots veel verdriet hiervan. Alsof alles er nu pas uitkomt bij hem.
Geen onbelangrijk detail is dat zijn vader een jaar geleden wederom van partner is gewisseld. Dus voor mijn zoon weer een confrontatie met een relatiebreuk en direct een nieuwe vrouw erbij.
Hoe kan ik hem hier het beste in ondersteunen? Hij is echt verandert van een lieve onbezorgde knul in een jongen die nu boos wordt om alles en niets. Hij zit zichzelf enorm in de weg en ik weet niet zo goed hoe ik hem daaruit kan trekken.
Beste Marja,
Wat fijn dat je hier je verhaal kan doen. Ik vind het rot om te horen dat je zoon zich zo voelt en ik snap dat je hem graag wil ondersteunen hierin.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en bij mij begon de klap ook pas te komen rond de tijd dat ik naar de middelbare school ging. In het begin vond ik de situatie wel vreemd, maar snapte ik nog niet zo goed wat het allemaal inhield en wat er nog kon komen. Het lijkt wel alsof je als kind de emoties om je heen wel oppakt, maar misschien nog niet helemaal snapt en dat wanneer je het wel begint te snappen, die emoties nog een keer toeslaan. Mijn vader heeft meerdere vriendinnen door de jaren heen gehad en daar heb ik veel moeite mee gehad. Vooral het elke keer wennen aan nieuwe situaties en mensen, vond ik moeilijk. Ik kan me dus goed voorstellen dat jouw zoon boos of gefrustreerd is door de situatie.
Toen ik 10 of 11 was gingen bij mij de emoties ook meer spelen. Ik kreeg steeds meer last van de situatie. In het begin hield ik het nog heel erg voor me en daardoor werden mijn gevoelens alleen maar erger. Mijn moeder vond het heel moeilijk om ermee om te gaan en wilde net als jij er alles aan doen om me te helpen en me eruit te trekken. Ze kwam daarbij met allerlei oplossingen, zoals naar de dokter, naar de psycholoog, meer sporten etc. Dat was allemaal heel lief, maar dat was allemaal niet wat ik wilde, ik wilde mijn emoties en verhaal kwijt en ik zocht een luisterend oor zonder oordeel. Mijn moeder vond het moeilijk om dat te zijn en bleef maar met oplossingen komen, omdat dat haar manier van omgaan met problemen is. Uiteindelijk heb ik tegen haar gezegd dat ik alleen maar wilde dat ze naar me luisterde en lief voor me was als ik het moeilijk had en dat heeft ze na wat oefenen voor me kunnen doen.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen, is dat er geen juiste manier is om iemand te helpen. Wat ik het liefst wilde is dat mijn moeder naar me luisterde zonder oordeel en zonder gelijk een oplossing te zoeken, maar dat is wat ik fijn vond. Jouw zoon heeft misschien iets anders nodig. Wat je zou kunnen doen om daar achter te komen, is om te vragen wat jouw zoon fijn vindt of om met hem uit te zoeken hoe hij die gevoelens eventueel kwijt kan of gewoon alleen maar geïnteresseerd te luisteren. Waar komen zijn gevoelens vandaan? En wat voelt hij dan precies? Dat is iets wat jullie dan open kunnen bespreken.
Soms denken mensen dat als je een scheiding jong mee maakt en iedereen normaal doet, dat je er als kind dan niks van merkt, maar dat blijkt toch vaak anders te zijn. Als jullie blijven praten en samen dingen doen, denk ik dat jullie er wel uitkomen. Zeker als ik lees hoe graag je je zoon wil helpen.
Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt en sterkte,
Quinty
Hallo Marja, fijn dat je ons een bericht hebt gestuurd.
Erg vervelend voor jou als moeder om te zien dat je zoontje veel verdriet heeft. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 jaar oud was. In het begin viel dit allemaal nog wel mee, maar heb ik eigenlijk nooit een periode gehad om het allemaal te verwerken. Je bent als kind onbewust toch altijd bezig om het evenwicht binnen jezelf te houden denk ik. Mijn vader is ook voor een tweede keer van partner gewisseld. Ik was dan wel ouder dan jouw zoontje, maar ook voor mij (toen op 15 jarige leeftijd) was dit ook lastig.
Eigenlijk ben ik afgelopen jaar pas in het verwerkingsproces gestapt en dat op mijn 22ste. Hierbij heb ik ook een aantal keer een bezoek gebracht aan een psycholoog. Mijn moeder stelde dit al voor toen ik jonger was, maar heb dit altijd voor me uitgeschoven, omdat ik dacht dit niet nodig te hebben. Als ik nu terug kijk op de situatie had dit me denk ik wel geholpen.
Het klinkt misschien heel drastisch om direct een psycholoog hierbij te betrekken, maar het is voor een kind op zijn leeftijd erg lastig om de gedachtes allemaal op een rijtje te krijgen. Als je het idee van een psycholoog niet fijn vindt zou je het misschien kunnen bespreken met een oom of tante waar hij ook goed mee overweg kan. Door te praten over de situatie krijgt hij misschien meer inzicht in wat er allemaal speelt en kan hij zijn gedachten ordenen.
Mocht het voor jou en je zoontje mogelijk zijn, lijkt het me ook fijn als je zijn vader hierbij betrekt. Zo weet hij ook wat er speelt en kan je ex-partner misschien ook met je zoontje in gesprek gaan over de situatie.
Ik hoop dat je zoontje snel weer de oude wordt en dat je met dit bericht verder op weg kan.
Groetjes,
Jesse
Hallo Marja, wat goed dat je ons een bericht hebt gestuurd!
Ik begrijp dat het erg naar is om je kind zo verdrietig te zien, dat moet vast ook moeilijk voor jou zijn.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was, rond die leeftijd was het begrip ‘scheiden’ en de gevolgen daarvan nog erg vaag. Dus rond die tijd heb ik het wel even vervelend gevonden, ook met de verhuizing van mijn vader uit ons huis, maar ik denk dat de klap ook voor een deel werd verzacht door een bepaalde onwetendheid. Pas later kwam er bij mij pas het besef dat mijn thuissituatie anders was dan die van mijn klasgenootjes. Het begrip ‘scheiding’ werd me toen een stuk duidelijker. Dit zorgde er ook voor dat ik daardoor het idee had dat ik iets miste, bij andere ging het zo makkelijk en bij mij thuis was het moeilijk en veel heen en weer gereis. Ook het idee van niet gescheiden ouders leek ook iets wat heel fijn was en mij dus blijkbaar niet gegund. Dat bracht wel wat frustraties en pijn bij mij naar boven. Later heb ik het wel kunnen relativeren, er kwamen toevallig ook steeds meer mensen in mijn leven met gescheiden ouders en daar kon ik goed mee praten.
Het zou heel goed kunnen zijn dat jouw zoon ook nu pas realiseert wat scheiden voor hem betekent en welke gevoelens daar bij komen kijken. Daar kunnen gevoelens van boosheid en verdriet bij komen. Ik denk dat het belangrijk is dat als je deze gevoelens herkent dat het belangrijk is om hem daarop aan te spreken en met hem in gesprek te gaan. Het is voor hem belangrijk dat deze gevoelens worden erkent en dat hij weet dat deze gevoelens er mogen zijn. Natuurlijk geen extreme vormen van agressie maar hij mag zich wel boos voelen over de situatie. Wat mij heel erg hielp was de erkenning van anderen kinderen met gescheiden ouders, dat kan door misschien met andere kinderen te praten die in een soortgelijke situatie leven of bijvoorbeeld door een buddy van Villa Pinedo. Hier is een link voor meer informatie: https://www.villapinedo.nl/informatie-over-buddy/. Als dit verdriet aanhoudt zou het misschien ook een goed idee zijn om misschien met een professional te praten, zodat hij het niet gaat opkroppen. Het is belangrijk dat er nu wat aan gebeurt zodat hij kan helen van de scheiding en de pijn niet meeneemt in de rest van zijn leven. Voor hem kan het ook fijn zijn om te praten met iemand die er helemaal buiten staat. Ik persoonlijk vond het vaak wel lastig om met mijn ouders te praten over de scheiding omdat het zo dichtbij kwam voor hen. Daarnaast zou ik ook adviseren om in goed contact te blijven met de vader en samen te bespreken wat jullie zien en hoe jullie er gezamenlijk mee omgaan.
Ik hoop dat ik heb kunnen helpen!
Groeten,
Hannah