Moeder (52) in Vragen van ouders

Ten einde raad

6 jaar geleden ben ik gescheiden en mijn zoon is nu 17 jaar. Na 3 jaar co-ouderschap heeft mijn zoon gekozen om bij mij, zijn moeder te wonen. Om de paar maanden gaan we samen uit eten om even echt quality time te hebben om samen te praten. Het zijn voor ons beide waardevolle uren. Na ruim een jaar zie ik zijn gedrag veranderen, onhandelbaar en zie hem stoeien met zichzelf. We zien hem afglijden. Vorig schooljaar te laat begonnen waardoor zijn eindsprint geen zin meer had, gebruikt af en toe jointjes…

Ik wil hem zo graag helpen, maar ik kom niet meer dichtbij (dit was voorheen zeker anders). Dit is niet alleen de puberteit en loskomen om volwassen te worden. Er is meer aan de hand.

Helaas heeft de psycholoog het op gegeven.
Ik ga hem natuurlijk niet opgeven, maar ben eigenlijk ten einde raad.
Hebben jullie tips voor mij?

2 reacties

  1. Hilde op 13 oktober 2019 om 22:59

    Beste Moeder,

    Bedankt dat je dit berichtje op ons forum plaatst, want ik denk dat veel meer ouders en kinderen dit verhaal herkennen. Je geeft aan dat je het gevoel hebt dat je hem niet meer kan bereiken. Hoe deed je dit voorheen? Ondanks dat puberteit misschien niet alles is wat er hier speelt is dit natuurlijk wel een periode in zijn leven waarin hij veel verandert. Misschien zijn er wel andere manieren waarop je hem kan bereiken, bijvoorbeeld via zijn hobby’s. Mijn vader en ik hebben bijvoorbeeld niet zo’n goede relatie, maar hij deed wel zijn best om mij te bereiken door met mij mee te gaan naar bepaalde evenementen. Hierdoor toonde hij interesse zonder dat we het over emoties en diepe zaken hoefde te hebben: steun op een andere manier.

    Verder zou ik sterk aanraden om een andere psycholoog op te zoeken. Het kan namelijk zijn dat er geen goede klik was tussen hem en de psycholoog: dat gebeurt vaker dan dat je zou denken, want het gaat tenslotte gewoon om 2 mensen die met elkaar moeten kunnen communiceren. Sommige mensen vinden in 1 keer een passende psycholoog, anderen doen er veel langer over. Ik had het geluk in 1 keer een passende psycholoog te vinden waarmee ik kon praten over mijn angsten, maar misschien heeft uw zoon gewoon meer tijd nodig. Ik had er heel veel baat bij, en als je zoon een goede match vindt met een andere psycholoog kan het echt heel veel helpen. Het is geen garantie, maar ik zou echt voorstellen om het nog een keer met de huisarts te bespreken en weer op zoek te gaan voordat hij 18 is, want daarna zal hij alleen die stap moeten nemen en dat is heel moeilijk.

    Veel succes!
    Hilde



  2. Wessel op 4 oktober 2019 om 12:36

    Hoi Moeder,

    Toen ik dit las, schrok ik een beetje. Je verhaal kan ik bijna 1 op 1 overnemen in eigen ervaring, maar dan vanuit het perspectief van de broer. Rond dezelfde leeftijd als u aangeeft, zaten we in ongeveer dezelfde situatie met mijn broertje. Bij ons heeft dit dan ook meerdere jaren geduurd voordat we verder kwamen, met vaak weer een tegenslag als we dachten dat hij erdoor was. Ik wil voordat ik begin aan onze eigen ervaringen hiermee vertel, alvast een voetnoot plaatsen. Laat dit verhaal u niet ontmoedigen of angst aanjagen. Elk persoon is anders, en dit betekent niet dat hetzelfde bij u of uw zoon hoeft te gebeuren. Een andere voetnoot die ik erbij wil plaatsen is dat ik persoonlijk niet van mening ben dat softdrugs gebruik direct als problematisch gezien hoeft te worden, enkel wanneer dit de kant op gaat van misbruik van de substantie (hetzelfde als teveel alcohol gebruik). Het feit dat uw zoon af en toe een jointje rookt is niet per direct een reden voor alarm, als hij dit niet doen om onder zijn gevoelens/gedachtes weg te komen.

    Natuurlijk kan ik niet het hele verhaal vertellen, omdat dit over meerdere jaren gaat, maar ik zal mijn best doen. Mijn broertje was al vanaf jonge leeftijd een erg gesloten persoon die niet snel zijn gedachten uitsprak. Uiteindelijk begon dit op te kroppen, en begon hij rond dezelfde leeftijd als uw zoon met de verkeerde vrienden om te gaan. Hier begon ook het wietgebruik. In het begin niet een reden voor angst, totdat we erachter kwamen dat hij dit in het huis begon te doen, meerdere dagen, door de weeks, en hier ook over loog tegen ons (ondanks dat het hele huis naar wiet stonk). In het begin wisten zowel mijn moeder als ik niet hoe we hiermee om moesten gaan. De reacties wisselden van wanhopigheid naar woede uitbarstingen. Over verloop van tijd werd het ook erger en erger, is hij tweemaal ontslagen van het werk vanwege diefstal, is hij bij Tactus geweest en heeft hij zelfs een strafblad gehad. Tactus had echter ook geen enkele invloed op hem, zoals u aangeeft met de psycholoog.

    Maar een ding wat ik hier persoonlijk van heb geleerd is dat het belangrijk is dat je nooit moet opgeven. Zelf heb ik het er erg moeilijk mee gehad, ook als broer, maar je leert er mee om te gaan. Je kan boos zijn, en dat is iedereen hun goed recht, maar het dialoog moet er blijven. Wanneer hij het gevoel krijgt dat hij alleen maar op zijn kop krijgt, en dus niet open kan praten over wat hem dwarszit, zal het erger worden. Dit is ook de fout die wij destijds deels hebben gemaakt. Ik heb het er zelf ook erg lastig mee gehad, aangezien het een lange tijd voelde alsof ik geen broertje had.

    Hoe ouder hij werd, hoe makkelijker het werd om hier een open dialoog over te houden. Het werd toen ook makkelijker voor hem om te vertellen wat hem echt dwars zat. Dit was een groot keerpunt. Natuurlijk zijn er ook later nog enkele incidenten geweest, maar om heel eerlijk te zijn, dit zal altijd blijven gebeuren, en heeft niks met uw zoon of mijn broertje te maken. Jonge mensen zijn soms eigenwijs en doen wat ze willen tegen beterweten in.

    Mijn broertje heeft zijn leven dan nu ook compleet omgegooid. Sterker nog, hij is nu bezig om zijn eigen ervaringen te gebruiken en in te zetten voor zijn medemens. Sinds hij wist dat hij dat wou gaan doen, werd het voor hem ook makkelijker. Wanneer mensen een doel hebben, helpt dit gigantisch. Ik kan met een goed gevoel zeggen dat ik erg trots ben op hem. Vaak, komt alles goed.

    Misschien is het een idee om met uw zoon te gaan kijken naar een activiteit. Wellicht iets in de richting van boksen of judo, zodat hij zijn (mogelijke?) woede of frustraties ergens kwijt kan. Of uberhaupt als afleiding om even wat anders te doen.

    Het belangrijkste wat ik u mee wil geven is, wellicht (het hoeft niet!) komen er harde tijden aan. Maar geef nooit op. Het komt goed. Het is ook belangrijk dat u er zelf niet mee blijft zitten. Wat ik merkte aan mijn moeder is dat ze haar ervaringen begon op te kroppen. Dat maakt het nog erger. Praat erover met uw vrienden, iedere familie heeft problemen en daar hoeft u zich niet voor te schamen. Natuurlijk bent u ook altijd vrij om terug te komen op het forum als u ergens mee zit.

    Ik hoop dat ik u een beetje heb kunnen helpen door het delen van mijn eigen ervaringen. Al helemaal omdat dit zo herkenbaar is.

    Met vriendelijke groet,
    Wessel