Zomaar (49 jaar) in Vragen van ouders
Op slot
Ik zit met een vreselijk probleem en zie geen weg hoe ik hieruit kan komen. Mijn ex en ik zijn al vier jaar uit elkaar. Zij had al een andere man, met wie ze sinds drie jaar samenwoont. We hebben drie kinderen, een tweeling van 10 en eentje van 13. Ik heb sinds 2012 een nieuwe relatie. Mijn kinderen hebben mijn vriendin altijd erg leuk gevonden en er was veel plezier in huis. Eind 2012 is dat veranderd. Mijn ex vertelt veel negatieve verhalen over mijn ex en de boosheid en negativiteit wordt doorgegeven aan mijn kinderen. Zij hebben dit inmiddels overgenomen. Hier houdt het niet bij op, mijn ex doet pogingen om mijn vriendin lichamelijk kwaad te doen (bijvoorbeeld met de auto aanrijden e.d.). Er is zelfs al een keer politie aan te pas gekomen! De kinderen vertellen wat zij moeten vertellen, ook al is dit allesbehalve de waarheid. Zij geven mijn vriendin de schuld van alle problemen en voelen zich niet langer vrij om zichzelf te kunnen zijn of te mogen zeggen wat zij voelen, denken of willen. Bij mijn ex niet, maar ook bij mij niet meer. Ze zijn gesloten en beschadigd. Ik weet niet hoe ik hen kan helpen? Praten? Dat is moeilijk, omdat ze alle drie op slot zitten. Klem zitten.
Het is voor een kind verschrikkelijk om gesloten te moeten zijn omdat de ouder verwachtingen schept van het kind om aan zijn of haar kant te staan.
Het is een onmogelijke opgaaf voor een kind dit te doen omdat het kind nu eenmaal op de wereld is gekomen uit beide ouders. Een ouder vraagt eigenlijk een kant van het ZIJN te verloochenen, een helft van jezelf haten is een moeilijke opgaaf voor een kind na een scheiding. Dat is vaak de boodschap die het kind meekrijgt in een vechtscheiding.
Als beide ouders zo redeneren over elkaar dan zal het kind zichzelf compleet
moeten verloochenen. Met alle gevolgen van dien. Eerst zal het nog proberen de betere kant te kiezen, de kant van de ouder die het meest liefde voelt en het minst haatdragend is, dan gaat het kind twijfelen of dit wel juist is omdat het allemaal tegenstrijdige berichten krijgt van de andere ouder.uiteindelijk als het kind gaat puberen en zijn of haar identiteit probeert te ontwikkelen komen er allerlei negatieve gevoelens bovendrijven over beide ouders waar het zich mee gaat identificeren vanwege de haat die onderling geuit werd door de ouders naar elkaar toe. Het kind kan geen positieve identiteit creeeren. Er kan zich alleen nog een negatief zelfbeeld ontwikkelen omdat dat de boodschap is geweest en het voorbeeld is geweest vanuit de vechtscheiding. Zij haatte elkaar dus heeft het kind ook niet zoveel reden om van zichzelf te houden. Vader zegt nare dingen die kloppen over moeder en moeder zegt nare dingen over vader die ook kloppen. Het kind kan geen kant kiezen maar wel zelfhaat ontwikkelen. Wat ik lees uit jou verhaal is dat de kinderen betrokken zijn bij wrok en haat van jou ex en dat jij een strijd bent aangegaan om de kinderen het tegendeel te bewijzen.Dat heeft geen zin. Wat je beter kunt doen is openheid geven aan je kinderen door je kwetsbaar op te stellen ipv strijdlustig en je ex vergeven voor haar boosheid en woede naar jou toe. Kwetsbaar opstellen doe je door uit te spreken wat je verdrietig maakt en vragen waar hun verdrietig over zijn, en jou kinderen toe laten staan dat zij zich op dit moment zo uitten zonder daar gevolgen voor hen aan te verbinden. Je staat ze toe afstand van jou te nemen en laat ze weten dat ze altijd welkom zijn.je laat ze weten dat je erg veel van ze houd en dat je begrip hebt voor hun manier van het uitten van hun gevoelens. En dat je je verantwoordelijkheden m.b.t. het vaderschap zult blijven vervullen.
dat je hen mist maar hun keus om afstand te nemen respecteert en hoopt dat ze in de toekomst anders zullen beslissen. Jou kinderen hebben emotioneel afstand genomen omdat ze de negatieve informatie over jou niet kunnen verwerken. Dit ligt niet aan jou maar is een uitting van bescherming van hun psyche.Laat het zijn! En gooi er niet meer negatieve lading bij, anders is het gevolg dat de verwerking hiervan helemaal niet aan bod komt maar een opeenstapeling wordt van verwarring negativiteit en wantrouwen.
Hou je deur open voor je kinderen en laat ze weten dat je er voor hen bent no matter what! Stuur kaartjes, nodig ze uit, ga naar ouderavonden toon interesse voor hun dagelijkse bezigheden door te bellen, sta langs de lijn bij sport etc etc. Ook al wijzen ze je af respecteer dit ga niet in discussie en probeer t volgende keer weer. Maar blijf ook alert dat je jezelf geen slachtoffer maakt bij afwijzing, blijf je vaderrol en verantwoordelijkheid hiervoor behouden en laat ze weten bij afwijzing dat je het jammer vind. Pak dan de draad weer op van de dagelijkse gang van zaken.
Hallo Dara
Dank je wel voor je openhartigheid. Met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal voor aan mijn partner en hierbij slaat mijn stem over en lees ik door mijn tranen heen. De manier waarop je woorden geeft aan je emoties geeft ons hoop.
Je steun is heel belangrijk voor ouders maar ook de kinderen die beklemd zitten door scheiding. Ga alsjeblieft door met deze reacties op een onverteld verhaal.
We zijn je dankbaar. Sterkte.
Zomaar: Hier staan nog wat meer reacties van jongeren van Villa Pinedo rond ouderverstoting http://www.villapinedo.nl//vraag-398/
Wat lastig. Het is wel zeker herkenbaar dat een ouder de eigen haat op de kinderen overbrengt. Mijn moeder heeft dat altijd bij mij geprobeerd. Ik ken dus het gevoel dat ik niks kan en/of mag zeggen. Zo’n sterke haat, al is het maar van één kant zal een kind zeker vast zetten. Een kind heeft van nature trouw naar zijn/haar ouders en zal altijd evenveel van beide willen houden. Jammer genoeg hebben ouders niet altijd trouw naar hun kinderen en in deze situaties verwachten ze dat het kind alleen voor hun kiest. Mijn moeder deed dit bij mij en het klinkt alsof jouw ex dat bij jullie kinderen doet. Het is heel lastig om hier mee om te gaan maar voor mij was in deze situatie het belangrijkste verschil dat mijn vader duidelijk maakte dat ik bij hem alles mocht zeggen, en natuurlijk dat niemand anders mijn woorden zou horen. Hij zei nooit negatieve dingen over mijn moeder, soms zelfs iets positiefs. Hij stond erop dat ik geen keuze tussen hem en mijn moeder hoefde te maken en vond het niet erg als ik voelde dat ik iets voor mijn moeder moest doen. Mijn stiefmoeder zei altijd dat ik niks fout kon zeggen, iets waarvan ik nog steeds bijna moet huilen omdat ik ben opgegroeid met de gedachte dat alles wat ik zei, of deed, of vond fout was. Omdat mijn vader en stiefmoeder een veilige plek voor mij creëerde is het mij uiteindelijk gelukt om mijn eigen stem te vinden en mijn eigen geluk.
Het lichamelijk kwaad is zeer extreem en daarvoor heb ik geen advies, maar probeer alsjeblieft je kinderen een ruimte te geven waar ze geen druk voelen en waar ze zichzelf kunnen zijn. Ze zitten nu vastgevroren in hun klemmende positie en het ontdooiden gaat niet zomaar, alleen een geruststellende warmte kan hierbij helpen. Laat ze weten dat ze bij jullie altijd welkom zijn, want als ik toentertijd niet had geweten dat ik een veilig alternatief had van het verstikkende huis van mijn moeder, dan had ik het niet overleefd.
Veel sterkte en succes toegewenst
Ben ook erg benieuwd op de reacties van kinderen van gescheiden ouders op jouw hulpvraag over hoe door de ogen van kinderen om te gaan met P.A.S.
Kijk eens bij Pasconsult.
Sterkte aan je Zomaar.
Steven