Isabelle (45) in Vragen van ouders
Omgangsregeling
Ik ben al geruime tijd gescheiden, 5 jaar om precies te zijn. De omgangsregeling is altijd geweest dat onze 2 kinderen 1x in de 14 dagen een weekend naar hun vader gaan en de rest van de tijd bij mij zijn vanwege zijn werk. Nu wil ik gaan verhuizen en stelt hun vader voor daarmee de omgangsregeling te herzien. Hij wil graag naar co-ouderschap, de ene week bij hem en de andere week bij mij omdat hij denkt dat dit beter is voor de kinderen. Hij heeft dit nog niet gevraagd aan de kinderen want hij wil graag dat wij als ouders vooraf een standpunt innemen en dit als mededeling brengen. De kinderen zijn 12 en 14 jaar. Toen een verhuizing ter sprake kwam bij mij, kwamen de kinderen zelf met de vraag of de omgangsregeling dan zou veranderen. De oudste geeft aan nog niet te weten hoe ze de omgangsregeling dan wil, de jongste geeft aan dat ze het zo wil houden zoals het nu is. Ik zou graag met zijn vieren om de tafel gaan en open het gesprek met elkaar aangaan. Vader wil dit echter niet, vindt dat ze (en zeker de jongste) te jong zijn zelf daarover te beslissen, zoals gezegd, hij wil dat we het mededelen. Voor mij voelt dat alsof ik voorbij ga aan mijn kinderen die in mijn ogen juist wel de leeftijd hebben gehoord en serieus genomen te worden in hun wensen. Ik voel een enorme spagaat en zou graag jullie adviezen horen.
Lieve moeder,
Bedankt voor je bericht op het forum. Ingewikkeld hoor, dat jullie beide zo anders denken over hoe dit aan te pakken. En dan zijn beslissingen en veranderingen als deze ook al ingewikkeld genoeg van zichzelf. Ik kan me voorstellen dat het je het gevoel kan geven in een spagaat te zitten, super rot!
Als ik terug kijk, werd mij jarenlang eigenlijk nooit gevraagd wat ik nou graag wilde of hoe dingen voor mij waren. Op de momenten zelf was ik me daar nog niet altijd zo even bewust van, maar achteraf gezien heb ik me toch wel weinig gehoord en gezien gevoeld. Een open gesprek over onderwerpen als omgangsregelingen en dergelijke klinkt mij dan ook als muziek in de oren! Het lijkt me super fijn als er in zo’n gesprek zonder oordeel gesproken kan worden over wat ons als kinderen fijn lijkt en wat wij denken dat de voor- en nadelen zijn van de verschillende opties. En dat onze ouders ons dan ook helpen om dit samen uit te zoeken. Daarbij noemt Samantha inderdaad wel een belangrijke keerzijde; we willen als kind niet het gevoel hebben tussen onze ouders te moeten kiezen en dit risico ligt al snel op de loer. Als je het mij vraagt zou het dan ook super goed zijn als ouders samen een beslissing kunnen nemen, gebaseerd op hun eigen mening en wensen en op de mening en wensen van de kinderen. Daarbij is het in veel gevallen vaak niet mogelijk om aan ieders wensen te voldoen, maar dat hoort er naar mijn mening bij. Als ik naar mezelf kijk, denk ik dat ik makkelijker zou kunnen leven met een uitkomst die niet helemaal bij mijn wensen past als mijn ouders mij wel hebben gehoord, dan wanneer het zomaar besloten is zonder mij te betrekken.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je veel succes!
Liefs,
Lotte
Beste Isabelle,
Wat fijn dat u ons hier op het forum om advies komt vragen, bedankt daarvoor! Lastig dat u en de vader van uw kinderen niet helemaal op een lijn zitten zeg. Ik heb zelf natuurlijk niet in uw situatie gezeten, maar zal proberen vanuit mijn ervaringen als kind advies te geven.
Voor allebei jullie meningen, dus zowel dat het belangrijk is om de kinderen het gevoel te geven dat ze gehoord worden en serieus genomen worden, als het idee dat ze te jong zijn om beslissingen te nemen, valt wel wat te zeggen. Ik denk dat jullie daarin allebei wel een beetje gelijk hebben. Ik kan me nog herinneren dat toen ik 12 werd, mijn ouders allebei van mening waren dat ik oud genoeg was om zelf alles te bepalen (dus hoe ik wilde heten qua achternaam, bij wie ik wanneer wilde wonen, hoe de vakanties zouden zijn, etc.). Ergens heel fijn die vrijheid, maar voor mij voelde welke keus ik ook zou maken niet als een goede keus. Ik kon die keus nog helemaal niet maken, ik was misschien wel 12 maar nog lang niet in staat om zulke dingen te bepalen. Het liefst wilde ik dat mijn ouders de regie in handen zouden nemen, dat zij SAMEN de beslissing zouden nemen. Zeker het feit dat ik wist dat mijn ouders allebei anders dachten over deze keuzes, dat ze nergens samen normaal uitkwamen, maakte het voor mij erg lastig. Ik had het idee dat ik hoe dan ook voor een van mijn ouders koos, bij elke keus weer opnieuw. En vanuit die ervaring denk ik dat het echt wel belangrijk is om inderdaad, zoals de vader van uw kinderen zegt, eerst samen een mening erover te vormen. Ik denk dat het heel goed is dat de kinderen zich gehoord voelen en serieus genomen worden, ik vind zelfs dat de kinderen erbij betrokken moeten worden, maar de beslissing is niet volledig aan hen. En ik denk dat het voor de kinderen enorm lastig is een keus te maken als ze weten dat jullie er allebei anders over denken. Vandaar dat ik voor allebei jullie standpunten wel wat voel, en ik dus denk dat jullie ze moeten combineren. Heb het samen over de opties, u en uw partner, weet van elkaar wat jullie het beste vinden in het belang van de kinderen. Overleg eventueel zelfs al andere opties, of opties als ‘wat als de kinderen liever het anders zouden willen’, zodat jullie weten hoe te reageren wanneer jullie er met zijn vieren over in gesprek zullen gaan. Zodat jullie in ieder geval op een lijn kunnen zitten tegenover de kinderen, en de kinderen dus niet het gevoel geven te moeten kiezen. En daarnaast denk ik dat het inderdaad erg belangrijk is om de kinderen hier wel in te betrekken. Het gevoel gehoord te worden en serieus genomen te worden is iets waar ik vroeger heel erg behoefte aan had. Dus vraag inderdaad wat ze erover denken, wat ze zelf fijn zouden vinden. Of leg ze een paar opties voor (waar u en uw man allebei achter staan) waar ze uit kunnen kiezen. Het wil niet zeggen dat jullie het precies moeten doen zoals zij het willen, precies wat zij dan zeggen, maar uiteindelijk gaat het wel om hen, dus denk ik dat het zeker meegenomen moet worden in het maken van de beslissing.
Ik hoop dat u iets heeft aan mijn advies.
Veel succes!
Liefs,
Samantha