Engel (49 jaar) in Vragen van ouders
Niet nog meer pijn
Hallo,
Ik zit met een dilemma en zou graag advies willen. Ik ben eind 2012 gescheiden. Onze zoon van toen 12 had het er erg moeilijk mee. Doordat het contact tussen vader en zoon erg slecht was gaf dat veel verdriet, boosheid en onmacht. In het begin deden ze af en toe wat samen maar doordat mijn ex man het steeds liet afweten is er een verwijdering ontstaan met zelfs 2 periodes van langdurige afstand. Er is een omgangsregeling maar die loopt dus niet. Vang vanaf eind 2012 tot nu 24/7 alles alleen op. Zoon loopt al ruim een jaar bij kinderpsycholoog en is inmiddels ruim 13. Er is sinds deze week weer voorzichtig contact en daar ben ik oprecht blij mee. Heb dit ook al die tijd gestimuleerd. Ook mooi om te zien hoe loyaliteit en onvoorwaardelijk liefde werkt. Ik ben inmiddels wel zo leeg en moe van dit alles. Heb nog geen dag voor mezelf gehad en die behoefte wordt sterker en sterker. Mijn zoon zegt dat hij het voorzichtig aan wil doen en zeker niet bij vader wil slapen of langer aanwezig wil zijn (het is nu vakantie) Hij heeft nu de regie (geleerd bij psych) Als ik voor mezelf kies om ruimte te creeren zou ik moeten pushen, grenzen/eisen stellen. Dit is tevens mijn valkuil. Ik kan dat niet. Mijn zoon heeft al zoveel op zijn bordje gehad gehad en ik wil hem niet nog meer pijn doen. Wat zouden jullie doen?
Dank je Evi. Het ziet er idd naar uit dat dit voor nu de enige mogelijkheden zijn. Vader en zoon hebben een paar dagen geleden na 5 maanden afstand weer even contact gehad en ze hebben hier ook over gesproken. Mijn zoon heeft aangegeven het contact voorzichtig aan op te willen bouwen en dat hij een dag/nacht bij vader zijn nog niet prettig vind. Vader snapte dit? Ik ben ervan overtuigd dat als vader zijn ziel en zaligheid (empathie) er in legt dat mijn zoon zo om is maar dat stuk mist al vanaf het begin. Er is veel gebeurt maar kinderen vergeven ook weer snel. Ik snap het stuk van mijn zoon heel goed maar merk bij mezelf inmiddels na ruim 1,5 jaar een enorme weerstand. Dit uiteraard ook besproken met mijn zoon. Dat het niet klopt en dat ik ook rust en ruimte nodig heb. Hij reageert dan heel defensief (zijn onmacht) en dan zijn we weer uitgepraat…….Ik zal mijn kleine momenten pakken en op betere tijden wachten.
Dag engel,
Het lijkt me voor jou als moeder zwaar om alles in je eentje te moeten opvangen. Om te zien dat je zoon verdriet heeft en steeds veder verwijderd raakt van zijn vader. Ik snap dan ook dat je leeg bent.
Het goed dat je zoon bij een psycholoog loopt en hij de regie neemt door het contact met vader langzaam op te bouwen. Pushen zal ik absoluut niet doen. Je zoon moet er zelf aan toe zijn.
Dit betekent echter niet dat je niet aan jezelf mag denken. Jij hebt ook tijd nodig voor jezelf, om weer te kunnen opladen als het ware. Misschien zijn er ook andere mogelijkheden om dat te doen? Misschien kan je zoon een weekend bij een vriend logeren. Of bij opa en oma? Dan kan jij even tijd voor jezelf nemen!
Gr. Evi