Wendy (39) in Vragen van ouders
Niet naar vader willen
Ik heb een zoon van 12 jaar die niet meer naar zijn vader wil. Zijn vader woont 125 km bij ons vandaan ,omdat zijn vriendin hier woont. Onze zoon word nu gedwongen vrijwilligerswerk te gaan doen de weekenden als hij bij zijn vader is. Onze zoon heeft aangegeven dat hij het daar niet leuk vind geen eigen kamer en niet mogen doen wat hij leuk vind. Ik heb hier over gepraat met ex man maar doet er niks mee en luistert niet naar zijn kind. Nu wil hij niet meer naar zijn vader wat moet ik nu? Dit speelt al 2 jaar namelijk…
Dag Wendy,
Wat fijn dat je je vraag op ons forum hebt gesteld! Ik kan me goed voorstellen dat dit een situatie is wat erg frustreert als ouder zijnde. Zelf herken ik, als kind van gescheiden ouders, ook heel erg het niet naar vader willen gaan. Ik vond het zelf ook nooit leuk om bij hem te zijn, omdat hij nooit iets met mij ging doen en ik eigenlijk vooral mezelf moest vermaken. Dat is best lastig als je in een huis bent waar je niet je eigen spullen hebt en ook niet zoveel mensen in de buurt kent! Ik herken daarom ook niet het gedeelte van het vrijwilligerswerk (gedwongen worden om vrijwilligerswerk te doen lijkt mij echt heel lastig en vervelend voor jullie zoon), maar wel het deel waarin ik ook naar mijn vader ging met tegenzin. Ik vond het het fijnst dat, ondanks dat de situatie niet veranderd ‘kon’ worden, ik altijd bij mijn moeder terecht kon met de verhalen over hoe ik het daar had en wat ik daar stom vond. Mijn moeder en stiefvader luisterde hier altijd naar en hebben ook nooit geoordeeld. Mijn moeder zei ook altijd: “Het blijft je vader en ik vind dat je naar hem toe moet blijven gaan.” Destijds vond ik dit natuurlijk helemaal niet leuk om te horen, maar achteraf ben ik heel blij dat mijn moeder nooit slecht over mijn vader heeft gesproken en altijd ‘de eer’ aan zichzelf gehouden heeft. Dit maakt ook dat ik me altijd vrij heb gevoeld om te bespreken wat ik voelde na een weekend bij hem en dat ik me altijd gehoord voelde. Ik heb ook onwijs veel respect voor mijn moeder, aangezien het voor haar ook een onmogelijke opgave was om mij hierin tevreden te krijgen.
Nu weet ik natuurlijk niet wat er precies al besproken is tussen jou en je ex-man, maar wat ik destijds heb afgesproken is om niet meer elke keer bij mijn vader thuis af te spreken. In plaats daarvan zouden we vaker met zijn tweeën iets leuks gaan doen, zodat we ook aan onze band konden werken. Misschien staat je ex-man er wel voor open om het op deze manier wat leuker te maken voor jullie zoon?
Als ik kijk naar mijzelf op twaalfjarige leeftijd, was voor mij het belangrijkst dat ik een veilige thuisbasis had waar ik altijd naar terug kon keren. En dat was bij mijn moeder. Opgevangen worden na een ‘rot-weekend’ en even spuien hierover had ik destijds nodig. Toch hoop ik heel erg voor jou en voor jullie zoon dat er nog een gesprek mogelijk gaat zijn met zijn vader, zodat jullie zoon zich helemaal goed kan voelen.
Ik wens je heel veel succes en geluk toe.
Liefs, Nikki
Hoi Wendy,
Wat goed dat je ons hebt gevonden en bedankt voor jou vraag op het forum. Ik zal mijn ervaringen met u delen en ik hoop dat hier dingen tussen staan die misschien voor uw situatie bruikbaar zijn.
Mijn ouders zijn ook gescheiden (ik was toen dertien jaar) en mijn vader is toen ook verder weg gaan wonen dan wat er in het ouderschapsplan was afgesproken. Ik moet er wel bij zeggen dat het niet zo’n grote afstand was als bij u het geval is. Ik was één keer in de twee weken een weekend bij hem. Hij woonde daar in eerste instantie alleen, maar zijn nieuwe vriendin kwam ook uit die stad. Elke keer wanneer ik bij hem was, gingen we dingen ondernemen. Zo gingen we een keer shoppen, maar ook een keer naar een jazz concert of naar een museum. Dit is natuurlijk anders dan vrijwilligerswerk, maar de activiteiten bij mijn vader werden vaak voor mijn gevoel opgedrongen. Omdat ik ook minderjarig was, moest ik maar naar mijn vader luisteren en volgde ik hen vaak met een chagrijnig gezicht.
Ik heb hier inderdaad ook best wel lang mee te maken gehad. Ik kan me ook nog herinneren dat ik altijd bij mijn moeder terecht kon, op het moment dat er zo’n afspraak aan zat te komen. Als ik dan verdrietig was of juist ontzettend boos, het maakte mijn moeder niets uit. Ze bleef neutraal en onpartijdig (ze nam het dus niet op voor mijn vader, maar accepteerde zijn keuzes ook niet). Dit is denk ik het aller belangrijkste wat je als ouder voor een kind kan doen. Verder vond ik het fijn om in ieder geval bij iemand te kunnen vertellen waar ik behoefte aan had. Dus wat u misschien zou kunnen doen (als u dat al niet gedaan heeft), met uw zoon overleggen wat hij graag zou willen. Ook zie ik dat u al wel met uw ex-partner over dit probleem heeft gepraat. Wat vervelend om te lezen dat hier niets uit is gekomen. Naast dat uw zoon het niet leuk vindt om geen eigen kamer te hebben en te doen wat hij leuk vindt, heeft hij wel een goede band met zijn vader en nieuwe vriendin? Wie weet zou hij het dan ook zelf kunnen vertellen (ik heb destijds een brief geschreven waarin ik mijn emoties verwoordde).
Er is een filmpje gemaakt voor kinderen die gescheiden ouders hebben. Dit is de link: https://www.youtube.com/watch?v=SORJcrG9WuY. Verder hebben we ook nog een aantal open brieven, zoals de brief aan alle ouders en aan de nieuwe partners. Misschien staan hier dingen in die voor jouw zoon relevant kunnen zijn?
Heel veel succes en bedankt voor het delen van uw zorgen. Ik hoop op een goede uitkomst voor u en uw zoon!
Liefs,
Renée