Marjolein (48) in Vragen van ouders

Niet naar vader willen

Lieve jongere(n) bij Villa Pinedo,
Mijn dochtertje van 8 jaar wil niet meer bij haar vader, en zijn vriendin, logeren. Kan je een kind van net 8 jaar dit laten beslissen?

Ze kan zelf niet echt een reden geven waarom ze er niet wil logeren maar wordt vooral heel verdrietig als ik zeg dat papa en mama dit voor haar beslissen en ze binnenkort een weekend moet gaan logeren.

Vader woont in Spanje en komt soms naar NL, naar zijn vriendin. Ze mag 2 nachtjes p/mnd logeren. (door Corona had ze hem 2 maanden niet gezien) Om die reden is ze onlangs wel een middagje met hem op stap geweest. Zo kon ze in mijn ogen weer wat wennen maar nóg wil ze niet logeren. Ik maak haar zo verdrietig als ik erover begin maar het lijkt me ook goed een standpunt in te nemen zodat zij het wel los moet laten en er geen zorgen over hoeft te hebben.

Tja, wat is nu wijsheid. Ik word ook ongelukkig bij het idee dat zij daar dan ongelukkig is. Anderzijds is misschien zo dat als ze er eenmaal is, het allemaal mee valt. Hoe serieus neem ik mijn dochter. Speelt er echt iets of is ze echt gewoon het liefste thuis wat ik natuurlijk wel denk maar dit moet geen reden zijn.

Doordat vader in de woning verblijft van zijn vriendin voelt het voor haar misschien niet als eigen. Bij de vriendin zijn de regels zeer strikt en streng. Terwijl hier thuis gaan we meer op een pedagogische wijze met elkaar om en is er ruimte voor gesprek.

Wat vinden jullie? Wat moet ik doen?

groetjes van een mama

4 reacties

  1. Marjolein op 7 mei 2020 om 09:50

    Lieve Kevin, Stan en Maxime,

    Allereerst wil ik jullie alle drie hartelijk bedanken voor jullie warme reacties mét mooie mogelijkheden voor mijn dochtertje.
    Zoals ik het lees is dat mijn dochtertje naar haar vader moet gaan omdat een band opbouwen met vader belangrijk is. Ook al vindt ze het nu erg lastig besloot ik dat ze moet gaan.

    Ik heb mijn dochtertje, na mijn besluit haar te laten gaan dit weekend, uitgelegd dat ik advies had ingewonnen bij kinderen die nu groot zijn en die een soort van in dezelfde situatie zaten met een papa en mama die niet meer samen waren en zij niet naar hun vader wilden.

    Ik heb het haar uitgelegd dat het belangrijk is een band met papa op te bouwen en dat, nu ie even in NL is, we het ervan moeten nemen. We niet weten wanneer hij er weer is zodat ze hem kan zien.

    Volgens mij is dit wel bij haar geland en ben erg benieuwd hoe ze het zal hebben.

    Nogmaals heel veel dank. Jullie hebben mij erg geholpen om tot dit inzicht te komen.

    Veel liefs Marjolein.



  2. Kevin op 30 april 2020 om 21:50

    Hallo Marjolein,

    Welkom op het forum van Villa Pinedo. Goed dat je je weg hebt weten te vinden en je je zorgen en vragen met ons wilt delen. Ik kan me heel goed voorstellen dat jullie met een dilemma zitten en niet goed weten wat nou handig is. Laat ik vooropstellen dat wanneer je een beslissing neemt vanuit het belang van jullie dochter, zij dat ook zal voelen en er berusting in zal vinden.

    Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was en zij hadden voor mij de keuze gemaakt wanneer ik bij wie was. Dat voelde voor mij toen oké omdat ik nog niet zo goed wist wat ik wilde. Ik was maar een weekend in de twee weken bij mijn vader en dat was soms wel wat weinig, maar mijn ouders konden mij goed uitleggen dat dat de afspraken waren en dan kon ik erin mee. Het is immers niet perse iets waar kinderen over zouden moeten kiezen.. zolang ze maar gelukkig zijn, toch?

    Wat je eventueel zou kunnen doen is met haar vader bespreken hoe zij is als ze bij hem is. Soms had ik het ook niet zo naar mijn zin bij de ene ouder. Als mijn ouders en dan naar vroegen, dan kon ik er met hen over praten en konden dingen opgelost worden. Dat vond ik erg fijn! Soms wilde ik ook niet opnieuw verhuizen. Wat mij toen geholpen heeft, is dat mijn ouders er vertrouwen in uitspraken dat het bij de ander oké en goed zou zijn. Weten dat de andere ouder het vertrouwen uitspreekt, voelt als kind prettig.

    Kortom is het goed om zowel met je dochter als met haar vader in gesprek te gaan over hoe zij het bij vader vindt en waarom en hoe zij doet (heeft ze plezier of huilt ze vaak?) als ze bij vader is. Misschien ervaart ze onduidelijkheid of voelt ze dingen die ze niet goed onder woorden kan brengen. In een gesprekje kun je haar (nare) gevoel misschien wat wegnemen.

    Hopelijk kun je hiermee weer een stapje vooruit, Marjolein. Als je graag nog meer adviezen wil of je hart wil luchten, stuur dan gerust nog een berichtje.



  3. Stan op 30 april 2020 om 19:38

    Beste ouder,

    Bedankt voor het delen van uw vraag.

    Ik kan me heel goed voorstellen dat het een lastige situatie is wanneer uw kind aangeeft niet meer bij haar vader te willen logeren. Zeker gezien uw dochtertje nog zo jong is en u zich dan begrijpelijk afvraagt of ze die keus wel op haar leeftijd verantwoord zelfstandig kan maken.

    Zelf kom ik ook uit een gezin met gescheiden ouders en toen ik zo jong was vond ik het ook niet altijd even leuk om naar mijn vader te gaan. Destijds heeft mijn moeder mij er toch altijd toe gezet om toch te gaan en met tegenzin deed ik dat dan uiteindelijk ook. Achteraf ben ik haar hier heel dankbaar voor geweest omdat voldoende contact houden met beide ouders erg belangrijk is en dat realiseer je je vaak niet op zo’n jonge leeftijd. Ik denk dat wanneer mijn me moeder thuis gehouden had, dat mijn band met mijn vader daar stevig onder te lijden zou hebben gehad, wat zeker niet wenselijk is voor een kind.

    Eventueel is het een idee om dit bespreekbaar te maken met de vader van uw dochter zodat hij hier ook van bewust is en hier rekening mee kan houden. Zo kan hopelijk uw dochter met plezier bij haar vader logeren en genieten van goed contact met beide ouders.

    Veel succes gewenst!

    Groetjes,

    Stan



  4. Maxime op 30 april 2020 om 19:16

    Beste Marjolein, Wat goed dat je ons hebt gevonden en bedankt voor jou vraag op het forum! En wat een lastige situatie zeg. Vooral omdat je zegt dat het haar zo verdrietig maakt als je erover begint.

    Ik herken mezelf best wel in wat je schrijft. Ik wilde op een gegeven moment namelijk ook niet meer naar mijn vader toe. Al was ik wel wat ouder, denk een jaar of 12/14. Ik vond het ook vooral lastig wanneer we naar zijn vriendin toegingen en ik daar moest logeren. En inderdaad omdat het niet echt voelde als eigen. Er waren andere regels, ik had daar niet mijn eigen spullen en de omgeving voelde niet echt vertrouwd. Wat bij mij ook nog mee heeft gespeeld is dat ik het erg lastig vond dat mijn vader een nieuwe vriendin had. Mijn moeder heeft toen tegen mij gezegd dat ik zelf mocht bepalen of ik ging en daardoor heb ik hem een lange tijd niet gezien. Nu een aantal jaren verder vind ik het erg jammer dat ze er niet op heeft gestaan dat ik er toch heen ging, ook al was het maar een middagje. Het heeft de band met mijn vader aanzienlijk verslechterd en deze band hebben wij naderhand weer opnieuw moeten opbouwen. Ook is het een groot punt van conflict geworden tussen mijn ouders.

    Wat ik graag had gewild is dat mijn moeder en/of vader toen met mij had gepraat en samen met mij hadden geprobeerd het wat aangenamer voor mij te maken, zodat ik wel had kunnen gaan. Mijn advies is daarom ook om zo veel mogelijk met haar te blijven praten ondanks dat ze nu niet echt redenen kan aangeven waarom ze het niet wil. Het lijkt me inderdaad goed om een standpunt in te nemen en haar te blijven stimuleren om daar toch te logeren, maar wel naar haar te blijven luisteren. Misschien zou je het gesprek met haar vader aan kunnen gaan over hoe ze is als ze daar is? En hoe het daar wat aangenamer voor haar kan worden zodat ze het wel leuk vindt om te blijven slapen.

    Stel dat ze zo verdrietig blijft, zou het haar misschien toch meer rust geven om een stapje terug te doen en in plaats van logeren juist wat meer middagjes met haar vader op stap gaan. Op die manier kunnen ze dan toch aan hun band werken. Misschien wil ze het na verloop van tijd dan toch weer een keertje proberen. Op deze manier heb ik namelijk de band met mijn vader ook weer rustig op kunnen bouwen.

    Ik wens jullie heel veel geluk en succes toe en hoop dat ze zich snel weer op haar gemak zal voelen.
    Liefs, Maxime