Marcel (47) in Vragen van ouders
Niet meer verantwoordelijk voelen
Ik ben een gescheiden vader met 3 zonen van 10,11 en 17 jaar en een zorgregeling van bijna 50%. . De jongste zoon komt volgens de regeling en de oudste kijkt zelf wel, maar komt ook heel vaak. De middelste zoon komt regelmatig niet. Er zijn dan vage redenen. Veel heeft te maken doordat er slecht over mij wordt gesproken en hij zijn moeder, die zich het slachtoffer voelt, wil troosten. Hij heeft hier heel veel last van. Wij communiceren samen niet, ondanks dat wij in een hulpverleningstraject zitten. Ik heb ontzettend veel geleerd van de cursus voor gescheiden ouders op deze site. Ik praat nooit slecht over zijn moeder, koop kado’s voor hun voor haar verjaardag, ben positief over haar nieuwe vriend etc.etc. Ik zeg dat ik van hem hou en als het hem helpt dat ik het prima vind dat hij even niet wil komen. Aangezien wij niet communiceren is het vanuit ons als ouders gezamenlijk moeilijk om dit probleem op te lossen. Hun moeder ziet het probleem ook niet.
Wat zou mijn zoon zelf kunnen doen om met dit probleem om te kunnen gaan? Wat voor een tips zijn er voor hem of kan ik hem meegeven, zodat hij zich niet meer verantwoordelijk voelt voor de scheiding en de problemen van zijn moeder. Hoe kan hij zelf hier het beste mee omgaan?
Hoi Marcel,
U mag er trots op zijn dat u nooit slecht praat over uw mede ouder! Er zijn genoeg ouders die hier heel erg mee worstelen. Mijn moeder praat ook niet negatief over mijn vader (enkele uitzonderingen daar gelaten) en dat waardeer ik als kind heel erg. De relatie met mijn vader was moeizamer en ik heb altijd zelf voor verandering moeten zorgen omdat mijn moeder dat niet wilde (niet kon?) communiceren met hem. Ik was 18 toen dat nodig was en ook op die leeftijd was dat moeilijk om als kind zelf op te lossen. Zeker voor jongere kinderen is het moeilijk om door te hebben dat er iets niet klopt thuis. Laat staan hoe lastig het kan zijn om daar zelf verandering in te brengen.
Ik snap dat u heel graag wilt dat uw zoon zelf iets kan doen aan dit probleem en daar heeft Hannah gelukkig mooie adviezen voor gegeven. Ik wil hier graag nog een aanvulling op doen met een advies voor u. Wij als kinderen moeten op meer dingen letten sinds de scheiding en opeens veel dingen zelf oplossen. Natuurlijk begrijp ik dat praten met de mede ouder niet altijd goed mogelijk is. Maar ik zou toch kijken of de communicatie op gang kan komen want wie moet er anders de verantwoordelijkheid nemen?
Misschien kunt u proberen een gesprek te voeren met de mede ouder en een derde persoon die jullie allebei vertrouwen? Zodat diegene jullie terug kan fluiten wanneer het niet meer in het belang van de kinderen is? Of vraag meer begeleiding bij het communiceren in het hulpverleningstraject waar jullie in zitten?
In het boek ”Aan alle gescheiden ouders” staan nog meer tips voor open communicatie met de co-ouder (https://www.villapinedo.nl/boek/)
Boven alles, blijf begripvol naar de keuzes van uw kind zoals u al zo goed doet. Hoe pijnlijk dit ook kan zijn, op de lange termijn waarderen wij het vangnet dat u als vader bent.
Warme groeten,
Sabine
Beste Marcel,
Wat een ongelofelijke mooie brief, heel goed dat u uw zoon zo wilt helpen.
Toen mijn ouders gingen scheiden had ik vaak het gevoel dat ik verantwoordelijk was voor mijn vader. Ik durfde dit niet tegen mijn moeder te zeggen omdat ik bang was dat zij hem dan een slechte vader zou vinden, ook al zei zij geen negatieve dingen over hem. Blijf vooral positief of niet negatief tegenover de moeder, dit maakt het al een stuk makkelijker. Pas toen ik realiseerde dat ik mij zo voelde kon ik het veranderen maar dit heeft even geduurd.
Een loyaliteit gevoel is moeilijk tegen te gaan, als het er eenmaal is is het erg moeilijk om daar uit te stappen.
Ik denk dat uw zoon misschien hulp van buiten af kan gebruiken, iemand die iets verder van de situatie af staat. Dan hoeft hij zich niet schuldig te voelen over wat hij voelt of zegt. Laat hem ook duidelijk merken dat jij niet hun moeder veroordeelt voor haar gedrag.
Misschien kun je tegen hem zeggen dat hij altijd met jou kan praten maar ook met iemand anders die er buiten staat, zoals een psycholoog.
Ook denk ik dat een buddy hem misschien kan helpen, op die manier kan hij op een informele manier hulp krijgen van iemand die er buiten staat en geen oordeel heeft. Hier meer informatie: https://www.villapinedo.nl/informatie-over-buddy/
Ik begrijp dat het moeilijk is om aan te zien maar laat hem ten alle tijden weten dat uw armen voor hem open staan.
Ik hoop dat dit een beetje helpt.
Groeten, Hannah