Lucky7 (40 jaar) in Vragen van ouders
Niet meer dan dat
Hallo,
Ik ben 8 jaar geleden gescheiden van mijn vrouw en daar hadden wij een zoon uit deze is nu 11 jaar.
Ik ben kort daarna verliefd geworden op de vriendin van mijn ex vrouw en
opnieuw getrouwd. (Tja dingen gebeuren.)
Mijn ex-vrouw was hier uiteraard niet blij mee en heeft dat ook duidelijk kenbaar gemaakt naar mij zoon toe , en waarschijnlijk soms nog steeds
Wij wonen allemaal in het zelfde dorp en ze negeren elkaar ook totaal.
Dit heeft als gevolg dat mijn zoon met plezier naar mij gaat maar met tegenzin naar zijn stiefmoeder. Zelfs een hand geven met verjaardagen is al lastig laat staan een knuffel of een kus
Uiteindelijk omdat mijn zoon zich zo afstandelijk beweegt bij ons thuis naar mijn vrouw toe is het voor mijn vrouw moeilijk om nog spontaan te kunnen blijven doen richting mijn zoon.
Ze accepteren elkaar maar ook niet meer dan dat.
Nu komt de vraag ..
Hoe kan ik deze situatie veranderen zodat ze meer tot elkaar komen en elkaar niet enkel gedogen
Ik verwacht geen wonderen maar ze leven nu totaal langs elkaar heen.
Mvg
Beste Lucky7,
Oh wat een lastige situatie is dit. Ik weet ook niet of ik de juiste persoon ben die hierop antwoord kan geven, want in de tien jaar die mijn ouders nu gescheiden en mijn vader ook een relatie heeft met zijn nieuwe vrouw heb ik haar nog nooit gezien.
Aan het begin was dit omdat zij toch wel de reden was van de scheiding. Nu de laatste twee jaar merk ik dat ik er steeds meer voor open begin te staan om haar te leren kennen, want uiteindelijk is zij hopelijk degene die mijn vader gelukkig maakt. Het heeft mij heel wat jaren gekost om tot dit denkpatroon te komen, want ondanks dat ik haar nog nooit heb ontmoet heeft ze mij wel heel veel pijn gedaan. Als ik het hier met mijn broer en zus over heb of zelfs met mijn moeder, met wie het natuurlijk een heel gevoelig punt is, dan zeg ik ook het zal nooit mijn beste vriendin worden en ook niet mijn moeder, maar ik zal haar gedogen. Juist omdat ik hoop dat mijn vader bij haar wel het geluk heeft gevonden.
Ik snap dan ook dat u zich in een lastig parket bevind. Want het zijn uw zoon en uw vrouw en het liefste ziet u natuurlijk dat zij normaal met elkaar om kunnen gaan.
Misschien is het een idee dat u een keer samen met u zoon iets leuks gaat doen en jullie een vader-zoon dagje hebben, dan kunt u misschien rustig aankaarten en vragen hoe hij zich in de situatie voelt en hoe hij dit graag voor zich ziet. Dan kunnen jullie samen vast wel een goede oplossing vinden.
En misschien kunnen uw vrouw en uw zoon ook een keer samen praten en dat u erbij bent zodat iedereen echt zijn gevoel kan uiten en er echt naar elkaar geluisterd wordt, zonder er gelijk op in te gaan. U kunt hierbij degene zijn die ervoor zorgt dat uw zoon zijn gevoel kan uiten en dat uw vrouw luistert en andersom, als bij beiden duidelijk is uitgesproken wat hun gevoelens zijn dan rolt er vaak ook wel uit hoe zij graag zien dat het in het vervolg gaat. Geef uw zoon ook de ruimte om over zijn moeder te praten, zonder dat u hierop ingaat en dat u echt luistert naar wat hij zegt. Want hij heeft denk ik vooral een beschermende/afsluitende rol tegenover zijn moeder die natuurlijk wel gekwetst is en waarvan hij thuis ook ziet wat voor een effect het op zijn moeder heeft. Dat is ook precies, wat ik in mijzelf herken. Hij bevindt zich echt in een loyaliteitsconflict.
Probeer vooral de communicatie niet uit het oog te verliezen, praat met uw zoon over zijn gevoelens en ook over uw gevoelens. Daarnaast heeft het ook gewoon tijd nodig, in mijn geval een hele tijd, en bij jullie hoop ik dat het minder tijd kost. Dat u uw vraag hier neer heeft gelegd is in ieder geval een eerste stap naar het zoeken van een oplossing.
Ik hoop dat het contact snel weer beter wordt. En vooral dat u nog meer reacties krijgt, van jongeren die hier wel echt ervaring mee hebben.
Sterkte!
Beste Lucky,
wat fijn om verliefd te worden en opnieuw te trouwen. Tja… dingen gebeuren, schrijf je in je verhaal. Daar wringt denk ik een beetje de schoen. Dingen gebeuren niet zomaar en zeker zijn wij daar als volwassenen zelf bij en vooral verantwoordelijk voor. Ik denk dat het toch de moeite waard is om eerst met je ex een gesprek te hebben dat je begrijpt dat zij gekwetst is en zich misschien verraden voelt, zowel door jou als haar vriendin. Ik heb de indruk dat het in het begin allemaal wat snel is gegaan, zonder rekening te houden met elkaars gevoelens. Niet alleen een ex heeft tijd nodig om de scheiding te verwerken, dit geldt zeker ook voor je zoon. Ook je zoon heeft hier wat in te vertellen en kan niet zomaar geconfronteerd worden met een nieuwe stiefouder. Wat is haar rol, wat komt zij doen, wat betekent zij voor jou, wat betekent dit voor jouw liefde voor je zoon, hoe is dit voor mama. En zo zijn er nog heel veel vragen te bedenken. Het is nooit te laat om te praten en te zeggen dat je het anders had kunnen doen. Dit is niet bedoeld om de schuld bij jou neer te leggen, het is wel bedoeld om je eerlijk en open naar je situatie te laten kijken en wat dit doet met je ex en je zoon. Soms is het even slikken en je trots opzij zetten en pas wanneer jij iets verandert, zul je merken dat de ander daarin mee verandert. Ieder klein stapje is er één. Geef het niet op en je vrouw zal echt veel geduld en liefde moeten hebben om hier haar steentje in bij te laten dragen. Wanneer jullie het ook niet redden, is je zoon opnieuw verdrietig en teleurgesteld.
Heel veel geluk en mooie dingen voor de toekomst.
Hartelijke groet,
Anneke