Pap met een vraag (30 jaar) in Vragen van ouders
Kinderwens ok?
Beste forum leden, adviseurs en ervaringsdeskundigen.
Allereerst heel veel respect voor dit prachtige initiatief. Ik vind het erg mooi om te lezen hoe jullie elkaar, maar ook ons als ouders willen ondersteunen bij alle vragen en twijfels en onzekerheden. Wie kan er beter adviseren dan jullie, het kind met de ervaring!
Het raakt mij oprecht en vind het erg krachtig en moedig van jullie allen.
Allereerst kort iets over mij zelf/ de situatie.
Onze prachtige zoon is nu ruim 3,5 jaar oud. Toen hij 8 maanden oud was zijn wij helaas uit elkaar gegaan, ongetrouwd gescheiden noem ik het vaak.
Ondanks meningsverschillen heb ik als vader (vooral) in praktische zin prima contact met mijn ex. De grondslag van contact gaat uit van het belang van onze zoon.
We wonen relatief dicht bij elkaar en hebben en co-ouderschap. De ene week 3 dagen bij moeder + partner, 4 dagen bij ons, de week erop andersom.
Ik kamp als vader met een onzekerheid:
Sinds een kleine 2 jaar heb ik een geweldige vriendin waarmee ik ook recent samen ben gaan wonen. Mijn zoon en mijn vriendin kunnen het erg goed met elkaar vinden.
Los van het feit dat het nu nog niet acuut aan de orde is, vraag ik mij af hoe mijn zoon onze toekomstige relatie gaat ervaren. Ik ben vanaf het starten van onze relatie erg stellig geweest in de gedachte geen kinderen meer te willen (naast mijn zoon).Mijn vriendin weet dit sinds dat wij überhaupt een relatie zijn gestart, respecteert dit ook en kan zich hierin vinden. Ze ervaart ons gezin, ook zoals het nu is, ook als haar gezin. Gelukkig kunnen mijn vriendin en ik hier goed over praten en geven we elkaar de ruimte om gedachten en gevoel samen te bespreken en te delen. Ik houd ontzettend van haar, en weet ook dat ze in de toekomst mogelijk ook een kinderwens heeft. In de gedachte nooit meer een kind (erbij) te willen merk ik nu minder stellig te worden.
Toch loop ikzelf tegen een probleem aan: De achterliggende gedachte van het probleem is dat ik de combinatie erg moeilijk kan voorstellen.
Tijdens het co-ouderschap zal mijn zoon de helft bij moeder en nieuwe partner zijn, en de andere helft bij ons. Op het moment dat mijn zoon een half broertje/zusje zou krijgen, ben ik bang hem te kort te doen.(gevoelsmatig/emotioneel)
” week in week uit half instromen in een gezin dat wel altijd samen is”,” een vijfde wiel aan de wagen gevoel”
Zoals iedere vader in mijn ogen zou moeten, houd ik ontzettend veel van mijn zoon, wil hem gelukkig zien opgroeien en niet slachtoffer laten worden van het niet slagen van de relatie tussen zijn moeder en mij.
Daarnaast houd ik ook ontzettend van mijn vriendin, zie ik ons ook gelukkig zijn en blijven, en mogelijk ook voor een keuze van gezinsuitbreiding komen te staan.
Nu weet ik niet of ik mijn gedachten/patstelling duidelijk op papier verwoord, hoop dat het te volgen is.
Kort samengevat vraag ik mij af of jullie ervaringen, als kind, met een soortgelijke situatie hebben, hoe hebben jullie dit ervaren of wat zijn jullie gedachten erover en/of mogelijke tips hebben die ik tot mij kan nemen.
Dank voor jullie aandacht en mogelijke reactie.
Beste HJ
Dank voor uw reactie en advies!
Beste vader,
Het gebeurt helaas vaak, dat de moeder haar eigen kinderen gaat voortrekken. Spreek hier van te voren goed met je vriendin over en houdt het ook in de gaten. Kinderen hebben recht op onvoorwaardelijke liefde, ook van de niet eigen moeder. Het is voor alle kinderen beter, dat geen van de kinderen wordt voorgetrokken.
Beste Dara en Tessa.
Dank voor jullie jullie verhaal met eerlijke en heldere antwoorden. Dit waardeer ik enorm!
Wat ik waardevol vind om te lezen is jullie kern van het verhaal: de “bedreiging” is niet de nieuwe gezinssituatie, maar hoe je er als gezin mee omgaat. Openheid, eerlijkheid, aandacht en liefde is de basis.
Deze kerngedachte sterkt ons in hoe verder te gaan, welke keuzes we in de toekomst ook maken.
Dank voor jullie reacties en advies!
Beste vader,
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik echt geraakt ben door je bericht. Ik vind het heel bijzonder dat je op zo’n openhartige wijze advies vraagt aan jongeren, maar ik vind het nog bijzonderder dat je hier zo bewust mee bezig bent. Bij mij is het toch allemaal wat anders gelopen en ik had gewild dat er in mijn situatie wat meer over nagedacht was. Ik zal je proberen mijn verhaal te vertellen in de hoop dat je daar wat aan hebt.
Ik was zóóó blij toen ik hoorde dat ik een halfzusje kreeg. Ik was al 11 jaar enig kind en mijn ouders waren toen 5 jaar gescheiden. Er was geen groter cadeau voor mij dan een zusje erbij krijgen. En helemaal toen ik een paar jaar daarna hoorde dat ik ook nog eens een broertje kreeg. Mijn geluk kon niet op: eindelijk had ik waar ik zo lang om had gewenst als kind.
Helaas is het verder allemaal niet zo rooskleurig verlopen verder. Wat jij beschrijft – het vijfde wiel aan de wagen – dat heb ik heel erg gevoeld. Ik kwam alleen in de weekenden. Ik was een normale puber en mijn vader en stiefmoeder zaten met twee kleine kinderen en dus in een heel andere (levens)fase dan waar ik op dat moment in zat. Ik was/ben dol op mijn broertje en zusje, maar wilde ook ‘chillen’ met mijn vrienden en was dus weinig thuis. Er is veel gebeurd en het heeft ons uiteindelijk een aantal jaar uit elkaar gedreven. Nu lijkt het gelukkig de goede kant op te gaan… Ik hoop dan ook dat het contact snel weer genormaliseerd kan worden en dat we weer als normaal gezin met elkaar om kunnen gaan.
Ik hoef je denk ik dus niet echt uit te leggen waarom jouw bericht mij zo raakt. Ik was en ben zo blij dat ik er een broertje en zusje bij heb gekregen, maar het-nieuwe-gezin-gevoel heb ik wel echt als een last ervaren. Maar eigenlijk is het heel simpel: dat ik dit gevoel heb gehad komt absoluut niet door mijn broertje en zusje! Zij staan er helemaal los van. Het gaat niet om de ”nieuwe” kinderen. Het gaat om hoe je als gezin functioneert: behandel je alle kinderen hetzelfde, is er nog ruimte voor communicatie, voelt iedereen zich gelijk en geliefd. En daar staan halfbroertjes of -zusjes helemaal los van. Ik wil je dus een nieuw gezin niet afraden, integendeel: ik heb 11 jaar ervaren hoe het was om enig kind te zijn en een broertje en zusje hebben mijn leven echt mooier gemaakt. Maar jouw zoontje moet ten alle tijden natuurlijk jouw liefde blijven voelen, en bovendien ook die van je vriendin. Maar jij bent zijn vader en hij is jouw eerste kind, en dat mag nooit vergeten worden.
Ik denk dat het wel goed komt met jou/jullie. Je hebt het inzicht en je geeft mij in ieder geval heel erg het gevoel dat je zoontje je alles is. Bovendien verdiep je je in dit onderwerp door jongeren met ervaring om hulp te vragen. Je snapt wat je zoontje zou kunnen gaan voelen en met dat inzicht denk ik dat je het heel goed kan voorkomen. Je zal gewoon goed moeten blijven communiceren met je vriendin hierover en als je zoontje wat ouder wordt, het ook gewoon met hem bespreekbaar maken. Gewoon letterlijk vragen: hoe vind je het gaan? En dat hij het mag aangeven als hij het anders zou willen. Ik heb dan uiteraard over de indeling van de tijd, broertjes en zusjes kun je natuurlijk niet terugdraaien. Maar ik heb namelijk als kind altijd het gevoel gehad dat ik nooit meer wat met mijn vader alleen kon doen en dat heeft mij heel veel pijn gedaan. Zorg dus dat je wel qualitytime blijft houden: al is het maar even samen boodschappen doen. Liefde, aandacht en er over praten. Dat is het belangrijkste. Maar ik weet zeker dat je dat zal doen want anders zou je niet deze website bezoeken en om hulp vragen.
Nogmaals, ik vind het heel mooi dat je dit bericht hebt geplaatst. Ik wens je al het geluk en liefde toe met het gezin dat je nu hebt en wellicht wat in de toekomst zal komen. Maar ik heb er vertrouwen in dat dat wel goed zal komen.
Ten eerste wil ik even zeggen dat het heel fijn is dat je hier met zoveel zorg mee omgaat. Dit alleen wordt al gemerkt door het kind. Dat jullie de prioriteit bij jullie zoon leggen en respectvol met elkaar omgaan is cruciaal bij het creëren van een veilige omgeving en ik vind het daarom prachtig dat jullie dit doen.
Ik kom zelf uit twee samengestelde gezinnen. Mijn vader is na de scheiding (ook ongetrouwd) getrouwd met een vrouw die zelf gescheiden was met 3 kinderen, dit was toen ik ongeveer 8-9 was en is dus ook een bewuste verandering geweest, opeens was ik niet meer de enige die aandacht kreeg van mijn vader. Maar samen hebben mijn vader en stiefmoeder het goed geregeld door duidelijk te houden dat ik vooral mijn vader moest vragen of iets goed was en mijn stiefbroers en stiefzus gingen daarvoor voornamelijk naar hun eigen moeder. Zo was er geen verwarring en was het vooral leuk samen.
Bij mijn moeder was het wat anders en meer gelijkend op jouw situatie. Zij had toen ik 4 was (1 jaar na de scheiding) al een nieuwe vriend gevonden waar ze redelijk snel mee trouwde. Zij zijn nu nog steeds samen en hebben ook een dochter, mijn halfzusje. Ik kan mij maar heel vaag iets herinneren van voor mijn zusje er was, van mijn moeders zwangerschap (vooral omdat ik her interessant vond). Ik ben natuurlijk heel blij met mijn kleine zusje en onze relatie (irritaties meegenomen) is zeer normaal behalve op 1 vlak: mijn stiefvader. Constant zou mijn stiefvader mijn zusje voorttrekken. Hij wilde over ons beide evenveel te zeggen hebben, maar alle positieve aandacht zou altijd naar haar gaan en mijn speelgoed stelen mocht ze ook (andersom kreeg ik natuurlijk een hele preek). Instinctief wist ik dat dit was omdat ik toch niet zijn echte dochter was, ik was minder, ik stond erbuiten.
Uit deze twee ervaringen zou ik jou niet afraden een kind te krijgen met je vriendin. Voor een kind zijn broertjes of zusjes geweldig, een grote steun ook als het nodig is. Maar hierbij raad ik je sterk aan uitgebreid de rollenverdeling met je vriendin te bespreken. Als vader van beide kinderen zou de situatie voor jou redelijk normaal verlopen, zeker omdat je jouw zoon minder ziet zou hij zeer waarschijnlijk geen gebrek aan aandacht en affectie krijgen als hij bij jou is (zo was het zeker met mijn vader, ook al had hij 3 andere kinderen om ook voor te zorgen). Het probleem voor jouw zoon zou vooral kunnen liggen in een buitensluiting van zijn stiefmoeder. Als zij vanaf zulke jonge leeftijd voor hem al aanwezig is geweest, is zij zeker belangrijk voor hem en haar gedrag naar hem een grote invloed. Als zij zowel de positieve als negatieve aandacht goed kan verdelen (zoals mijn stiefmoeder bijvoorbeeld), moet er geen enkel probleem zijn dat een normaal gezin niet ook zou hebben.
Voor mij heeft het hebben van een samengesteld gezin op zich zelf alleen voor grappige en interessante verhalen gezorgd. Alleen de manier waarom mijn moeder en stiefvader er mee omgingen bezorgde mij last.
Ik hoop dat dit verhaal helpt en wens je zeer veel geluk en sterkte toe.