N. (42) in Vragen van ouders
Kinderen hebben last
Hallo,
Ik ben inmiddels al weer bijna 4 jaar uit elkaar met de vader van mijn kinderen. Een hele heftige scheiding was het! (hij is een narcist) Mijn kinderen waren destijds heel klein. 3,5 jr en 9 maanden. Uiteindelijk ligt er een goed plan, is hun vader hertrouwt (met een leuke vrouw die erg lief is voor de kindjes) en heb ik ook een nieuwe liefde gevonden. De communicatie is neit optimaal, maar we doen ons best. Rust zou je zeggen… Echter: ik zie dat mijn kindjes last hebben en worstelen.
De kleinste (nu 4jr) is vaak kwaad en regelmatig bijna onhandelbaar. Hij wil niks, alles moet op zijn manier en als ik hem dan mijn grens aangeef en het hem dan zelf laat doen (of even de ruimte verlaat) dan begint hij bijna hysterisch te huilen… Een soort van continu gedrag van wegduwen en vastklampen. Mijn oudste (8jr nu) vertoont ander gedrag. Ze keert vaak in zichzelf en gaat moederen en overmatig zorgen (terwijl ik haar vaak zeg: zal ik de mama zijn en jij het kind. Dat is beter.).
Herkent iemand dit en heeft iemand tips of wellicht een adres waar ik heen kan voor hulp.
Beste N.,
Bedankt voor je forumbericht, en wat fijn om te horen dat jullie je best doen wat betreft communicatie, en dat je je oudste verteld dat ze gewoon kind mag zijn. Vanuit mijn persoonlijke ervaring zijn er een heleboel dingen die effect kunnen hebben op het gedrag van een kind. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 4 jaar oud was, zo oud was jouw oudste toen ongeveer ook, en ik vraag me soms ook af in hoeverre het mijn ontwikkeling heeft beïnvloed. Volgens mij gaan kinderen altijd door verschillende ontwikkelingsfases, maar als je je echt zorgen maakt dan zou ik je aanraden naar de huisarts te gaan. Bij mij was er geen directe aanleiding om tijdens mijn jeugd naar de psycholoog te gaan, maar ik ga tegenwoordig omdat ik toch wat dingen over de scheiding van mijn ouders wil bespreken met een professional. Het scheiden van je ouders is toch wel een ding wat je altijd met je meedraagt, in meerdere of mindere mate, en ik denk dan ook dat het echt verschillend is hoeveel effect het op je heeft, en wanneer het naar voren komt. Kortom: als je je echt zorgen maakt, zou ik aanraden naar de huisarts te gaan. Beter één keer ’te veel’ als het niet nodig blijkt, dan dat je achteraf denkt ‘had ik het toch maar gedaan:. Succes, en het allerbeste, Hilde
Beste N.,
Bedankt voor je vraag.
Wat fijn dat jullie het nog zo goed met elkaar kunnen vinden, in die zin dat jullie wel nog netjes overweg kunnen.
Ik snap dat jij je zorgen maakt om het gedrag van je kinderen. Ik vraag mij zo als ik dit lees ook af waaraan dit zou kunnen liggen.
En ik denk dat niet perse de scheiding hier een reden van is. Maar ik denk dat het ook te maken zou kunnen hebben met een fase die leeftijdsgericht is.
Ik weet dat ik ook weleens zo’n fases had en die gingen na een tijdje ook weer vanzelf over.
Wat je zou kunnen is naar de huisarts gaan en om hulp vragen. Meestal kunnen die je goed op weg helpen of je doorverwijzen naar instellingen
die hiermee ervaring hebben. Ik ben toen op mijn 13e ook naar de huisarts gestapt en ben uiteindelijk een tijdje naar een psycholoog geweest die mij kon helpen met allerlei zaken, gedachtens enzovoorts. Dat hielp mij wel heel goed en zou je kinderen ook kunnen helpen.
Als ik jouw kind was, zou ik het ook heel prettig vinden als mijn moeder in gesprek met mij gaat over wat je ziet en denkt over het gedrag.
Misschien vertellen ze dan vanzelf waarom ze zich zo gedragen, wat er in hun hoofden rondspookt.
Ik wens je veel liefs,
Anne