Marie (37) in Vragen van ouders
Juiste hulp kinderen
Mijn ex man manipuleert de kinderen (10&12) dusdanig dat ze daar nooit durven te vertellen wat ze van dingen vinden en hoe ze zich bij dingen voelen.
Het leidt tot een steeds groter loyaliteitsconflict voor de kinderen.
Het is zelfs zo erg dat ze beiden vaak aangeven het leven niet meer te zien zitten zoals het nu is.
Ex is van mening dat dit onzin is en gaat steeds verder.
Hoe krijg ik de juiste hulp voor mijn kinderen?
Ik zie ze steeds verder afglijden in hun ongeluk en sta gevoelsmatig echt met mijn rug tegen de muur.
Hoe kan ik desnoods zorgen dat ik zorgen wegneem?
Overigens geloven de kinderen zelfs hun eigen gevoelens niet meer, omdat het volgens papa niet zo zou zijn…
Dank voor jullie input alvast!
Hoi Marie,
Bedankt dat je het forum gevonden hebt. Jeetje, wat een heftige situatie! Zoals je het beschrijft klinkt het logisch dat er een gevoel van wanhoop en machteloosheid heerst, zie ik dat goed? Zo zou ik me in ieder geval voelen in zo’n situatie. Ik herken het gevoel dat je kinderen hebben, het niet durven aangeven van gevoelens omdat je bang bent iemand te verliezen, hoe slecht de band ook is.
Wat zegt de huisarts over dit alles? Als je nog niet bij de huisarts langs bent gegaan zou ik dat echt willen aanraden. Het klinkt alsof het mentaal steeds slechter met je kinderen gaat en dat kan echt erge gevolgen hebben als er niks wordt gedaan. Ik ben toen ik al volwassenen was zelf naar de huisarts gegaan omdat ik naar een psycholoog wou en dat heeft mij heel erg geholpen, ik ben blij dat ik die stap heb genomen. Nu kan het dat hun vader bezwaar maakt tegen hulp via de huisarts, maar de huisarts zal het beste voor hebben met de kinderen en zijn toestemming is niet altijd nodig. Ik zou in ieder geval aanraden samen met de kinderen bij de huisarts langs te gaan voor een eerste gesprek. Misschien kan die ook nog verder doorverwijzen.
Ik hoop dat jullie de hulp kunnen vinden die nodig is. De kinderen zijn ook oud genoeg om een Buddy aan te vragen bij Villa Pinedo, dan kunnen ze praten met kinderen die ook gescheiden ouders hebben. Zou je ze naar de website willen verwijzen? Ze mogen zelf natuurlijk ook vragen stellen op het forum.
Groetjes,
Hilde
Beste Marie,
Wat goed dat je Villa Pinedo gevonden hebt en je vraag stelt. Ik wil eerst in ieder geval zeggen dat ik het lief vind dat je deze zorgen bij je kinderen weg wil nemen en dat je om hulp vraagt en dat het me heel moeilijk lijkt om je kinderen te zien afglijden.
Mijn vader was en is een vrij intimiderende man. Hij had een vaste mening, stond daar ook bij en bracht dat soms zo over dat je (bijna) dacht dat jij fout zat. Daardoor heb ik ook nooit durven zeggen wat ik van dingen vond (zeker niet op de leeftijd die jouw kinderen nu hebben) en heel eerlijk durf ik dat nu nog steeds eigenlijk niet echt bij hem, ook al ben ik nu 10 jaar verder.
Ik durfde vaak ook niet te zeggen wat ik van mijn vader vond, tegen mijn moeder of vriendinnen of opa en oma. Hij bleef toch mijn vader en ik had toch vaak het gevoel dat ik het fout had gedaan.
Ik heb tot voor kort er nog moeite mee gehad dat ik dacht dat ik niet mocht voelen wat ik voelde en het begint nu pas een beetje weg te gaan. Ik kon over die gevoelens heen komen vanaf het moment dat ik een luisterend oor had dat niet oordeelde en vanaf het moment dat ik merkte dat mijn moeder meer open stond voor een open gesprek. Ze vertelde me toen dat zij het ook vaak lastig vond hoe hij kon reageren. Daardoor merkte ik dat ik niet alleen was en dat het niet aan mij lag wat er allemaal gebeurde. Ze deed dit uiteindelijk zonder over hem te oordelen en dat heb ik zeker gewaardeerd, daardoor kreeg ik het gevoel dat het oké was om te praten en dat ik van hem mocht vinden wat ik wilde.
Ik vond het heel fijn om te merken dat in ieder geval bij één iemand mijn gevoelens er gewoon mogen zijn. Ik vind en vond het soms ook fijn dat dat niet iemand was uit mijn familie, die persoon had daardoor voor mijn gevoel geen oordeel over mijn ouders en was er echt voor mij. Voor mij was dat mijn vriend, maar dat kan ook een vriendje van school zijn of een leraar of een ander onafhankelijk iemand waar je kinderen het goed mee kunnen vinden. Ik vond het fijn dat ik zelf die persoon mocht kiezen. Ik vond het namelijk niet fijn om gepusht te worden om te praten, maar ik vond het wel fijn dat bijvoorbeeld mijn moeder me het idee gaf dat ik met haar kon praten of met oma of met een vriendje als ik dat wilde.
Uiteindelijk is het toch een soort strijd, dat loyalieitsconflict dat je noemde, want het blijft toch je vader en je denkt dat je ouders alles weten, dus je vertrouwt daarop, maar aan de andere kant ben jij als kind ook iemand met ideeën en gedachten en die mogen er ook zijn. En het is fijn als iemand dat erkent.
Ik denk dat zolang je open staat voor wat jouw kinderen vinden en willen, dat zij ook wat meer open durven te zijn en hun gevoel weer durven geloven.
Misschien dat je kinderen het fijn vinden om ook een open brief van Villa Pinedo te lezen of jijzelf, ik vond het namelijk wel fijn om te zien dat meer kinderen mijn gevoelens delen en wat ik eventueel tegen mijn ouders kon zeggen. Bijvoorbeeld de open brief aan alle kinderen van gescheiden ouders kun je hier vinden:
https://www.villapinedo.nl/open-brieven/
Veel sterkte en liefs,
Quinty