Klaas (36) in Vragen van ouders
In beeld blijven
Hallo allemaal,
Hier een vader met veel verdriet en twijfel.
Een paar maanden geleden heeft mijn vrouw laten weten te willen scheiden. Wij hebben 3 prachtige kinderen van 2, 4 en 7 jaar oud. Mijn vrouw heeft direct laten weten met de kinderen in haar geboortedorp te gaan wonen. Dat is een klein dorp, 20 kilometer van onze woonplaats. Ik wil in de huidige plaats blijven wonen, ik heb verder ook niets in het geboortedorp van mijn vrouw. Haar ouders wonen daar nog.
Ik heb grote moeite met de aangekondigde verhuizing. Er zal vrijwel geen spontaan contact met de kinderen mogelijk zijn, ze kunnen niet even bij mij langs komen (ook niet als ze wat groter zijn, er gaat geen OV naar dat dorp). Ze zullen daar op een kleine basisschool terecht komen, voor de middelbare school moeten ze een uur fietsen (dus 2 uur per dag).
Intussen dreigt de scheiding uit te lopen op een gevecht, helaas. Daarom ben ik het huis uitgegaan. Dat is rustiger voor de kinderen, maar heel moeilijk voor mij (en ik denk ook voor de kinderen). Ik zie ze nu op de donderdag en om de week een weekend. Veel te weinig….
Waar doe ik goed aan? Ik neig er naar om in te stemmen met de verhuizing. Ik zou dan graag de kinderen om het weekend bij mij hebben, van vrijdagavond tot maandagmorgen (dan wil ik ze naar school brengen). En het liefst haal ik ze door de weeks een keer uit school en breng ze de volgende dag naar school. Dan zie ik waar ze zijn, wat ze doen en wie hun vriendjes zijn. Maar het voelt als falen als vader. Gevoelsmatig ben ik er veel te weinig voor ze. Maar wat is het alternatief? De verhuizing tegenhouden betekent een enorme langdurige vechtscheiding. Dat is niet in het belang van de kinderen. En wat hebben de kinderen aan een moeder die met tegenzin ergens woont?
Het liefst heb ik de kinderen meer weekenden bij mij, maar ze moeten ook weekenden bij hun moeder doorbrengen. En in de buurt van hun nieuwe vriendjes. Dat geeft ook te denken over het doordeweekse moment bij mij, dan kunnen ze niet met klasgenootjes en vriendjes spelen. Is dat wel in het belang van de kinderen?
Hoe zal dit gaan zodra ze naar de middelbare school gaan? Dan zal het doordeweekse contact waarschijnlijk vervallen. De kinderen die dan nog naar de basisschool gaan zie ik dan wel, de middelbare scholier niet. Dat maakt mij nu al erg verdrietig.
Hebben jullie hier ervaring mee? Waar doe ik goed aan? En hoe zorg ik er voor dat ik als vader vol in beeld blijf?
Dank je voor je mooie en lieve woorden Lisa. Het blijft lastig en moeilijk. Ik ga mij er voor inzetten om de kinderen iedere woensdagmiddag uit school te halen en op donderdag naar school te brengen. Zolang ze op de basisschool zitten kan dat. Verder ga ik voor een weekend per 14 dagen van vrijdagavond tot maandagmorgen, zodat ik ze ook dan naar school kan brengen. Ook hier geldt: zolang ze op de basisschool zitten zal dit kunnen.
Hoe het wordt zodra de oudste naar de middelbare school gaat? Ik weet het niet. Dat duurt nog 3,5 jaar. We zien wel.
En natuurlijk wil ik zo veel mogelijk aanwezig zijn bij uitvoeringen, sport, afzwemmen. Ik zal er zijn.
Nogmaals bedankt!
Hoi Klaas!
Wellicht al een beetje laat, maar jouw bericht er reactie raken mij. Ik vind het mooi om te lezen dat je het belang van je kinderen écht voorop zet en daarin zelfs bereid bent om ‘vader op afstand’ te worden.
Toch zou ik echt aanraden om een 3e persoon als bemiddelaar in het verhaal te brengen en te ‘vechten’ om je kinderen regelmatig te zien. Dit is waarom:
Mijn stiefvader en zijn ex zijn gescheiden toen hun oudste dochter 3 was en de jongste 1. Het was toendertijd logischer dat de kinderen bij hun moeder zouden blijven. De ex wilde zelfs dat mijn stiefvader helemaal geen contact meer had met zijn dochters. Na veel rechtzaken heeft hij toch de regeling voor één weekend en één donderdag in de twee weken.
Helaas is dit nooit veranderd. Daardoor merk ik dat er een soort afstand is tussen mijn stiefzusjes en stiefvader. Als ze in het weekend bij hun vader zijn bellen zij elke avond hun moeder en zijn ze vaak chagrijnig omdat ze hun moeder missen of niet met hun vrienden kunnen afspreken.
Dus ik raad je aan om voor een regeling te gaan waar jij helemaal achterstaat. Jullie hebben sámen besloten om kinderen te nemen dus jullie hebben allebei even veel recht om voor ze te zorgen. Het is helaas wel lastig omdat jouw kinderen erg jong zijn. Als ze straks wat ouder zijn kunnen ze zelf bepalen waar zij willen wonen.
Ook wil ik even inspringen op jouw gevoel als falende vader. Daar ben ik het compleet niet mee eens. Uit je verhalen blijkt dat jij enkel het beste wilt voor jouw kinderen. Dat jij jouw kinderen voorop zet , dat jij wilt dat jouw kinderen niets anders dan gelukkig en zorgeloos zijn. Je klinkt bereid om je eigen wil en wensen aan de kant te zetten om al het voorgenoemde te bereiken voor jouw kinderen. Ik denk dat dat iets is wat jouw een goede vader maakt. Een vader waarop jouw kinderen kunnen vertrouwen, iemand waarop ze kunnen terug vallen en die altijd 100% voor hen klaarstaat. Iemand die voor hen zorgt en hen beschermd. Dat is wat een vader is.
Een goede vader wordt niet bepaald door hoe vaak jij je kinderen straks ziet maar door hoe gelukkig jouw kinderen straks zijn door jouw invloed. En door wat jij bereid bent om te doen om hen zo gelukkig mogelijk te maken.
Hopelijk heb je hier iets aan en geef je de strijd nog niet op.
Lieve groet.
Dank je Lisa en Anne. Onze oudste hebben we gevraagd wat hij het liefst wil. Het antwoord laat zich raden: geen scheiding en al helemaal geen verhuizing. Helaas is dat voor mijn vrouw geen reden om haar plannen bij te stellen. Dat vind ik erg jammer en het maakt mij verdrietig. Ik zal haar dat nog eens duidelijk maken en ook mijn plan voorleggen, waarbij ik de kinderen om het weekend een lang weekend bij mij heb en iedere week de woensdagmiddag. Zo hou ik contact met de nieuwe school, zie ik hun vriendjes en spreek ik ouders van vriendjes/klasgenoten. Dat is volgens mij de manier om in beeld te blijven en een betrokken vader (op afstand helaas) te blijven. En natuurlijk zal ik er altijd voor ze zijn en zo veel mogelijk aanwezig zijn bij uitvoeringen, wedstrijden, afzwemmen, sport etc. Het voelt nog steeds als falen, maar geeft wel rust en duidelijkheid. Ik denk dat de kinderen daar het meeste belang bij hebben.
Bedankt voor het meedenken!
Hallo Klaas,
Bedankt voor je bericht en wat vervelend dat het zo bij jullie loopt.
Ik zou als ik jou was ook akkoord gaan met de verhuizing. Dit omdat ik denk dat het anders tot meer ruzie uit loopt en meestal moet toch één iemand bij geven. Voordat er nog meer ruzie is en de kinderen hieronder lijden. Mijn moeder is toen bij de scheiding ook met mij het huis uitgegaan en dit zorgde ook voor meer rust. Echter had ze ook graag nog in het huis willen blijven wonen.
Als ik jou was zou ik jouw voorwaarden wel duidelijk maken. Aangezien jij toch bijgeeft, wat ook niet makkelijk is, aangezien jouw kinderen veel verderop gaan wonen. Daarom vind ik dat je ook recht hebt om aan te geven wanneer en hoe vaak je de kinderen graag zou willen zien. Het is zoals je zegt niet zo makkelijk om spontaan nog dingen met de kinderen te plannen. Dus het is wel heel belangrijk om het vooraf duidelijk te bespreken met elkaar.
Ik denk dat je daardoor ook als vader goed in de voorgrond blijft staan. Helaas heb ik hier geen ervaring mee, aangezien mijn vader juist geen contact zocht na de scheiding. Voor je kinderen en jou lijkt het mij dus heel goed om elkaar regelmatig te blijven zien.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn hulp.
Veel liefs,
Anne
Hoi Klaas,
Als eerste wil ik even zeggen dat ik het erg vervelend voor je vind dat je in deze situatie zit. Heel veel sterkte gewenst de komende tijd! Wat fijn dat je met je vraag hierover het idee had dat je op dit forum terecht kon.
Zelf zijn mijn ouders gescheiden toen ik 10 jaar oud was en mijn vader was destijds van plan om uit onze woonplaats te verhuizen (zo ver mogelijk bij mijn moeder vandaan). Ik zelf vond dat eigenlijk helemaal niet leuk en ben daar toen met mijn ouders over in gesprek gegaan. Heb jij al met je kinderen besproken wat ze zelf het liefst zouden willen? Ik begrijp dat ze erg jong zijn, maar ik zelf vond het op die leeftijd echt het fijnst dat er zo min mogelijk verandering was – in hoeverre dat mogelijk is natuurlijk. Dat ik bijvoorbeeld bij mijn oude vriendjes op school kon blijven etc. Ook wilde ik het liefst allebei mijn ouders zo vaak mogelijk blijven zien.
Doordat ik bij mijn ouders aan had gegeven graag in dezelfde woonplaats te blijven wonen hebben zij daarna – volgens mij in samenspraak met een bemiddelaar – besloten in een contract op te nemen dat de ouder die meer dan 15 kilometer weg verhuisde van de oorspronkelijke woonplaats en de andere ouder, zijn recht op de kinderen verloor, tenzij de kinderen zelf mee wilden.
Dit is natuurlijk een redelijk rigide regeling, maar kan wel iets zijn wat houvast kan bieden als je je heel erg zorgen maakt over het verliezen van de tijd met je kinderen.
Ik lees wel terug dat je ook angstig bent voor een vechtscheiding en daarom akkoord wil gaan met haar verhuis-voorstel. Hebben jullie het erover gehad wat in dit geval het beste is voor jullie kinderen? Zo niet, is dat misschien mogelijk nog een gesprek dat je aan zou kunnen gaan met je ex-partner. Als dit snel op ruzie uit loopt is het misschien een idee dit gesprek aan te gaan met een objectief derde iemand erbij, dit is iets wat mijn ouders regelmatig deden tijdens de scheiding.
Ik wil hierbij ook nog even zeggen dat ik het heel erg mooi vind om te lezen hoe graag je het voor je kinderen goed wil doen en hoe graag je hen zo veel mogelijk wil blijven zien. Dat is iets waar ieder kind blij mee kan zijn en ik wil je daarom ook zeggen om dat zeker aan je kinderen te vertellen. Ik had daar zelf heel blij van geworden vroeger.
Ik hoop dat je iets aan deze gedachtes hebt en heel veel succes.
Liefs,
Lisa