(35 jaar) in Vragen van ouders
Ik kan hem niet bereiken
Hallo
Mijn zoon heeft een tijdje zijn vader niet gezien. Zijn vader haalde hem later niet op van school, hier was onze zoon erg door van slag, boos verdrietig etc.
Nu ziet hij sinds kort zijn vader weer. Alles lijkt goed te gaan, zet zijn vader op een voetstuk, alle spullen die hij bij hem krijgt vind hij fantastisch. Zelf leven we van een bijstandsuitkering. Wij als ouders gaan tijdens de haal en brengmomenten respectvol met elkaar om, alleen gaat het thuis niet goed met mijn zoon en mij.
Hij heeft hele erge driftbuien die met de dag erger worden. Wekelijks. Is moeilijk bereikbaar op die momenten. Ik voel me uitgeput.
Denk nu dat hij beter af is als hij bij zijn vader gaat wonen.
Hij geeft soms ook aan bij zijn vader te willen wonen.
De explosies van mijn zoon gaan o.a. om geen klusjes willen doen (want dat hoeft hij ook niet bij vader die hij 1 keer in de 2 weken ziet), groot willen zijn, zelf alles willen bepalen. Hij komt zeer ontvreden/ondankbaar over, verward misschien, maar ik zie vooral boosheid in ons huis. Bij zijn vader lijkt er geen vuiltje aan de lucht.
Ik ben radeloos. De spanningen zijn te veel voor me.
Hulverlening is beperkt, volgens vaste structuren/protocollen. Het werkte niet voldoende. Ik voel me heel verdrietig en alleen bij deze situatie. Mijn zoon is net 10 jaar oud. En doet nu weer alsof er niets aan de hand is, maar het is een masker. Van frustratie wordt ik af en toe boos, voel dat ik me de laatste tijd niet meer kan opladen.
Hoe kan ik mijn zoon bereiken? Het beste helpen (met weinig energie)? Straks moet hij uit huis worden geplaatst, dat zou ik heel erg triest vinden. Zijn vader en ik wonen niet bij elkaar in de buurt.
Hebben jullie adviezen?
Groetjes
Beste ouder,
De situatie die je beschrijft is absoluut niet fijn maar eerlijkgezegd wel heel herkenbaar. Als kind van mijn ouders was en ben ik een vrij gesloten boek richting limijn ouders; ik heb er vaak ook totaal geen behoefte aan. Zolang ik gewoon mijn eigen gang kan gaan is het goed. Naast het meer mijn eigen gang willen gaan is het afsluiten ook een stukje boosheid richting beide ouders. Waar ik niet helemaal begrijp uit het verhaal is of je zoon ook voor het zien van zijn vader ook al zo heftig reageerde? Driftbuien kunnen in mijn ogen ook een teken van het uiten van emotie zijn. Mist hij zijn vader op de momenten dat hij bij jou is? Hij heeft zijn vader namelijk een periode niet gezien en dat kan het evenwicht aandacht van de moeder/aandacht van de vader scheef trekken.
Het belangrijkste bij die driftbuien, is naar mijn idee het luisteren naar je zoon. Je zoon wil groot zijn, zelf alles bepalen, maar weet je van je zoon wat dit voor hem betekend? Mogelijk zou hij zich prettiger voelen als je input aan hem vraagt naar zijn eigen ideeën om in huis te helpen. Bij het vragen van deze input is het wel zoeken naar een balans; als hij geen zin heeft om iets naar jou te uiten dan is dat ook niet erg :-). Dat het niet erg is, kun je dan het beste ook tegen hem zeggen. Op die manier heeft je zoon ook niet direct het idee dat hij wordt geforceerd (of dat nu waar is of niet) om te delen. Het vraagt wat dat betreft ook een stukje controle loslaten; mogelijk dat hij juist daardoor weer wat toenadering zoekt (dan heeft hij immers zelf de controle). Iets anders wat naar mijn idee zou kunnen helpen is vanuit jou contact te hebben met zijn vader. Alleen al een keer reflecteren hoe het bij hem in huis gaat kan een beter beeld geven over hoe je het dagelijks leven prettiger kan maken voor je zoon. Uiteraard weet ik niet hoe de omgang tussen je ex-man en jou is en kan ik me ook zeer zeker voorstellen dat het reflecteren met elkaar lastig is :-).
Terugkomend op de driftbuien van je zoon: sport hij? Bewegen kan namelijk een hele goede uitlaatklep zijn om emoties te uiten en te reguleren. Sport kan kosten met zich meebrengen, maar dat kun je ook zien als een investering voor je zoon.
Heel veel succes voor nu, ik hoop dat de omgang met jouw zoon in de toekomst makkelijker gaat.
Beau