Annefrie (36) in Vragen van ouders
Hij wil niet meer bij ons zijn
Ik ben stiefmoeder van B. van nu 15 jaar. Ik ken B vanaf zijn 4de levensjaar aangezien ik toen een relatie met zijn vader kreeg. Inmiddels hebben vader en ik ook samen een zoontje van nu 5 jaar. In het begin kwam B om het weekend bij ons en dat verliep prima(op een paar nare dingen in contact met zijn ex na). Ex had direct na de scheiding een nieuwe relatie waarmee zij na 1 jaar ook samen een kind kreeg. Dat kind is nu 11 jaar. Ex besloot weg te gaan bij haar toenmalige partner toen B 10 jaar was. Aangezien zij weer direct naar een andere man ging, welke ook een kind geeft, hebben wij besloten om B in huis te nemen zodat hij zijn bs af kon ronden. Hij heeft toen 3 jaar fulltime bij ons gewoond en ging om het weekend naar moeder. Vanaf middelbare school is er co-ouderschap. Dat ging redelijk goed totdat B een half jaar geleden zei niet meer bij ons te willen zijn. Zijn moeder heeft hem toen ook niet teruggestuurd maar hem met open armen ontvangen. B zegt het niet fijn te vinden bij ons omdat wij alleen maar ‘zeiken’. Het klopt dat er bij ons bepaalde regels gelden en wij bepaalde waarden en normen hebben die ver uiteen liggen met moeder. Bij moeder krijgt B in zijn ogen veel meer vrijheid maar in onze ogen zorgt zij alleen maar voor hem maar voedt hem niet op en bereidt hem niet voor op de echte wereld. Nu was het contact herstellende maar heeft hij onlangs weer (emotieloos) aangegeven niet meer bij ons te willen zijn. Wat kunnen we doen en moeten we vooral niet doen?
Beste Annefrie, wat goed dat jij en B’s vader hier deze vraag stellen en hier mee bezig zijn, dat scheelt al heel veel.
Ik herken de situatie, mijn zus wilde in haar eindexamenjaar bij m’n moeder wonen en dat raakte mijn vader en stiefmoeder heel erg. Hun reactie was boos worden omdat ze zich machteloos voelden, mijn moeder had een groter huis en de deur stond altijd open voor veel vrienden en feestjes. De perfecte plek voor mijn zus om haar laatste jaar op de middelbare school door te brengen. Het belangrijkste om te onthouden is denk ik dat dit totaal niet betekende dat mijn zus minder van mijn vader of stiefmoeder hield. Ze koos voor zichzelf en dat recht heeft een kind in principe. Om je vraag te beantwoorden wat jullie kunnen doen zou ik zeggen kijk maar zijn behoeftes en probeer te praten. Hij is 15 dus wil veel vrijheid maar soms kan structuur ook iets zijn waar hij naar verlangt. Als hij echt niet bij jullie wil wonen, verzin dan dingen die jullie samen kunnen doen om het contact te onderhouden.
Wat ik aanraad om niet te doen is heel erg boos worden of je als slachtoffer gaan gedragen. Maak duidelijk naar B dat jullie er voor hem zijn en zijn geluk op nummer 1 staat. Spreek niet slecht over de moeder van B en zeg dat je het fijn vindt dat hij blij is bij z’n moeder.
Vergeet niet dat hij evenveel van jullie houdt!
Succes met het gesprek en stuur nog een berichtje als jullie meer vragen hebben!
Groetjes Sophie
Hallo Annefrie, bedankt dat u deze vraag stelt! Er zijn meerdere (stief)ouders wie hiermee dealen, waarvan mijn eigen moeder er ook een is. Ik woon zelf niet meer bij mijn ouders, maar ik heb wel een broertje van 9 wie recentelijk heeft aangegeven niet meer bij mijn moeder en haar vriend te willen wonen. Hij woont nu dus fulltime bij mijn vader. Mijn broertje gaf ook aan dat hij bij mijn moeder veel meer moet doen en dat zij en haar partner heel streng zijn. Terwijl hij bij mijn vader dus veel meer mag en vrijer is. Ik heb gemerkt dat het heel belangrijk is om verder te vragen waarom hij het dus niet fijn vindt om bij mijn moeder te wonen zodat hij zich gehoord voelt. Ook kan het helpen om de ouders met elkaar te laten praten om soortgelijke regels in te stellen zodat het verschil niet zo groot is. Uiteindelijk kan je hem niet dwingen om bij jullie te komen wonen en moet je B de vrijheid geven om te kiezen. Maar jullie kunnen wel met B of met de moeder praten zodat het duidelijker wordt waarom B zich niet zo fijn voelt.
Ik hoop dat dit helpt in de situatie en ik zou graag willen horen hoe het verder afloopt.
Liefs,
Ashley
Hallo Annefrie,
Allereerst wil ik zeggen dat het goed is dat u deze vraag stelt! Wat een vervelende situatie is het, ook omdat jullie het beste van de situatie willen maken! Ondanks dat ik niet precies dezelfde situatie heb meegemaakt, herken ik het verhaal wel een beetje. Mijn broertje was 15 toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn vader heeft hierin de knoop doorgehakt, waardoor hij, in de ogen van mijn broertje, de boosdoener was. Hierdoor kon hij ook wel eens emotieloos negatieve opmerkingen naar mijn vader maken, maar ook mijn moeder was in de situatie soms degene die fout zat. Mijn ouders zijn hiervoor ook bij een psycholoog geweest. Mijn moeder vertelde me dat dit gedrag versterkt werd door de puberteit en vertelde het volgende: In de puberteit hebben de meeste jongeren vaker de neiging te doen waar ze zelf zin in hebben en hebben ze behoefte aan vrijheid. Ze hebben vaak de drang zelfstandiger te worden en willen hierdoor losgelaten worden door de ouders.
Misschien dat daarom bij zijn moeder wonen heel aantrekkelijk is, omdat hij daar de vrijheid heeft te doen en laten wat hij zelf wilt. Wat hij dan ziet als ‘zeiken’, beperkt hem hierin. Ik denk dat het beste is om met B. in gesprek te gaan. Tijdens dat gesprek kan hij aan jullie vertellen wat hij fijn vindt bij zijn moeder en zouden jullie hierop in kunnen spelen. Dit kan door bijvoorbeeld samen af te spreken dat hij ook meer vrijheid bij jullie kan krijgen, maar dat daar wel bepaalde regels aan vast zitten. Houd daarnaast in gedachten dat jullie wel de opvoeders zijn en moeten doen wat, in jullie ogen, het beste is voor hem.
Ik hoop dat u hier iets aan heeft.
Groetjes Liz