(45 jaar) in Vragen van ouders
Heimwee in haar buik
Goedemiddag,
We zijn nu ruim een jaar gescheiden. Het lijkt goed te gaan met mijn dochter van 8 jaar. Niet echt in een vechtscheiding verstrikt geraakt maar uiteraard wel wat obstakels moeten nemen waar ze vast en zeker wat van mee gekregen heeft. Wonen beiden in dezelfde stad en hebben co-ouderschap.
Mijn dochter geeft gelukkig aan wanneer ze zich verdrietig voelt en stelt vragen als waarom we niet meer bij elkaar zijn en waarom we niet meer bij elkaar kunnen komen. En ze mist mama als ze bij papa is en mist papa als ze bij mama is. Dan heeft ze een heimwee gevoel in haar buik zegt ze. Volgens mij heeft ze ook behoorlijk last van een loyaliteitsconflict.
Op school gaat het wel wat minder, maar niet desastreus. Ze is wel af en toe minder geconcentreerd en vaak moe omdat ze moeite heeft om in slaap te komen….dan gaat er waarschijnlijk heel wat in haar hoofdje om.
Wat haar verder echt dwars zit volgens mij, want dat komt zo nu en dan terug, is dat wij schijnbaar in de goede tijd gezegd en beloofd hebben dat wij nooit zouden gaan scheiden. En ze neemt ons dat kwalijk….dat we dat gezegd hebben en dus toch zijn gescheiden.
Voor de rest is ze bij mij thuis een vrolijk meisje, speelt met verschillende vriendinnetjes, zingt en danst, is gewoon kind, met dus af en toe een verdrietig moment.
Mijn vraag concreet is: gaat het goed met haar of lijkt het goed te gaan en komt misschien in een later stadium het echte verdriet en gaat ze er last van krijgen.
Helpt het nu om haar met iemand te laten praten, een kinderpsychologe die kinderen begeleidt en kinderen leert om met het verdriet van de scheiding om te gaan. Of maak ik het dan voor haar zwaarder dan ze het wellicht nu voelt?
Wat vinden jullie?
Heeft het jullie geholpen of juist niet?
Of had je het juist graag gewild?
Ik hoor het graag!
Dank!
Hallo,
Mijn ouders zijn ook gescheiden. Ik gaf totaal niet aan hoe ik me voelde en ben hiervoor naar een psycholoog geweest ( ik was toen 13 ) maar voor mij heeft het niet geholpen.. Ik denk dat het voor uw kind wel goed kan zijn omdat die eerlijk toegeeft wanneer ze verdrietig is. Heeft u het haar zelf al gevraagd? Of ze het fijn zal vinden? Dat zou ik wel eventjes doen. Ik denk persoonlijk dat ze het er in de puberteit lastiger mee gaat krijgen, omdat je er dan meer over gaat nadenken. Ik heb het er afgelopen jaren en nu namelijk veel moeilijker mee dan eerst. Dus mijn advies: vraag haar zelf of ze het fijn vind en het kan nooit kwaad !
Ik ben nog maar net gescheiden en het lijkt goed te gaan met de kinderen (8, 9 en 11 jaar). Toch hebben we besloten om schoolmaatschappelijk werk in te schakelen.
Vooral de jongsten zijn geen praters, terwijl ze bij zowel mijn ex-man als bij mij altijd terecht kunnen. We proberen regelmatig met ze te praten, maar ze komen niet verder dan “we zouden graag weer in 1 huis willen wonen met z’n allen”.
Wij hopen dat ze zich onder begeleiding van een professional meer open kunnen stellen en op die manier toch hun verhaal kwijt kunnen.
Dara en Isabel,
Heel erg bedankt voor jullie reactie.
Uit beide mailtjes krijg ik toch ergens een bevestiging dat het, naar omstandigheden, redelijk goed gaat met mijn dochter en dat we op zich de juiste handelingen doen.
We proberen altijd even een kopje koffie te drinken als we ‘de wisseling’ hebben. Ik kan helaas niet zeggen dat dit altijd goed eindigt, af en toe raken we toch in een discussie die we beter niet kunnen hebben, maar het gaat vaker goed dan fout en de intentie is er in ieder geval wel.
Fototip vind ik helemaal top. Zelf hadden we een heimwee doosje die ik samen met mijn dochter gemaakt had met ‘heimwee’ snoepjes….maar ze was erg teleurgesteld toen die toch echt niet bleken te werken ;). Dus ik ga nu aan de slag met de foto als zij dat wilt.
Verder toevallig inderdaad ook een gesprek aangevraagd met de juf samen met mijn ex man. Om in ieder geval de situatie uit te leggen en om te vragen haar een beetje in de gaten te houden. Ik weet wel dat ze niet echt praat met anderen over de situatie, maar dit is een hele lieve juf, dus wie weet.
Soort van dagboek hebben we ook gedaan, maar meer in de zin van een mooi schrift. Daar schreef ze en tekende ze in, maar een echt dagboek met een slotje is een nog beter idee, want dan is het echt voor haarzelf, dank voor het advies.
Ik denk dat we inderdaad even de situatie aan moeten kijken, zelf veel met haar moeten blijven praten, haar ruimte blijven geven voor haar verdriet en dus inderdaad moeten wachten met het inschakelen van professionele hulp. Alleen al omdat ik van jullie ook al hele mooie en waardevolle adviezen krijg! Dank daarvoor.
Ik denk dat voor haar praten wel goed is, praten is altijd goed. Maar misschien niet perse praten met een kinderspycholoog, allereerst praten met jou en met haar vader. Het klinkt alsof ze vooral aan de situatie moet wennen, naar een kinderpsycholoog gaan is dan misschien juist iets extra’s bovenop alles wat raar voelt voor haar. Maar vraag dat vooral aan haar, vraag of zij met iemand anders hierover wilt praten, iemand ongerelateerd aan haar ouders.
Communicatie en genormaliseerde omgang van de ouders is belangrijk voor elk kind, de andere dingen verschillen, dus let vooral op wat zij zelf wilt.
Succes
Beste mevrouw,
Hartstikke bedankt voor uw berichtje en wat goed dat u zich zo in uw dochter probeert in te leven. Het feit dat u niet echt een vechtscheiding heeft gehad en dat jullie co-ouderschap hebben, zouden voor mij persoonlijk heel fijn zijn geweest. Ik denk dan ook dat dit iets is, wat ieder kind dat wel in een vechtscheiding heeft gezeten, ook fijn zou vinden.
Dat u aangeeft dat ze last heeft van heimwee, zou denk ik voor een groot deel weggenomen kunnen worden als jullie (u en uw ex-man) bij het halen en brengen nog even contact hebben, door nog even samen wat te drinken als dat mogelijk is. Ook zou een foto van u samen met uw dochter en een foto van uw ex-man samen met uw dochter, respectievelijk op haar kamer bij haar vader dan wel op haar kamer bij u, kunnen helpen tegen heimwee. In dit geval bent u er toch een klein beetje wanneer ze bij haar vader is en is haar vader er toch een beetje wanneer ze bij u is. U zou aan uw dochter voor kunnen leggen of ze dat fijn zou vinden.
Om op uw concrete vraag terug te komen, ergens heb ik het gevoel dat het wel goed met haar gaat, als ik uw verhaal zo lees. Ze geeft aan wanneer ze zich verdrietig voelt, ze probeert met jullie te praten. Ze speelt met vriendinnetjes, doet haar eigen dingetjes en trekt zich zo te lezen niet echt terug. Verdrietige momenten horen erbij, maar als u er voor haar bent op die momenten dan helpt dat al de helft en dat geeft alleen maar steun.
Voor de zekerheid zou u een keer aan haar leraar op school kunnen vragen of ze weleens deelt hoe ze zich voelt (ook over de scheiding). De leraar maakt haar natuurlijk dagelijks mee dus die zal ook wel zien/weten of het goed met haar gaat.
Verder is een dagboek ook een optie, hierin kan ze ook haar verhaal kwijt, wat ze mogelijk misschien niet durft uit te spreken. Op deze manier kan ze toch uiten hoe ze zich voelt en kropt ze mogelijke dingen, die haar dwars kunnen zitten, niet op.
Hopelijk heeft u iets aan deze tips en mocht u ooit nog advies willen, dan is dit altijd mogelijk!