J. & K. (Jonger dan 7) in Vragen van ouders
Heeft ons verlaten
Hallo,
Wellicht is dit wel vreemd, want ik als moeder schrijft namens mijn 2 zoontjes, die 3 en 1,5 jaar zijn. Hoe weet ik, zo jong dat ze zijn, hoe zij onder de situatie zijn. Het feit dat hun ouders uit elkaar gaan. Wij gaan uitelkaar, omdat hun papa een ander heeft. Onze situatie is nooit een situatie geweest, waarin kinderen hebben geleden, omdat wij continu ruzie hadden. Wij hadden een gewone thuis situatie, tuurlijk hadden we weleens onenigheden, maar niet zo erg, dat je denkt, dat we ooit uitelkaar zouden gaan. We hadden het fijn samen als gezin en opeens heeft hij een ander en gaat ons verlaten. Hoe weet ik als moeder wat het beste is voor onze kinderen, als ze nog zo klein zijn om zo een goede regeling te treffen met hun vader…
Alle advies is welkom. Alvast bedankt!
Misschien heb ik toch nog een tip voor je. In een folder van het ministerie stond dat het voor heel jonge kinderen belangrijk is dat ze de andere ouder frequent zien. Ik ben dus niet akkoord gegaan met 1 week op en 1 week af. Ik heb 2,5 dag en hij ook + een weekend. Dan hoef ik mijn kleine man geen week te missen en omgekeerd. Dat schijnt voor de ontwikkeling beter te zijn. Het wisselmoment is het kinderdagverblijf. Ik breng, hij haalt. Scheelt een ongemakkelijk moment.
Hoi,
Ik ben ook zoekende. Mijn zoontje is net 2,5. Het moment dat we gaan verhuizen en mijn zoontje zonder gezin komt te zitten komt dichterbij. Ik ga van binnen kapot van de spanning als ik daar aan denk. Hij is nog steeds dolgelukkig als we met z’n drieën samen zijn. “Gezellig” kirt en lacht hij dan. Het ouderschapsplan is op een haar na af. 50/50 meer viel er niet uit te halen. Straks alleen met dat jochie aan de keukentafel, zonder de warmte van een gezin. Hij is al enig kind en nu dit ook nog. Helaas, daar kan ik niets meer aan veranderen. Ik ben zo zoekende. Hij moet straks “verplicht” naar mijn ex. Het moeilijkste vind ik dat hij nog zo aanhankelijk naar mij toe is, omdat ik zijn primaire verzorger ben. Als hij troost wil, vraagt hij toch naar mama en wil nog graag knuffelen. Ik vind het vooruitzicht dat hij hier schade oploopt door deze scheiding zo vreselijk. Mijn horror scenario is echt dat ik hem huilend bij mijn ex achter moet laten. Zo lang hij daar met plezier naar toe gaat en lacht, dan zul je me niet horen, maar ik ben daar niet gerust op.
Wat als hij door zijn jonge leeftijd over zijn toeren geraakt, omdat hij me mist? Ik ben zo bang dat hij psychisch schade oploopt, doordat zijn behoeftes te weinig vervult gaan worden. Hij is nog te emoties onder woorden te brengen. Ik wil niet bijdragen aan PAS (parental alienation syndrome).
Mijn ex loopt niet over van inlevingsvermogen. Zijn oplossing voor dit probleem is doen alsof het allemaal niet erg is en vooral de “leuke” kant van de scheiding benadrukken. Dan denk ik zijn die er dan? Een voorbeeld: Je hebt twee huizen, leuk he!
Wat doe ik als hij echt verdrietig is en bij mij wil blijven. Ik ga hem echt niet weigeren om bij mij te zijn, zoals mijn ex voorstelt. Ik wil wel samen me hem naar mijn ex gaan en vertrekken, zodra mijn zoontje zijn draai heeft gevonden, maar doe ik hier goed aan of moet ik toch voor de cold Turky oplossing gaan? Hij is nog zo jong, ik kan hem niets uitleggen.
Beste moeder,
kinderen op die leeftijd uiten dat door hun gevoel. Zij voelen de spanning in een huis goed aan en gaan daar op hun manier mee om, ongeacht hun leeftijd. Je kunt dit zelf al snel merken als ze bijvoorbeeld een stapje terug doen in hun ontwikkeling. Niet zelf willen eten, gevoerd willen worden, niet op het potje plassen maar weer een luier om willen. Dit is hun manier om aan te geven dat ze zich nu even niet “veilig” voelen en aandacht willen dat jullie wel voor hen blijft zorgen. En dat kunnen ze inderdaad niet onder woorden brengen. Het is ook later niet belangrijk dat zij horen waarom jullie uit elkaar zijn gegaan, wel is het belangrijk dat kinderen weten hoe het nu gaat, wie zorgt er voor hen, waar gaan ze wonen, hoe is het contact geregeld met de andere ouder en vooral dat jullie altijd van ze blijven houden, ongeacht waar en bij wie ze zijn op dat moment.
Hopelijk kun je hier iets mee en het feit dat je er mee bezig bent en nadenkt over de gevolgen van jullie scheiding, geeft al aan dat je graag zorgt voor je kinderen. Dat is altijd fijn om te lezen.
Ik wens jullie een mooie toekomst en veel liefde met elkaar.
Groetjes Anneke
Hallo,
Bedankt voor je bericht hier! Heel dapper om advies te vragen.
Ik was zelf al ouder toen mijn ouders gingen scheiden, maar als ik zo je bericht lees, dan denk ik dat je nu niets kunt doen. De jongste kan nog nieteens praten, laat staan dat hij een mening heeft over de situatie. Ook met de oudste kun je natuurlijk nog geen fatsoenlijk overleg hebben over alles.
Wat je misschien wel kunt doen is NU besluiten dat je open en eerlijk gaat zijn over de situatie. Dat je nooit hun vader zwart gaat maken en dat je, wanneer de kinderen vragen gaan krijgen, deze zo goed mogelijk zal beantwoorden.
Je hebt het voordeel dat de kinderen nog zo jong zijn dat ze het waarschijnlijk later allemaal zijn vergeten hoe het op dit moment is. Doe daar je voordeel mee, dat scheelt later een hele hoop problemen voor de kids ;-).
Ik hoop dat er nog iemand is op dit forum die ervaring heeft met zulke jonge kinderen. Wellicht hebben ze bruikbare andere tips.
Veel succes en sterkte met de scheiding,
Femke