Trudy (63) in Vragen van ouders
Goed maken
Hallo, ik ben 63 jaar oud en al bijna 20 jaar gescheiden. Ben via via bij jullie terecht gekomen. Heb 3 volwassen kinderen en heb weinig of geen kontact meer met ze! Ze hebben aangegeven dat ze tijd voor zichzelf nodig hebben. Dit respecteer ik natuurlijk, maar begreep het niet! Heb vandaag Utopia-life gekeken, en er vallen zo veel puzzelstukjes in elkaar! Wat heb ik veel fout gedaan, onbewust, en wat zijn er luiken van mijn ogen gevallen! Wat begrijp ik ze nu beter! Dankjulliewel daarvoor! Maar nu! Ik weet niet goed hoe ik ze kan/durf te benaderen. Bang om weeer afgewezen te worden, maar zo graag laten zien dat ik ze beter begrijp en vooruit wil! Voel me zo onzeker, dit is de andere kant van alles! Ik hou zo veel van ze en wil zo graag dat we weer gewoon kunnen communiceren. Hoe kan ik dit duidelijk maken, zonder druk te leggen of ze in een moeilijke positie te zetten?
Lieve Trudy,
Wat fijn dat je Villa Pinedo gevonden hebt en je verhaal met ons wil delen.
Situaties zoals deze zijn altijd lastig! Zeker met dat kleine stemmetje in je hoofd die zich afvraagt of het allemaal nog wel goed kan komen? Of het wel nut heeft omdat je bang bent op een reactie die je niet wil horen, of zoals je zelf ook zegt ‘om weer afgewezen te worden’. Wat ik heel erg knap vind is dat je nu na al deze tijd toch nog steeds je kinderen wil en probeert te begrijpen. Het toont het lef als je je eigen fouten kan en durft in te zien, dat kan lang niet iedereen!
Dit bericht raakt mij enorm, zelf heb ik al zo’n 2 jaar lang een enorm lastige situatie met mijn oudere broer. Ik zat niet lekker in mijn vel en dat maakte de situatie er niet beter op. Ik kan mij voorstellen dat je door een scheiding ook even niet het zonnetje in huis kan/wil zijn. Iedereen heeft wel eens een vervelende periode waar we ons even niet uit kunnen trekken en dat is oke.
Mijn broer is nu ongeveer 7 maanden uit huis en ik heb hem daarna ook niet echt meer gesproken of gezien. Eerst dacht ik dat het zo maar beter was, ik had ruimte nodig en hij waarschijnlijk ook. Na een paar maanden raakte ik de boosheid kwijt en begon ik beter in m’n vel te zitten. Ik zag in dat ook ik niet alles even goed heb gedaan, onbewust of niet.
Dus 2 weken geleden had ik al mijn moed verzameld en heb ik de telefoon opgepakt. De spanning die ik toen voelde kan ik niet eens omschrijven maar ik heb het idee dat je precies weet wat ik bedoel! Zaterdag 28 september ben ik met al mijn angst maar goede moed naar mijn broer gegaan om daar een hapje te eten. Was het alles wat ik ervan hoopte? Nee eerlijk gezegd niet…. Ik denk wel dat het een stap in de juiste richting is geweest, maar dat is voor mij ook nog afzien.
Nu weet ik dat 20 jaar iets langer is dan 2, maar als ik als 21 jarige het kan? Moet jij het zeker kunnen, daar heb ik alle vertrouwen in! Dus pak die telefoon op en plan een gezellige lunch of ga samen een dagje uit. Dit kan met alle kinderen tegelijk of één voor één. Mochten ze niet op je verzoek ingaan, dan kan je alsnog heel trots zijn op jezelf. Want jij hebt het dan mooi wel geprobeerd en je van je beste kant laten zien. Maar ik denk dat het met familie het goed maken nooit te laat is!
Zoals je zelf ook zegt, je wilt je kinderen niet onder druk zetten. Leg uit dat je ze mist en dat je ze graag weer wilt zien, dat jullie niet gelijk over van alles hoeven te praten en dat het ook gewoon een gezellige dag kan zijn. Mocht het toch zo zijn dat jullie een goed gesprek aangaan, dan is dat alleen maar goed. Zorg wel dat dit gesprek kalm verloopt en je geen vingers gaat wijzen naar de anderen. Blijf vooral trouw aan jezelf en probeer er geen verwachtingen van te hebben (dat is altijd mijn valkuil…haha).
Lieve Trudy, ik hoop dat mijn berichtje je een beetje verder help en wellicht moed geeft. Weet dat je niet alleen bent en ik wens je veel succes.
Liefs, Charlotte
Beste Trudy,
Nou de eerste stap in het goed maken met je kinderen, heb je gezet! En dat is op dit forum je vraag stellen. Lef heb je, dus de durf is er al!
Wat je hier zegt, oogkleppen op, fouten gemaakt, onbewust , puzzelstukjes vallen samen, de spijt. Dit vertel je allemaal hier, zou ik aanraden om ook te vertellen tegen je kinderen. Het is de waarheid. Er gaat niks boven de waarheid. Vertel het, zeg wat je graag wil en dan is de keuze aan jouw drie kinderen.
Zo ga je ook niet leven met spijt; “ik wou dat ik contact op had genomen…” of iets vergelijkbaars.
Zelf heb ik geen kinderen, maar mijn vader is recentelijk overleden. zelf heb ik hem 15+ jaar niet gezien noch gesproken. Dacht altijd dat het wel zou komen, dat ik kon vragen waarom, dat wij tweeën nog “één laatste dans” konden hebben. Te laat dus. Ik was en ben te laat, Trudy. Wees niet te laat, er is niks ergers dan dat…
Mijn advies, vanuit mij, aan jou:
Vertel jouw verhaal vanuit jezelf, de waarheid, wat je graag zou willen, waarom en dat je spijt hebt. Gewoon op een volwassen rustige manier zonder wanhopig te zijn [dan wordt het ongemakkelijk] . Dan dwing je niemand, geen ongemakkelijke situaties. Dan leef je niet met spijt en ben je niet te laat. Dan is het aan hun.
Desnoods overleg je met de vader van de kinderen, als hij nog in beeld is. Plan je een leuke bijeenkomst met zijn allen?
Je hebt wel lef en durf, Trudy. Je kan het. Ik heb alle vertrouwen in dat jij je best gaat doen. Voorkom een “wat als”-scenario.
Je kunt het!
Break a leg, zoals de Engelse zeggen!
Warme groet,
Fouad
Hoi Trudy,
Wat leuk dat je Villa Pinedo hebt gezien tijdens de uitzending van Utopia! En wat bijzonder dat je daardoor anders naar de situatie bent gaan kijken. Dat is denk ik een groot compliment voor Villa Pinedo en de dames die in de uitzending zaten. Bedankt dat je dit met ons deelt <3
Ik vind dat je in je berichtje heel mooi uitlegt wat je graag met je kinderen wilt bespreken en hoe je nu tegen de situatie aankijkt. Misschien is het dus ook een idee om je kinderen een mailtje/appje/berichtje hierover te sturen. Zo kun je goed nadenken wat je wil gaan zeggen en geef je ze zelf de optie om hierop te reageren of niet. Het is in zo'n mailtje ook helemaal niet erg om je kwetsbaar op te stellen. Je zegt in je berichtje hierboven dat bang bent om afgewezen te worden maar ze nu kunt laten zien dat je ze beter begrijpt en vooruit wil. Dat is denk ik heel mooi uitgangspunt voor een mailtje naar je kinderen 🙂
Hopelijk heb je iets aan mijn advies en ik wens je heel veel succes!
Liefs,
Sarah