Lynn (36) in Vragen van ouders
Gewenste woonsituatie
Beste,
Mijn zoon van bijna 14 jaar woont nu nog bij zijn vader.
Hij heeft anderhalf jaar geleden aangegeven dat hij bij mij wilt wonen.
Zijn vader is anderhalf jaar geleden in de zomervakantie gaan samen wonen met zijn vriendin en 3 kinderen, dit kan mijn zoon niet goed behappen, ben het gesprek aangegaan met mijn ex over de wens van onze zoon, dit kwam volgens hem nogal rauw op zijn dak en is niet akkoord gegaan met de wens van onze zoon.
Zijn meerdere gesprekken geweest maar mijn ex blijft bij zijn standpunt dat onze zoon moet het recht heeft om hier mee te komen.
Zelf mijn zoon heeft het naar hem geschreven over zijn wens.
Ook dat hielp niet.
Dus mijn zoon voelt zich niet serieus genomen en durft nu ook niet meer over te beginnen.
Nu beangstig mijn ex mij soms ook dus voor mij is t moeilijk om die stap tot gesprek te beginnen, want eigenlijk is het een gebed zonder einde, en zal hij niet akkoord gaan ondanks het welzijn van onze zoon.
Kan ik beter gelijk de rechtbank inschakelen met toestemming en medewerking van mijn zoon?
Hoi Lynn,
Fijn dat je het forum hebt gevonden! Wat klinkt dit als een frustrerende situatie voor je zoon en jou: al anderhalf jaar is dit aan de gang. Ik kan me voorstellen dat je zoon hier verdrietig of moedeloos van wordt, want hij heeft al zo veel geprobeerd; schrijven, erover praten. Hij probeert te communiceren, maar er lijkt maar geen gehoor te komen van vaders kant. Mijn vader heeft nooit echt op emotioneel vlak gecommuniceerd met mij en als gevolg is onze relatie nu erg oppervlakkig en dat maakt mij soms best verdrietig. Communicatie is ontzettend belangrijk en in mijn ervaring kan het heel frustrerend zijn als die communicatie niet goed verloopt.
Wat is precies de reden dat zijn vader niet wil dat hij bij jou gaat wonen? Je schrijft “dat onze zoon moet het recht heeft om hier mee te komen” maar die zin snap ik niet helemaal. Zou je daar wat meer over kunnen vertellen?
Je geeft aan dat je zoon zich misschien niet serieus genomen voelt, hoe reageer je hierop? Ik kan me voorstellen dat hij zich niet gesteund voelt door zijn vader, dus ik zou voorstellen om hem vooral zo veel mogelijk te steunen. Ik heb zelf meegemaakt dat mijn vader mij niet meer financieel wilde steunen en dat deed ontzettend veel pijn. Toen was ik destemeer opgelucht dat mijn moeder me 100% steunde en dat zal ik nooit vergeten.
Omdat hij 14 is mag je inderdaad niet zonder toestemming van beide ouders de regeling veranderen, dus als jullie het echt willen doorzetten zal het waarschijnlijk via de rechter moeten. Omdat je zoon 14 is mag hij ook zijn mening geven in de rechtbank en zal de rechter dit meenemen, maar dit garandeert niet dat de rechter zal doen wat je zoon wil. Ik heb zelf geen ervaring met de rechtbank, maar ik kan me ook voorstellen dat dat misschien stressvol is, dus praat er absolut eerst over met je zoon. Wat hij wil en wat hem gelukkig maakt is het belangrijkste. Dat jij achter hem staat zal voor hem ook heel fijn zijn.
Veel succes.
Hilde
Beste Lynn,
Bedankt voor het delen van je vraag! Allereerst vind ik het ontzettend fijn dat je zo voor de wensen van je zoon op komt, hij zal vast heel veel steun aan je hebben.
Je geeft aan dat je zoon niet meer bij zijn vader wil wonen, maar dat zijn vader hier geen gehoor aan geeft. Je vraagt of je nu beter gelijk de rechtbank kan inschakelen, in plaats van zelf opnieuw het gesprek aangaan. Mijn ouders zijn een aantal jaar geleden gescheiden en konden het niet eens worden over de omgangsregeling. Ik heb geprobeerd mijn wensen over de omgangsregeling aan hun door te geven maar ik werd ook niet echt serieus genomen. Dit was een erg naar gevoel en ik kan begrijpen dat je zoon er nu ook niet meer over durft te beginnen, dit durfde ik destijds ook niet meer.
Mijn ouders zijn toen ik 14 jaar was naar de rechter gestapt. Wanneer kinderen 12 jaar of ouder zijn worden ze dan uitgenodigd om bij de rechter op gesprek te komen. Dit heb ik gedaan. Het heeft toen veel indruk op mij gemaakt dat ik met een rechter heb gepraat. Ik vond het erg lastig om te vertellen wat ik ervan vond, omdat ik het gevoel had dat ik mijn vader daar heel erg mee teleur zou stellen omdat ik iets anders wilde dan hij. Nu weet ik dat de rechter naar de hele zaak kijkt en het niet alleen mijn mening was, maar dat er meerdere dingen van invloed waren op het oordeel. Destijds dacht ik alleen dat het mijn schuld was dat mijn vader mij minder mocht zien. Wat ik wel erg fijn vond is dat ik eindelijk het gevoel had dat er echt naar me werd geluisterd. Ook werd er eindelijk een knoop doorgehakt. Weliswaar werd er een regeling vastgesteld die niet helemaal precies was wat ik wilde, er was tenminste eindelijk wat duidelijkheid.
Wat mijn ouders wel voorafgaand aan de rechtszaak hebben geprobeerd is mediation. Dit heeft mij het gevoel gegeven dat ze in ieder geval wel alles hebben geprobeerd om er samen uit te komen. Misschien is mediation of een andere vorm van bemiddeling, eventueel samen met jullie zoon, iets om nog te proberen?
Moraal van dit verhaal is dat het best wel een officieel gebeuren is om naar de rechtbank te gaan, het veel gevoelens te weeg kan brengen en dat ik het, het fijnst had gevonden dat mijn ouders er samen (met mij) uit waren gekomen. Maar als dit echt niet mogelijk is en je zoon nog steeds niet meer bij zijn vader wil blijven wonen dan kan het uiteindelijk eventueel een uitkomst bieden!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens jullie veel succes! Hopelijk komen de wensen van je zoon uit!
Groetjes,
Maxime